Charakterystyka uranosa i gai
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Gaja (gr. Γαῖα Gaia, Gaiē, Gē, łac. Gaea, Terra, Tellus, "Ziemia") – w mitologii greckiej Ziemia-Matka. Wyłoniła się z Chaosu, tak więc była jednym z najstarszych bóstw, uosabiała płodność i macierzyństwo. Sama z siebie zrodziła Uranosa (Niebo) i Góry (Ourosi), z miłości jej i Eteru rodzi się Pontos (Morze). W każdym okresie mitologii jest ona obecna w przeróżnych postaciach, szczególnie u pradziejów, gdy u boku swego syna a jednocześnie męża, Uranosa, panuje nad światem i rodzi kolejnych bogów.
Najpierw jednak związała się z Pontosem, ze związku tego narodziły się pierwsze bóstwa morskie, są to Pontoidzi: Nereus, Forkos i Taumas oraz Pontoidki: Eurybia i Keto.
Później stała się małżonką innego swego syna, Uranosa. Z tego z kolei związku narodzili się: najpierw hekatonchejrowie czyli sturęcy, następnie cyklopi, a w końcu tytani. Uranos obawiając się siły i potęgi swego potomstwa strąca cyklopów i sturękich do Tartaru. Gaja nie chcąc, by ich los podzielili również tytani, namawia ich, by podnieśli bunt przeciw ojcu, jednak ci obawiają się jego gniewu, wybija się jedynie najmłodszy, Kronos, który staje się przywódcą buntu. Nie przystępuje do niego natomiast najstarszy, Okeanos. Gdy Uranos zsyła nocną porę, by zaznać miłości z Matką-Ziemią, wówczas wszyscy bracia i siostry rzucają się na ojca, a Kronos odcina mu genitalia i rzuca za siebie. Lecą one ponad lądami, a ze spadających kropel krwi Gaja rodzi boginie zemsty erynie oraz nimfy "Jesionowe" (były związane z drzewami - jesionami), a w dalszej przyszłości z kropli nasienia z urwanych genitaliów, Ziemia urodzi potężne plemię gigantów. Władzę obejmuje syn Gai, przywódca buntu, Kronos.
Kronos połyka każde ze swych nowo narodzonych dzieci, więc jego małżonka Rea prosi swych rodziców, Uranosa i Gaję, by ci pomogli jej ukryć najmłodsze dziecko, przyszłego króla bogów i bóstw, Zeusa. Pomagają jej, jednak Matka-Ziemia widząc jak później Zeus potraktował tytanów strącając ich do Tartaru, najpierw wraz z Uranosem wróży mu utratę tronu z rąk swego syna, zrodzonego z małżonki Metiskas, a następnie występuje przeciwko królowi bogów i rodzi gigantów, którzy mieli obalić bogów olimpijskich. Jej plan jednak się nie udaje, a giganci zostają wybici. W końcu Gaja łączy się w miłości z czarną otchłanią podziemia, Tartarem i rodzi najpotężniejszego potwora wszech czasów, Tyfona. Tylko Zeus był mu w stanie sprostać i po ciężkich walkach pokonał go.
Uranos (gr. Οὐρανός Ouranós, łac. Caelus, „niebo”) – bóg i uosobienie nieba w mitologii greckiej.
Pierwszy władca świata i jedno z najstarszych bóstw. Bez udziału innej istoty poczęła go i urodziła Gaja (Ziemia), która stała się jego małżonką. Wspólnie spłodzili kolejne pokolenia bogów. Z ich związku na świat przyszli kolejno:
Uranos, lękając się siły oraz potęgi sturękich i cyklopów, strąca ich wszystkich do Tartaru. Gaja, nie chcąc dopuścić do tego, by tytani również zostali tam zesłani, wraz z nimi organizuje spisek przeciwko Uranosowi. Gdy ten zesłał nocną porę, by zaznać miłości z Ziemią, wszyscy jego synowie i córki rzucili się na niego, natomiast najmłodszy z nich, Kronos, otrzymanym od Gai sierpem, odciął ojcu jądra i wrzucił je do morza[1]. W buncie tym nie wziął udziału najstarszy z tytanów, Okeanos. Z wsiąkających w ziemię większych kropel krwi powstały boginie zemsty erynie, natomiast mniejsze krople dały życie nimfom opiekującym się jesionami (nimfy "Jesionowe" - meliady), później Gaja urodziła także, dzięki tej krwi, potężne plemię gigantów. Krew która spadła do morza i połączyła się z morską pianą stworzyła Afrodytę. Uranos stracił władzę nad światem i od tej pory nie może już panować nad Gają, być może jest to symboliczne oddzielenie Nieba od Ziemi. Uranos jako bóstwo usuwa się w cień. Jego miejsce zajmuje najmłodszy syn i główny uczestnik buntu, Kronos. Uranos pojawia się jeszcze w mitologii: pogodzony ze swą małżonką Gają pomaga córce, tytanidzie Rei, urodzić i wychować jej najmłodsze dziecko, Zeusa, przyszłego króla bogów. Gdy ten zdobywa już władzę, Uranos wraz z Ziemią przepowiadają mu, jakiego potomstwa może się spodziewać z obcowania ze swą pierwszą małżonką, Metydą (Metis). Mianowicie najpierw urodzi mu ona silną boginię, a później potężnego boga, który pokona własnego ojca. Dzięki tej przepowiedni Zeus zapobiega takiemu rozwiązaniu. Jego rzymskim odpowiednikiem był Coelus.
