Biografia cesarza....
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Biografia Juliusza Cezara
Gajusz Juliusz Cezar, pochodzący ze znanej patrycjuszowskiej rodziny, był głównym sprawcą upadku rzymskiej Republiki. Mimo tego, historia po dzień dzisiejszy widzi w nim wielkiego wodza i polityka, który po zwycięskiej wojnie przeciwko Pompejuszowi został władcą Rzymu. Sławę przyniosły mu przede wszystkim: podbój Galii i świetne, pod względem literackim opisy prowadzonych kampanii wojennych. Wszyscy późniejsi władcy Rzymu przybierali oficjalny tytuł Cezarów, zapewne w nadziei, że w ten sposób spłynie na nich, choć część sławy, jaką cieszył się ich wielki poprzednik.
Ród Cezarów przez wieki piastował wysokie urzędy republikańskie, ale zdecydowanie ustępował innym wspaniałym rodzinom jak np. rodzinie Scypionów. Ojciec Cezara doszedł nawet do godności pretora. Jednakże wkrótce potem zginął w walce z buntownikami. Wychowaniem osieroconego Juliusza zajęła się jego matka, Aurelia. Cezar otrzymał solenne wykształcenie. Mając lat 17 pojął za żonę Kornelię, córkę Korneliusza Cynny. W ówczesnym czasie istniały dwa stronnictwa: popularów i optymatów. Pierwsze dążyło do reform, kiedy drugie było z gruntu konserwatywne. Wspomniany wyżej Cynna był przedstawicielem popularów; Cezar przyjął poglądy teścia i wkrótce stał się zagorzałym popularem. Rzymianie jako naród niezwykle porywczy, często aby przekonać innych do swoich poglądów posługiwali się potencjałem militarnym. To też było powodem wojny domowej, między popularami a optymatami. Stronnictwo popularów poniosło jednak porażkę, a przywódca optymatów Sulla skonfiskował majątek Cezara i wyjął go spod prawa. Był to duży cios dla ambitnego młodzieńca. Szczęśliwie jednak uzyskał ułaskawienie.
Kornelia (żona Cezara) zmarła w roku 68 p.n.e., pozostawiając Cezarowi córkę Julię (jedyne legalne dziecko Cezara). Następne małżeństwa z Pompeją i Kalpurnią były bezdzietne.
Juliusz Cezar (jak większość ówczesnych nobilów) prowadził bardzo wystawny tryb życia, przez co stale brakowało mu pieniędzy. U schyłku republiki faktycznie o urzędy mogli starać się jedynie obywatele rzymscy z dużym majątkiem; aby pozyskać elektorat trzeba było wydawać igrzyska, uczty, a czasami nawet rozdawać pieniądze. W 61 r. p.n.e. cezar wyjeżdżał jako bankrut do Hiszpani Zachodniej aby walczyć przeciwko plemionom Luzytanii i Galacji. Powróciwszy z licznymi łupami wojennymi zaczął ubiegać się o konsulat. Jednak senat, w którym miał wielu wrogów, starał się do tego nie dopuścić. Cezar wpadł na pomysł genialny, który zmienił bieg historii. Otóż porozumiał się z dwoma najbardziej wpływowymi ludźmi w Rzymie : Krassusem i Gnejuszem Pompejuszem, zakładając osławiony triumwirat w 60 r. p.n.e. Polegał on na tym, że senat nie może uchwalić żadnej ustawy bez zgody triumwirów. Dzięki temu fortelowi politycznemu Cezar bez problemu uzyskał posadę konsula. W 58 r. p.n.e. rozpoczął podbój Galii (dzisiejszej Francji). Osiągnął pełne zwycięstwo: wyparł Germanów, przekroczył Ren, a nawet wybrał się dwukrotnie do Brytanii. W 53 r. p.n.e. zginął Krassus, przez co ciągłość triumwiratu została zachwiana; świat zawsze jest zbyt mały dla dwóch władców. Pompejusz zbliżył się do senatu, który zamierzał skazać Cezara ze bezprawne wywołanie wojny w Galii. Cezarowi zostało tylko jedno wyjście: rozpętać wojnę domową. W 49 r. p.n.e. przekroczył Rubikon, niewielką rzeczkę na granicy Italii, mówiąc słynne słowa “Kości zostały rzucone”. Cezar dysponował dużą siłą militarną, zahartowaną w bojach w Galii i bezgranicznie ufającą swojemu dowódcy. Pompejusz został zmuszony do ucieczki do Grecji, gdzie został pokonany w 48 r. p.n.e w bitwie pod Farsalos. Rzym należał do Cezara.
