Charakterystyka porównawcza Pankracego i rycerza wybranego prze ze mnie
person
brightness_auto
1 odpowiedź
O Pankracym:
Charakterystyka porównawcza obozów politycznych arystokratów i rewolucjonistów z utworu Z.Krasińskiego pt.:”Nie-boska komedia”
Bohaterami wątku społecznego w utworze „Nie-boska komedia” są ludzie z dwóch obozów politycznych: rewolucjoniści i arystokraci. Są w konflikcie, ponieważ mają inne pomysły na odbudowanie Polski. Przedstawicielem szlachty jest Henryk. Pankracy natomiast reprezentuje chłopów.
Arystokraci to zamożni, eleganccy mężczyźni. Dbają o swoje stroje i wygląd zewnętrzny. Lubią przepych i wszystko, co najlepsze. Rewolucjoniści to niestety ubodzy chłopi chodzący w łachmanach i nieprzywiązujący wagi do wyglądu.
Obóz arystokracji to grupa materialistów. Nie ma w nich za grosz patriotyzmu. Nie chcą walczyć za ojczyznę, gdyż martwią się tylko o swoje osobiste majątki. Są megalomanami pozbawionymi jakichkolwiek skrupułów. Poza tym są niezgrani i panuje u nich niezgoda. Mają odmienne zdanie na temat odzyskania Polski. Jedynie ich przywódca jest w miarę porządnym i odważnym człowiekiem. Reszta to tchórze.
Rewolucjoniści to ludzie czynu. Są bardzo zdesperowani. Nie mogą znieść rządów arystokratów. Cechuje ich odwaga i chęć do działania. Są gotowi na śmierć walcząc za ojczyznę.
Porównując te dwa obozy polityczne od razu widać podział na tych dobrych i złych. Jest to z pewnością sugestia autora. Osobiście popieram rewolucjonistów, ale niestety w naszych czasach większe szanse a przetrwanie miałby obóz arystokratów.
Średniowieczny rycerz:
Pasowanie na rycerza, to najważniejsze wydarzenie w życiu każdego wojownika. By doświadczyc tego wyróżnienia, nie wystarczy pochodzić z bogatego i sławnego rodu, ale trzeba do tego również silnej woli i pokory. Każdy pasowany, średniowieczny rycerz, posiadał ogół cech odzwierciedlających jego osdobowość i szczególny wygląd. W drodze do sławy i popularności, bardzo pomagały mu nabyte przyzwyczajenia i spełnianie obowiązków.
Każdy prawdziwy rycerz powinien odznaczać się słusznym wzrostem, siłą i zręcznością. Jego ubiór zależał od miejsca i sytuacji, w jakiej się znajdował. Podczas odpoczynku bądź wolnego czasu, nosił włosy upięte w pątlik, skórzany kubrak ściągnięty pasem i na nogach bycze skórznie. Zupełnie inaczej wyglądał ubrany w strój wojenny, który służył mu również jako wyjściowy; miał hełm z przyłbicą, metalową kolczugę i pancerz, naramienniki a na rękach specjalne rękawice.
Średniowiecznego rycerz cechowały przede wszystkim odwaga i męstwo; bez tego nie stawiałby czoła wrogom na polu bitwy. Druga, jakże ważną zaletą polskich rycerzy, była uczciwość, można było im zaufać, a nawet zostać obdarzonym jego wiernością. Pewnie każdy prawy rycerz był patriotą. Tutaj właśnie ukazuje się ich miłość do ojczyzny. Na pierwszym miejscu zawsze stawiali honor. Woleli polec, niż przegrać i okryć się hańbą. Posiadali taką cechę, która pozornie w życiu codziennym może wydawać sie niepotrzebna, ale kiedy przyjdzie potykać się bądź spędzić noc w trudnych warunkach, niezbędna okaże się taka wytrzymałość, której każdy zagraniczny rycerz pozazdrościłby polskiemu. Chyba już ostatnią zaletą średniowiecznego rycerza jest szacunek i rycerskość wobec kobiet-usługiwanie przy stole, podawanie wody święconej w kościele, przy wyjazdach-odbieranie upominku od damy serca.
W życiu codziennym rycerze niewiele różnili sie od nas. Lubili spędzać swój wolny czas słuchając śpiewów i uraczając się sytym jedzieniem i winem, a także róznymi słodkościami. Niechętnie pili czystą wodę. Nie byli także zapalonymi czytelnikami; książek nie czytali wcale.
Do powinności pasowanego rycerza należało dbanie o swoje odznaki i stawanie do walki w każdej chwili. Obowiązkiem było także prawe wyznawanie wiary chrześcijańskiej. Należało unikać niesprawiedliwej wojny i stawać do słusznej walki.
Jest zarys cech średniowiecznego rycerza i minimum, jakie powinien spełniać każdy z nich, chcący otrzymać pas i ostrogi rycerskie-najwspanialsze z wyróżnień.
