Wprawdzie Japończycy należeli do zwycięzców I wojny światowej, jednak podobnie jak Włosi nie uzyskali znaczących nabytków terytorialnych. Japonii, pozbawionej własnych źródeł surowców, groził kryzys gospodarczy. Aby go uniknąć, wojskowi skierowali politykę państwa na podbój sąsiednich krajów.
W 1931 r. Japonia zajęła Mandżurię, a w 1937 r. zaatakowała Chiny, osłabione wojną domową. Przeciw najeźdźcom zjednoczyli się walczący dotąd ze sobą zwolennicy Partii Narodowej Kuomintang kierowanej przez Czang Kaj-szeka i Komunisycznej Partii Chin Mao Zedonga. Na zdobytych terenach Mandżurii Japończycy utworzyli podległe im cesarstwo Mandżukuo.
w 1936 r. Japonia i Niemcy zawarły pakt antykomiternowski. Był on skierowany przeciwko międzynarodowemu ruchowi komunistycznemu zorganizowanemu w Międzynarodówce Komunistycznej. Rok później do sojuszu przystąpiły faszystowskie Włochy. Sojusz ten nazwano paktem Osi. Wszyscy jego uczestnicy byli niezadowoleni z ustawy traktatu wersalskiego i dążyli do ich zmiany.