Pompejusz nie zginął jednak pod Farsalos, uciekł do Egiptu, gdzie został zamordowany. Cezar przybył do kraju nad Nilem aby oddać hołd swojemu wielkiemu przeciwnikowi. W ówczesnym czasie Egipt był dręczony wojną wewnętrzną między młodym królem Ptolemeuszem, a jego siostrą Kleopatrą. Podobno gdy tylko Cezar ujrzał Kleopatrę od razu opowiedział po jej stronie. Przez kilka miesięcy był oblegany w aleksandryjskim pałacu Kleopatry przez wojska Ptolemeusza, aż do odsieczy wiosną 47 r. p.n.e. Po odjeździe z Egiptu Cezar odnosi kolejne wielkie zwycięstwa. Najpierw w 47 r. p.n.e. Azji Mniejszej zwyciężył w bitwie pod Zelą. Poinformował o tym senat lakonicznie: veni,vidi,vici (przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem). Później, w 46 r. p.n.e. pobił armię rządu afrykańskiego na ziemiach dzisiejszej Tunezji, aby w końcu pobić synów Pompejusza w bitwie pod Mundą w Hiszpanii.
Mimo, że Cezar zwyciężył wszystkich swoich przeciwników politycznych, jak i posiadał ogromne przywiązanie armii, nie mógł w otwarty sposób ogłosić się królem. Równoważyłoby się to z nienawiścią całego ludu rzymskiego (który był dumny ze swoich republikańskich wolności), a w takiej sytuacji nie utrzymałby władzy. Najwyższym stanowiskiem w republice była funkcja dyktatora. Była ona nieograniczona, wygasała jednak po 6 miesiącach. Kiedy w 44 r. p.n.e obejmował ten urząd po raz czwarty, ustanowił, że będzie sprawował funkcję dyktatora dożywotnio. Jednak miesiąc później został zasztyletowany w sali posiedzeń senatu. Otrzymał 23 ciosy sztyletem, z czego tylko 1 był śmiertelny.
Głównymi spiskowcami byli najbardziej zaufani współpracownicy Cezara: Marek Juniusz Brutus, Decymus Juniusz Brutus, Gajusz Kasjusz Longinus, Gajusz Treboniusz, Serwiusz Sulpicjusz Galba, Lucjusz Mincjusz Basylus, Publiusz Serwiliusz Kaska i Lucjusz Tiliusz Cymber.
Gajusz Juliusz Cezar, pochodzący ze znanej patrycjuszowskiej rodziny, był głównym sprawcą upadku rzymskiej Republiki. Mimo tego, historia po dzień dzisiejszy widzi w nim wielkiego wodza i polityka, który po zwycięskiej wojnie przeciwko Pompejuszowi został władcą Rzymu. Sławę przyniosły mu przede wszystkim: podbój Galii i świetne, pod względem literackim opisy prowadzonych kampanii wojennych. Wszyscy późniejsi władcy Rzymu przybierali oficjalny tytuł Cezarów, zapewne w nadziei, że w ten sposób spłynie na nich, choć część sławy, jaką cieszył się ich wielki poprzednik.
Ród Cezarów przez wieki piastował wysokie urzędy republikańskie, ale zdecydowanie ustępował innym wspaniałym rodzinom jak np. rodzinie Scypionów. Ojciec Cezara doszedł nawet do godności pretora. Jednakże wkrótce potem zginął w walce z buntownikami. Wychowaniem osieroconego Juliusza zajęła się jego matka, Aurelia. Cezar otrzymał solenne wykształcenie. Mając lat 17 pojął za żonę Kornelię, córkę Korneliusza Cynny. W ówczesnym czasie istniały dwa stronnictwa: popularów i optymatów. Pierwsze dążyło do reform, kiedy drugie było z gruntu konserwatywne. Wspomniany wyżej Cynna był przedstawicielem popularów; Cezar przyjął poglądy teścia i wkrótce stał się zagorzałym popularem. Rzymianie jako naród niezwykle porywczy, często aby przekonać innych do swoich poglądów posługiwali się potencjałem militarnym. To też było powodem wojny domowej, między popularami a optymatami. Stronnictwo popularów poniosło jednak porażkę, a przywódca optymatów Sulla skonfiskował majątek Cezara i wyjął go spod prawa. Był to duży cios dla ambitnego młodzieńca. Szczęśliwie jednak uzyskał ułaskawienie.
Kornelia (żona Cezara) zmarła w roku 68 p.n.e., pozostawiając Cezarowi córkę Julię (jedyne legalne dziecko Cezara). Następne małżeństwa z Pompeją i Kalpurnią były bezdzietne.