Charakterystyka porównawcza obozów politycznych arystokratów i rewolucjonistów z utworu Z.Krasińskiego pt.:”Nie-boska komedia”
Bohaterami wątku społecznego w utworze „Nie-boska komedia” są ludzie z dwóch obozów politycznych: rewolucjoniści i arystokraci. Są w konflikcie, ponieważ mają inne pomysły na odbudowanie Polski. Przedstawicielem szlachty jest Henryk. Pankracy natomiast reprezentuje chłopów.
Arystokraci to zamożni, eleganccy mężczyźni. Dbają o swoje stroje i wygląd zewnętrzny. Lubią przepych i wszystko, co najlepsze. Rewolucjoniści to niestety ubodzy chłopi chodzący w łachmanach i nieprzywiązujący wagi do wyglądu.
Obóz arystokracji to grupa materialistów. Nie ma w nich za grosz patriotyzmu. Nie chcą walczyć za ojczyznę, gdyż martwią się tylko o swoje osobiste majątki. Są megalomanami pozbawionymi jakichkolwiek skrupułów. Poza tym są niezgrani i panuje u nich niezgoda. Mają odmienne zdanie na temat odzyskania Polski. Jedynie ich przywódca jest w miarę porządnym i odważnym człowiekiem. Reszta to tchórze.
Rewolucjoniści to ludzie czynu. Są bardzo zdesperowani. Nie mogą znieść rządów arystokratów. Cechuje ich odwaga i chęć do działania. Są gotowi na śmierć walcząc za ojczyznę.
Porównując te dwa obozy polityczne od razu widać podział na tych dobrych i złych. Jest to z pewnością sugestia autora. Osobiście popieram rewolucjonistów, ale niestety w naszych czasach większe szanse a przetrwanie miałby obóz arystokratów.
Średniowieczny rycerz:
Pasowanie na rycerza, to najważniejsze wydarzenie w życiu każdego wojownika. By doświadczyc tego wyróżnienia, nie wystarczy pochodzić z bogatego i sławnego rodu, ale trzeba do tego również silnej woli i pokory. Każdy pasowany, średniowieczny rycerz, posiadał ogół cech odzwierciedlających jego osdobowość i szczególny wygląd. W drodze do sławy i popularności, bardzo pomagały mu nabyte przyzwyczajenia i spełnianie obowiązków.
Każdy prawdziwy rycerz powinien odznaczać się słusznym wzrostem, siłą i zręcznością. Jego ubiór zależał od miejsca i sytuacji, w jakiej się znajdował. Podczas odpoczynku bądź wolnego czasu, nosił włosy upięte w pątlik, skórzany kubrak ściągnięty pasem i na nogach bycze skórznie. Zupełnie inaczej wyglądał ubrany w strój wojenny, który służył mu również jako wyjściowy; miał hełm z przyłbicą, metalową kolczugę i pancerz, naramienniki a na rękach specjalne rękawice.
Średniowiecznego rycerz cechowały przede wszystkim odwaga i męstwo; bez tego nie stawiałby czoła wrogom na polu bitwy. Druga, jakże ważną zaletą polskich rycerzy, była uczciwość, można było im zaufać, a nawet zostać obdarzonym jego wiernością. Pewnie każdy prawy rycerz był patriotą. Tutaj właśnie ukazuje się ich miłość do ojczyzny. Na pierwszym miejscu zawsze stawiali honor. Woleli polec, niż przegrać i okryć się hańbą. Posiadali taką cechę, która pozornie w życiu codziennym może wydawać sie niepotrzebna, ale kiedy przyjdzie potykać się bądź spędzić noc w trudnych warunkach, niezbędna okaże się taka wytrzymałość, której każdy zagraniczny rycerz pozazdrościłby polskiemu. Chyba już ostatnią zaletą średniowiecznego rycerza jest szacunek i rycerskość wobec kobiet-usługiwanie przy stole, podawanie wody święconej w kościele, przy wyjazdach-odbieranie upominku od damy serca.
W życiu codziennym rycerze niewiele różnili sie od nas. Lubili spędzać swój wolny czas słuchając śpiewów i uraczając się sytym jedzieniem i winem, a także róznymi słodkościami. Niechętnie pili czystą wodę. Nie byli także zapalonymi czytelnikami; książek nie czytali wcale.
Do powinności pasowanego rycerza należało dbanie o swoje odznaki i stawanie do walki w każdej chwili. Obowiązkiem było także prawe wyznawanie wiary chrześcijańskiej. Należało unikać niesprawiedliwej wojny i stawać do słusznej walki.
Jest zarys cech średniowiecznego rycerza i minimum, jakie powinien spełniać każdy z nich, chcący otrzymać pas i ostrogi rycerskie-najwspanialsze z wyróżnień.