Behawioryzm ukształtował się w literaturze Stanów Zjednoczonych, niedługo po zakończeniu I wojny światowej, jako reakcja na uprawianą licznie we wcześniejszych latach prozę opartą na analizie psychologicznej i jako przeciwieństwo prozy tworzonej na zasadzie monologu wewnętrznego i strumienia świadomości. Utwory o tendencji behawiorystycznej tworzyli w okresie międzywojennym m.in. Ernest Hemingway (In Our Time) oraz John Steinbeck (Myszy i ludzie). W prozie europejskiej behawioryzm spopularyzował się w połowie lat 40., w związku ze wzrostem zainteresowania prozą amerykańską.