Najpierw jednak związała się z Pontosem, ze związku tego narodziły się pierwsze bóstwa morskie, są to Pontoidzi: Nereus, Forkos i Taumas oraz Pontoidki: Eurybia i Keto.
Później stała się małżonką innego swego syna, Uranosa. Z tego z kolei związku narodzili się: najpierw hekatonchejrowie czyli sturęcy, następnie cyklopi, a w końcu tytani. Uranos obawiając się siły i potęgi swego potomstwa strąca cyklopów i sturękich do Tartaru. Gaja nie chcąc, by ich los podzielili również tytani, namawia ich, by podnieśli bunt przeciw ojcu, jednak ci obawiają się jego gniewu, wybija się jedynie najmłodszy, Kronos, który staje się przywódcą buntu. Nie przystępuje do niego natomiast najstarszy, Okeanos. Gdy Uranos zsyła nocną porę, by zaznać miłości z Matką-Ziemią, wówczas wszyscy bracia i siostry rzucają się na ojca, a Kronos odcina mu genitalia i rzuca za siebie. Lecą one ponad lądami, a ze spadających kropel krwi Gaja rodzi boginie zemsty erynie oraz nimfy "Jesionowe" (były związane z drzewami - jesionami), a w dalszej przyszłości z kropli nasienia z urwanych genitaliów, Ziemia urodzi potężne plemię gigantów. Władzę obejmuje syn Gai, przywódca buntu, Kronos.
Kronos połyka każde ze swych nowo narodzonych dzieci, więc jego małżonka Rea prosi swych rodziców, Uranosa i Gaję, by ci pomogli jej ukryć najmłodsze dziecko, przyszłego króla bogów i bóstw, Zeusa. Pomagają jej, jednak Matka-Ziemia widząc jak później Zeus potraktował tytanów strącając ich do Tartaru, najpierw wraz z Uranosem wróży mu utratę tronu z rąk swego syna, zrodzonego z małżonki Metiskas, a następnie występuje przeciwko królowi bogów i rodzi gigantów, którzy mieli obalić bogów olimpijskich. Jej plan jednak się nie udaje, a giganci zostają wybici. W końcu Gaja łączy się w miłości z czarną otchłanią podziemia, Tartarem i rodzi najpotężniejszego potwora wszech czasów, Tyfona. Tylko Zeus był mu w stanie sprostać i po ciężkich walkach pokonał go.
Uranos (gr. Οὐρανός Ouranós, łac. Caelus, „niebo”) – bóg i uosobienie nieba w mitologii greckiej.
Pierwszy władca świata i jedno z najstarszych bóstw. Bez udziału innej istoty poczęła go i urodziła Gaja (Ziemia), która stała się jego małżonką. Wspólnie spłodzili kolejne pokolenia bogów. Z ich związku na świat przyszli kolejno:
Uranos, lękając się siły oraz potęgi sturękich i cyklopów, strąca ich wszystkich do Tartaru. Gaja, nie chcąc dopuścić do tego, by tytani również zostali tam zesłani, wraz z nimi organizuje spisek przeciwko Uranosowi. Gdy ten zesłał nocną porę, by zaznać miłości z Ziemią, wszyscy jego synowie i córki rzucili się na niego, natomiast najmłodszy z nich, Kronos, otrzymanym od Gai sierpem, odciął ojcu jądra i wrzucił je do morza[1]. W buncie tym nie wziął udziału najstarszy z tytanów, Okeanos. Z wsiąkających w ziemię większych kropel krwi powstały boginie zemsty erynie, natomiast mniejsze krople dały życie nimfom opiekującym się jesionami (nimfy "Jesionowe" - meliady), później Gaja urodziła także, dzięki tej krwi, potężne plemię gigantów. Krew która spadła do morza i połączyła się z morską pianą stworzyła Afrodytę. Uranos stracił władzę nad światem i od tej pory nie może już panować nad Gają, być może jest to symboliczne oddzielenie Nieba od Ziemi. Uranos jako bóstwo usuwa się w cień. Jego miejsce zajmuje najmłodszy syn i główny uczestnik buntu, Kronos. Uranos pojawia się jeszcze w mitologii: pogodzony ze swą małżonką Gają pomaga córce, tytanidzie Rei, urodzić i wychować jej najmłodsze dziecko, Zeusa, przyszłego króla bogów. Gdy ten zdobywa już władzę, Uranos wraz z Ziemią przepowiadają mu, jakiego potomstwa może się spodziewać z obcowania ze swą pierwszą małżonką, Metydą (Metis). Mianowicie najpierw urodzi mu ona silną boginię, a później potężnego boga, który pokona własnego ojca. Dzięki tej przepowiedni Zeus zapobiega takiemu rozwiązaniu. Jego rzymskim odpowiednikiem był Coelus.