Wypracowanie na temat pierwowzoru literackiego a jego prototypy. Charakterystyka postaci ślubów panieńskich
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Potop z roku 1975 Jerzego Hoffmana to druga część Trylogii Sienkiewicza, nad którą prace trwały blisko pięć lat, choć sprawozdania z realizacji tego filmu chętnie szermują liczbą 535dni zdjęciowych. Były one wszakże poprzedzone licznymi czynnościami przygotowawczymi, w tym przeróbkami powieści, a więc adaptacją samego materiału literackiego, tak by ukształtować zeń postać scenariuszową.
Problemem pierwszym w adaptacji są skróty i eliminacje. Choć „Potop” jest i tak najdłuższym filmem polskim, dokonano wielu i to nie kiedy drastycznych skreśleń. Według obliczeń reżysera pełna wersja wymagałaby około 20 godzin projekcji. Skrótów dokonywano i we wstępnych pracach literackich, i później – czasie zdjęć oraz w procesie montażu.
Kluczem dokonywanych skrótów była intencja dyktowana wymogami sztuki filmowej w ogóle i gatunku filmu historycznego zwłaszcza, a mianowicie intencja zgrupowania wszystkich wydarzeń i perypetii wokół jednej postaci centralnej: Andrzeja Kmicica (w tej roli Daniel Olbrychski). Sienkiewicz rozstaje się ze swym bohaterem częściej i na dłużej niż autorzy filmu. Skrótem podlegają z reszta także perypetie samego Kmicica; objęły one przede wszystkim ostatni tom powieści, gdzie autor gromadzi wciąż nowe przeszkody dzielące już odrodzonego wewnętrznie i okrytego chwałą Kmicica od Oleńki Billewiczównej (Małgorzata Braunek). I tak bezpośrednio po scenie pojmania Bogusława Radziwiłła (Leszek Teleszyński) – na tym kończy się wątek księcia, z pominięciem wydania go Tatarom i dalszych perypetii w obozie polskim – Kmicic udaje się wraz z Wołodyjowskim (Tadeusz Łomnicki) wojować dalej, pokonawszy w sobie myśl o natychmiastowym ratowaniu Oleńki. Widzimy go następnie już ciężko rannego w saniach, którymi Soroka (Ryszard Filipski) wiezie go do Lubicza; równocześnie wraca do Wodoktów Oleńka. W filmie Kmicic nie występuje zatem jako zbawca miejscowej zaściankowej szlachty, ani nie udaje się miast po nagrodę do Oleńki na kolejną wojnę spowodowaną wkroczeniem wojsk węgierskich. Znacznemu ograniczeniu ulega rola Jana Onufrego Zagłoby (Kazimierz Wichniarz), jednej z najbardziej barwnych postaci Trylogii. W powieści nie pojawia się w ogóle postać Ketlinga, Anusi Borzobohata – Krasieńskiej ani Rzędziana.
Tak więc ta część Trylogii, skrócona z 20 do 5 godzin, pozbawiona została wielu wątków. Jest ona drugim, przedostatnim krokiem, w dążeniu reżysera do zrealizowania swego zawodowego
(i niewątpliwie życiowego) marzenia.
Problemem pierwszym w adaptacji są skróty i eliminacje. Choć „Potop” jest i tak najdłuższym filmem polskim, dokonano wielu i to nie kiedy drastycznych skreśleń. Według obliczeń reżysera pełna wersja wymagałaby około 20 godzin projekcji. Skrótów dokonywano i we wstępnych pracach literackich, i później – czasie zdjęć oraz w procesie montażu.
Kluczem dokonywanych skrótów była intencja dyktowana wymogami sztuki filmowej w ogóle i gatunku filmu historycznego zwłaszcza, a mianowicie intencja zgrupowania wszystkich wydarzeń i perypetii wokół jednej postaci centralnej: Andrzeja Kmicica (w tej roli Daniel Olbrychski). Sienkiewicz rozstaje się ze swym bohaterem częściej i na dłużej niż autorzy filmu. Skrótem podlegają z reszta także perypetie samego Kmicica; objęły one przede wszystkim ostatni tom powieści, gdzie autor gromadzi wciąż nowe przeszkody dzielące już odrodzonego wewnętrznie i okrytego chwałą Kmicica od Oleńki Billewiczównej (Małgorzata Braunek). I tak bezpośrednio po scenie pojmania Bogusława Radziwiłła (Leszek Teleszyński) – na tym kończy się wątek księcia, z pominięciem wydania go Tatarom i dalszych perypetii w obozie polskim – Kmicic udaje się wraz z Wołodyjowskim (Tadeusz Łomnicki) wojować dalej, pokonawszy w sobie myśl o natychmiastowym ratowaniu Oleńki. Widzimy go następnie już ciężko rannego w saniach, którymi Soroka (Ryszard Filipski) wiezie go do Lubicza; równocześnie wraca do Wodoktów Oleńka. W filmie Kmicic nie występuje zatem jako zbawca miejscowej zaściankowej szlachty, ani nie udaje się miast po nagrodę do Oleńki na kolejną wojnę spowodowaną wkroczeniem wojsk węgierskich. Znacznemu ograniczeniu ulega rola Jana Onufrego Zagłoby (Kazimierz Wichniarz), jednej z najbardziej barwnych postaci Trylogii. W powieści nie pojawia się w ogóle postać Ketlinga, Anusi Borzobohata – Krasieńskiej ani Rzędziana.
Tak więc ta część Trylogii, skrócona z 20 do 5 godzin, pozbawiona została wielu wątków. Jest ona drugim, przedostatnim krokiem, w dążeniu reżysera do zrealizowania swego zawodowego
(i niewątpliwie życiowego) marzenia.