Piękno i brzydota -rozważania na temat średniowiecznych gustów i guścików
person
brightness_auto
1 odpowiedź
W epoce średniowiecza malarstwo nie naśladowało rzeczywistego świata, ale przedstawiało umowne treści, które głównie dotyczyły wiary. Poszczególne atrybuty, które przypisywano portretowanym postaciom, posiadały odpowiednie znaczenie symboliczne lub alegoryczne.
Rzeźba tej epoki wyrażała związek rozumu i wiary. Treści religijne wyrażano szczególnie chętnie przy pomocy płaskorzeźby, ale również często wykorzystywano posągi świętych figur. W tym czasie duże znaczenie uzyskały witraże, które określane były mianem "Biblii pauperum" czyli świętej księgi dla ubogich. Sceny przedstawione na witrażach, uczyły etyki chrześcijańskiej i historii zbawienia, ludzi niepiśmiennych.
W średniowieczu wzrosła także rola architektury. Rozwinęły się w niej dwa główne style: romański i gotycki. Charakterystycznymi cechami stylu romańskiego były koło lub krzyż pojawiające się w podstawie budynku, małe i wąskie okna, grube mury, dwójkowy układ kolumn, co było nawiązaniem do dwóch części Biblii oraz kwadratowy, symbolicznie nawiązujący do czterech cnót, cios kamienia. Późniejszy styl gotycki był niejako rozwinięciem stylu poprzedniego. Powstała gotycka katedra, która miała być materialnym wyrazem idei makrokosmosu. Ołtarz budowli skierowany był na wschód - w stronę Jerozolimy. Prawa i lewa strona miały symbolizować dobro i zło oraz zbawienie i potępienie. Do wnętrza światło przenikało przez wąskie i wysokie okna - co miało być obrazem Bożej Łaski i jego miłości.
Rzeźba tej epoki wyrażała związek rozumu i wiary. Treści religijne wyrażano szczególnie chętnie przy pomocy płaskorzeźby, ale również często wykorzystywano posągi świętych figur. W tym czasie duże znaczenie uzyskały witraże, które określane były mianem "Biblii pauperum" czyli świętej księgi dla ubogich. Sceny przedstawione na witrażach, uczyły etyki chrześcijańskiej i historii zbawienia, ludzi niepiśmiennych.
W średniowieczu wzrosła także rola architektury. Rozwinęły się w niej dwa główne style: romański i gotycki. Charakterystycznymi cechami stylu romańskiego były koło lub krzyż pojawiające się w podstawie budynku, małe i wąskie okna, grube mury, dwójkowy układ kolumn, co było nawiązaniem do dwóch części Biblii oraz kwadratowy, symbolicznie nawiązujący do czterech cnót, cios kamienia. Późniejszy styl gotycki był niejako rozwinięciem stylu poprzedniego. Powstała gotycka katedra, która miała być materialnym wyrazem idei makrokosmosu. Ołtarz budowli skierowany był na wschód - w stronę Jerozolimy. Prawa i lewa strona miały symbolizować dobro i zło oraz zbawienie i potępienie. Do wnętrza światło przenikało przez wąskie i wysokie okna - co miało być obrazem Bożej Łaski i jego miłości.