1.
Aby zrozumieć wydarzenia opisane w Iliadzie – pięknym poemacie o dziejach wojny trojańskiej (Ilion znaczy po grecku Troja) – należy cofnąć się więc w czasie znacznie wcześniej,a bo to aż do wesela księcia tesalskiego Peleusaoraz pięknej boginki Tetydy. Na wesele wtedy pto zaproszono wszystkich bogów z wyjątkiem Eris, boginią niezgody. Zeus zaś znając jej kłótliwy charakter, nie kazał jej posyłać zaproszenia. W pewnym jednak momencie Eris jednak zjawiła się nieoczekiwanie na weselu – przyszła, wtedy tylklo po to aby się zemścić. Rzuciła ona wtedy na stół biesiadny złote jabłko wraz z napisem „Dla najpiękniejszej”. Pomiędzy zaś boginiami zakotłowało się, każda chciała, wtedy aby to właśnie ją ogłoszoną „tą najpiękniejszą”. Najgłośniej zaś domagały się: Hera, Atena oraz Afrodyta. Każda zaś chciała mieć jabłko dla
siebie. Zeus natomiast rozsądził, że sędzią sporu pomiędzy boginiami będzie wtedy młody pasterz, o imieniu Parys: której on przyzna wtedy złote jabłko, ta je mieć będzie.
Parys zaś był synem Priama, króla Troi, miasta ,które leżało na wybrzeżu Azji Mniejszej. Na kilka dni zas przed jego urodzeniem jego matka, Hekabe, miała wtedy sen, że wydała ona na świat płonącą żagiew, od której wtedy oto spłonęło całe miasto. Wróżbici zaś orzekli, że syn, którego urodzi, stanie wtedy się przyczyną zagłady państwa. Noworodka zas oddano więc pasterzom, aby wtedy go wynieśli między wąwozy i tam oto porzucili. Tak też się wtedy stało, ale zaś w parę dni później jeden z owych pasterzy, przechodząc obok miejsca, gdzie wtedy oto
zostawiono dziecko, ujrzał, jak
niedźwiedzica własną piersią karmiła te z Parysa. Wzruszył się i po czym zabrał chłopaka do domu
. Pasąc trzody przybranego ojca wyrósł Parys na ślicznego pasterza, nic nie wiedział o swym królewskim pochodzeniu.
Gdy zas boginie przybyły do niego na „sąd”, każda wtedy obiecywała mu co innego, zależnie od swej profesji. Hera – władzę królewską, Atena – mądrość, a Afrodyta – najpiękniejszą kobietę świata, Helenę, żonę Menelaosa, króla Sparty. Parys zas bez wahania oddał złote jabłko Afrodycie.
Niedługo po tym wydarzeniu urządzono w Troi publiczne igrzyska. Parys stanął do zawodów, a odniósłszy zwycięstwo wtedy tak zjednał wszystkich urodą i wdziękiem, że wzięto go na dwór królewski. Po kilku dniach odkryła się tajemnica jego pochodzenia. Stary król Priam natomaist wtedy płakał z radości, płakała Hekabe, zapomniano o złej wróżbie i po cyzm przyjęto go Parysa do grona książąt. Teraz młodzieniec mógł wykonać z dawna planowany zamiar. Dobrał sobie świtę dworzan i podążył statkiem
do Sparty.
Na dworze zaś spartańskim podejmowano gościa bardzo miło i serdecznie, Menelaos przyjął wtedy królewicza trojańskiego z honorami. Tymczasem Parys porwał Menelaosowi jego żonę Helenę i odjechał z nią do Troi. W całej Grecji zawrzało na wieść o tym, jak
zamorski barbarzyńca podeptał wtedy święte prawa gościnności. Ogłoszono wojnę. Naczelne dowództwo objął Agamemnon, brat Menelaosa. Grecy przybiwszy do brzegów Azji wysłali do Troi Odyseusza oraz Menelaosa żądając wydania Heleny. Trojańczycy zaś wtedy odmówili wydania dziewczyny i po czym zaczęła się wojna.
Wojna trojańska trwała całe dziewięć lat
. Akcja „Iliady” obejmuje tutaj zaledwie ostatni rok trwania walk, a to od momentu sporu Achillesa wraz z Agamemnonem w sprawie Bryzeidy do pogrzebu Hektora.
2, 3. Epos to utwór wierszowany, w którym narrator opowiada o losach narodu i jego bohaterskich czynach. Cechy eposu klasycznego to przede wszystkim obecność inwokacji. Zauważyć można dwupłaszczyznowość akcji, tzn. plan realistyczny rozgrywa się w świecie ludzi, oraz plan fantastyczny, czyli świat bogów. Widoczna jest obecność stałych epitetów jak i porównań homeryckich, niezwykle kunsztownych, rozbudowanych do całej sceny obrazującej rzecz porównywaną. Epos jest charakterystyczny dla twórczości Homera (Iliada, Odyseja) czy Wergiliusza (Eneida).
