Musze w sobote oddac prace o anoreksji lub bulimi aby zaliczyć semestr prosze o szybką pomoc z góry dziękuje
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Osoby cierpiące na anoreksję to w większości przypadków dziewczęta i kobiety, które odczuwają nieświadomy lęk przed identyfikacją z własną płcią.
Objawy:
Początek choroby zwykle jest skryty. Stosowanie diety, zbieranie informacji o kaloryczności pokarmów, walczenie z potrzebą jedzenia. Po każdym, choćby najmniejszym posiłku, chorych zaczyna dręczyć uczucie przepełnienia żołądka w połączeniu z wyrzutami sumienia z powodu każdego zjedzonego kęsa.
Można podejrzewać zaburzenia odżywiania u innej osoby, gdy:
-przeżywa silny lęk przed przytyciem, nawet jeśli ma niedowagę,
-nie chce utrzymać wagi ciała w graniach normy i nie jest to spowodowane -chorobą somatyczną,
-jej BMI jest mniejsze od 17,5,
lekceważy skutki nagłego spadku wagi,
spożywa posiłki w samotności,
-cierpi na wtórny brak miesiączki (w ciągu co najmniej 3 miesięcy)
często gotuje dla innych, z pasją przygotowuje posiłki dla domowników,
Anoreksja to choroba ciała i duszy
Objawy somatyczne, najczęściej będące skutkiem utraty wagi:
wyniszczenie,
niskie ciśnienie tętnicze krwi,
zwolnienie tętna serca,
niedokrwistość,
krótki oddech,
wzdęcia,
zaparcia,
obrzęki dłoni, stóp,
sucha, łuszcząca się skóra,
znaczna utrata włosów,
meszek na twarzy, dłoniach, i ciele,
zimne dłonie,
nadmierne pocenie się,
u kobiet: brak miesiączki,
bóle głowy,
drażliwość,
trudności w koncentracji,
nastroje depresyjne, niska samoocena,
zachowania o typie obsesji i natręctw, szczególnie w odniesieniu do jedzenia (przeliczanie kalorii, ważenie się),
zawroty głowy,
omdlenia.
intensywnie ćwiczy,
kłamie na temat zjedzonych posiłków,
główny temat rozmów z chorą osobą to jedzenie, kalorie, diety.
Z badań statystycznych wynika, że prawie 1% dziewcząt w wieku szkolnym choruje na anoreksję (jadłowstręt psychiczny). Największą liczbę zachorowań notuje się wśród osób między 13. i 14. oraz 17. i 25. rokiem życia.
Główne cele leczenia anoreksji to:
przywrócenie normalnej masy ciała, a także leczenie ewentualnych fizycznych następstw długotrwałego niedożywienia;
leczenie problemów psychicznych związanych z zaburzonym jedzeniem;
wyeliminowanie zachowań i myśli, które towarzyszyły zaburzonemu jedzeniu, głównie celem zapobiegnięcia nawrotowi choroby.
Rokowania
Skuteczność leczenia zależy od wieku pacjenta - u osób młodszych zachowania skojarzone z chorobą są słabiej wpisane w osobowość, niż u osób starszych, a także od tego ile czasu trwa choroba - im dłużej, tym nawyki zaburzonego jedzenia są bardziej utrwalone i trudniej jest je wyeliminować.
Szacuje się, że około 10% przypadków anoreksji kończy się śmiercią na skutek samobójstwa lub komplikacji spowodowanych niedożywieniem. W zależności od czasu trwania choroby szanse no kompletne wyzdrowienie wahają się od 80% (gdy leczenie jest podjęte w pierwszym roku choroby) do 50% (gdy leczenie jest podjete pniej). U części osób obserwuje się powrót do w miarę normalnego życia, przy czym część objawów anoreksji utrzymuje się. Dość często zdarza się także, że anoreksja przechodzi w bulimię.
Objawy:
Początek choroby zwykle jest skryty. Stosowanie diety, zbieranie informacji o kaloryczności pokarmów, walczenie z potrzebą jedzenia. Po każdym, choćby najmniejszym posiłku, chorych zaczyna dręczyć uczucie przepełnienia żołądka w połączeniu z wyrzutami sumienia z powodu każdego zjedzonego kęsa.
Można podejrzewać zaburzenia odżywiania u innej osoby, gdy:
-przeżywa silny lęk przed przytyciem, nawet jeśli ma niedowagę,
-nie chce utrzymać wagi ciała w graniach normy i nie jest to spowodowane -chorobą somatyczną,
-jej BMI jest mniejsze od 17,5,
lekceważy skutki nagłego spadku wagi,
spożywa posiłki w samotności,
-cierpi na wtórny brak miesiączki (w ciągu co najmniej 3 miesięcy)
często gotuje dla innych, z pasją przygotowuje posiłki dla domowników,
Anoreksja to choroba ciała i duszy
Objawy somatyczne, najczęściej będące skutkiem utraty wagi:
wyniszczenie,
niskie ciśnienie tętnicze krwi,
zwolnienie tętna serca,
niedokrwistość,
krótki oddech,
wzdęcia,
zaparcia,
obrzęki dłoni, stóp,
sucha, łuszcząca się skóra,
znaczna utrata włosów,
meszek na twarzy, dłoniach, i ciele,
zimne dłonie,
nadmierne pocenie się,
u kobiet: brak miesiączki,
bóle głowy,
drażliwość,
trudności w koncentracji,
nastroje depresyjne, niska samoocena,
zachowania o typie obsesji i natręctw, szczególnie w odniesieniu do jedzenia (przeliczanie kalorii, ważenie się),
zawroty głowy,
omdlenia.
intensywnie ćwiczy,
kłamie na temat zjedzonych posiłków,
główny temat rozmów z chorą osobą to jedzenie, kalorie, diety.
Z badań statystycznych wynika, że prawie 1% dziewcząt w wieku szkolnym choruje na anoreksję (jadłowstręt psychiczny). Największą liczbę zachorowań notuje się wśród osób między 13. i 14. oraz 17. i 25. rokiem życia.
Główne cele leczenia anoreksji to:
przywrócenie normalnej masy ciała, a także leczenie ewentualnych fizycznych następstw długotrwałego niedożywienia;
leczenie problemów psychicznych związanych z zaburzonym jedzeniem;
wyeliminowanie zachowań i myśli, które towarzyszyły zaburzonemu jedzeniu, głównie celem zapobiegnięcia nawrotowi choroby.
Rokowania
Skuteczność leczenia zależy od wieku pacjenta - u osób młodszych zachowania skojarzone z chorobą są słabiej wpisane w osobowość, niż u osób starszych, a także od tego ile czasu trwa choroba - im dłużej, tym nawyki zaburzonego jedzenia są bardziej utrwalone i trudniej jest je wyeliminować.
Szacuje się, że około 10% przypadków anoreksji kończy się śmiercią na skutek samobójstwa lub komplikacji spowodowanych niedożywieniem. W zależności od czasu trwania choroby szanse no kompletne wyzdrowienie wahają się od 80% (gdy leczenie jest podjęte w pierwszym roku choroby) do 50% (gdy leczenie jest podjete pniej). U części osób obserwuje się powrót do w miarę normalnego życia, przy czym część objawów anoreksji utrzymuje się. Dość często zdarza się także, że anoreksja przechodzi w bulimię.