Juliusz Cezar (jak większość ówczesnych nobilów) prowadził bardzo wystawny tryb życia, przez co stale brakowało mu pieniędzy. U schyłku republiki faktycznie o urzędy mogli starać się jedynie obywatele rzymscy z dużym majątkiem; aby pozyskać elektorat trzeba było wydawać igrzyska, uczty, a czasami nawet rozdawać pieniądze. W 61 r. p.n.e. cezar wyjeżdżał jako bankrut do Hiszpani Zachodniej aby walczyć przeciwko plemionom Luzytanii i Galacji. Powróciwszy z licznymi łupami wojennymi zaczął ubiegać się o konsulat. Jednak senat, w którym miał wielu wrogów, starał się do tego nie dopuścić. Cezar wpadł na pomysł genialny, który zmienił bieg historii. Otóż porozumiał się z dwoma najbardziej wpływowymi ludźmi w Rzymie : Krassusem i Gnejuszem Pompejuszem, zakładając osławiony triumwirat w 60 r. p.n.e. Polegał on na tym, że senat nie może uchwalić żadnej ustawy bez zgody triumwirów. Dzięki temu fortelowi politycznemu Cezar bez problemu uzyskał posadę konsula. W 58 r. p.n.e. rozpoczął podbój Galii (dzisiejszej Francji). Osiągnął pełne zwycięstwo: wyparł Germanów, przekroczył Ren, a nawet wybrał się dwukrotnie do Brytanii. W 53 r. p.n.e. zginął Krassus, przez co ciągłość triumwiratu została zachwiana; świat zawsze jest zbyt mały dla dwóch władców. Pompejusz zbliżył się do senatu, który zamierzał skazać Cezara ze bezprawne wywołanie wojny w Galii. Cezarowi zostało tylko jedno wyjście: rozpętać wojnę domową. W 49 r. p.n.e. przekroczył Rubikon, niewielką rzeczkę na granicy Italii, mówiąc słynne słowa “Kości zostały rzucone”. Cezar dysponował dużą siłą militarną, zahartowaną w bojach w Galii i bezgranicznie ufającą swojemu dowódcy. Pompejusz został zmuszony do ucieczki do Grecji, gdzie został pokonany w 48 r. p.n.e w bitwie pod Farsalos. Rzym należał do Cezara.
Pompejusz nie zginął jednak pod Farsalos, uciekł do Egiptu, gdzie został zamordowany. Cezar przybył do kraju nad Nilem aby oddać hołd swojemu wielkiemu przeciwnikowi. W ówczesnym czasie Egipt był dręczony wojną wewnętrzną między młodym królem Ptolemeuszem, a jego siostrą Kleopatrą. Podobno gdy tylko Cezar ujrzał Kleopatrę od razu opowiedział po jej stronie. Przez kilka miesięcy był oblegany w aleksandryjskim pałacu Kleopatry przez wojska Ptolemeusza, aż do odsieczy wiosną 47 r. p.n.e. Po odjeździe z Egiptu Cezar odnosi kolejne wielkie zwycięstwa. Najpierw w 47 r. p.n.e. Azji Mniejszej zwyciężył w bitwie pod Zelą. Poinformował o tym senat lakonicznie: veni,vidi,vici (przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem). Później, w 46 r. p.n.e. pobił armię rządu afrykańskiego na ziemiach dzisiejszej Tunezji, aby w końcu pobić synów Pompejusza w bitwie pod Mundą w Hiszpanii.
Mimo, że Cezar zwyciężył wszystkich swoich przeciwników politycznych, jak i posiadał ogromne przywiązanie armii, nie mógł w otwarty sposób ogłosić się królem. Równoważyłoby się to z nienawiścią całego ludu rzymskiego (który był dumny ze swoich republikańskich wolności), a w takiej sytuacji nie utrzymałby władzy. Najwyższym stanowiskiem w republice była funkcja dyktatora. Była ona nieograniczona, wygasała jednak po 6 miesiącach. Kiedy w 44 r. p.n.e obejmował ten urząd po raz czwarty, ustanowił, że będzie sprawował funkcję dyktatora dożywotnio. Jednak miesiąc później został zasztyletowany w sali posiedzeń senatu. Otrzymał 23 ciosy sztyletem, z czego tylko 1 był śmiertelny.
Głównymi spiskowcami byli najbardziej zaufani współpracownicy Cezara: Marek Juniusz Brutus, Decymus Juniusz Brutus, Gajusz Kasjusz Longinus, Gajusz Treboniusz, Serwiusz Sulpicjusz Galba, Lucjusz Mincjusz Basylus, Publiusz Serwiliusz Kaska i Lucjusz Tiliusz Cymber.