Ciekawą przemianę możemy obserwować u innego bohatera romantycznego – Jacka Soplicy. Pochodził on ze średnio zamożnej szlachty, był warchołem i hulaką. Kochał się jednak ze wzajemnością w córce Stolnika – Ewie Horeszkównie. Jednak jego dominująca cecha charakteru – duma, nie pozwoliła mu wyznać jej miłości, ani prosić Stolnika o rękę córki, ponieważ wiedział, że nie uzyska zgody. Stolnik dotknął go do żywego, kiedy wszczął rozmowę o małżeństwie Ewy z kasztelanem. Duma nie pozwoliła Jackowi przyznać się do nieszczęścia, kazała taić powód zemsty i nieszczęśliwie się ożenić, popaść w alkoholizm. Wiele wycierpiał z powodu głupiej pychy. Męczy siebie i bliskich, coraz więcej pije, coraz częściej krąży nocami wokół zamku Horeszki. Po zabójstwie Stolnika Jacek cierpi najmocniej. Okrzyknięty zdrajcą narodowym, otoczony powszechną pogardą, ze zrujnowanym majątkiem i przegranym życiem osobistym niżej już upaść nie może. Dopiero wtedy, jak obudzony ze snu, zdaje sobie sprawę z nieszczęść, jakie spowodował. I tu następuje moment przełomowy w życiu i charakterze Jacka, jego niesamowita metamorfoza. Wyjeżdża za granicę. Odbywa pokutę w klasztorze i służbę żołnierską na polach bitew, w końcu zostaje emisariuszem, wysłańcem prowadzącym działalność konspiracyjną na terenie trzech zaborów. Charakter Jacka zmienia się diametralnie – zatwardziała pycha, jaką się cechował przemienia się w ogromną pokorę, której zwieńczeniem jest przybranie przez niego imienia księdza Robaka. Kiedyś były dla niego najważniejsze jego sprawy i zabawy – teraz podporządkował swoje życie sprawie narodowej. Z upływem lat i nabytym doświadczeniem, stał się człowiekiem mądrym. Jego przemiana ma charakter wewnętrzny, jest drogą do odpokutowania swoich win i błędów przeszłości.