Rozterki Raskolnikowa omów temat analizując podany fragment i odwołując się do całości utworu Fiodora Dostojewskiego zwróć uwagę na motywacje bohatera
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Główny bohater utworu Fiodora Dostojewskiego "Zbrodnia i kara", Raskolnikow, dopuścił się podwójnego morderstwa. Nie pomyślał jednak o skutkach swojego czynu.
Rodion Romanowicz Raskolnikow, 23-letni student wydziału prawa petersburskiego uniwersytetu, żyje w skrajnej nędzy. Buntuje się przeciwko warunkom, w jakim żyje on i jego rodzina. Jest zły, iż jego siostra, Dunia chce wyjść za mąż nie z miłości, lecz po to by zapewnić byt rodzinie. Bohater nie chce by siostra poświęcała się dla rodziny i postanawia sam zadbać o ich dobro. Przygotowuje misterny plan zabicia starej lichwiarki, Alony Iwanowny. Sądzi, iż zabicie jej jest usprawiedliwione, gdyż usunie ze społeczeństwa osobę, która oszukuje ludzi, płacąc im małe pieniądze za cenne przedmioty.
Raskolnikow ma swój własny pogląd na społeczeństwo. Dzieli je na dwie grupy: na ludzi wyższych i niższych. Niżsi byli odpowiedzialni jedynie za przetrwanie gatunku, natomiast wyżsi stworzeni byli do celów związanych z rozwojem cywilizacji i postępem kultury. Bohater uważa siebie za człowieka wyższego i jako wybitna jednostka ma prawo do zapewnienia innym szczęścia środkami niemoralnymi. Był zdecydowany dokonać morderstwa, uważał, bowiem, iż jest to konieczne i nie ma w tym niczego złego, sam, więc ustalał, co jest dobrem a co złem.
Jeszcze przed morderstwem Raskolnikow ma sen, w którym widzi przerażającą scenę z dzieciństwa, w której Mikołka w brutalny sposób zabija starą szkapę, na oczach rozbawionego tłumu gapiów. Sen obudził przerażonego Raskolnikowa. Raskolnikow, choć nie wierzy w Boga, wymienia jego imię zadając pytanie czy naprawdę dokona zbrodni. Nie wierzy, że miałby dopuścić się tak okropnego czynu i zabić człowieka. Zaczyna wątpić, czy jest w stanie dokonać tego czynu. Twierdzi, iż niepotrzebnie się dręczy, gdyż wie, iż nie zrobi tego. Zdaje sobie sprawę, że zabójstwo jest plugawe i nikczemne. Ciągle wykrzykuje, że nie podoła, jakby chciał sam siebie przekonać by nie zabijał. Na końcu fragmentu modli się do Boga, aby ten pokazał mu drogę, wskazał mu, co ma robić, aby Raskolnikow zapomniał o swoim planie.
Następnego dnia bohater podsłuchuje rozmowę, w której student i oficer mówią o lichwiarce jak o złodziejce, która oszukuje ludzi. Rozmowa ta pomaga Rodinowi podjąć decyzje. Postanawia dokonać zbrodni. Niestety, bohater popełnia podwójne morderstwo, gdyż zabija zarówno lichwiarkę jak i jej siostrę. Kradnie biżuterie i niezauważony ucieka z miejsca zbrodni.
Morderstwo ma ogromny wpływ na psychikę Raskolnikowa. Popada on w ciężką chorobę, trwającą cztery dni, traci przytomność, majaczy. Bohater miewa koszmarne sny, źle sypia, co odzwierciedla jego rozterki wewnętrzne i psychiczne cierpienia. Rodion wie, iż popełnił zbrodnię, od samego początku jest w pełni świadomy swego czynu, lecz dokonanie samego czynu było o wiele trudniejsze niż przewidywał. Boi się, że ktoś odkryje jego tajemnice, obawia się kary, staje się podejrzliwy i agresywny, dręczą go wyrzuty sumienia, duchowe katusze. Zaczyna wątpić w swoje rozumowanie o wyższości i niższości ludzi. Raskolnikow jest w aż tak ciężkim stanie, iż gardzi sobą i rozważa popełnienie samobójstwa. Stał się ofiarą swojej własnej zbrodni.
Postanawia jednak odpokutować swoje czyny. Decyduje się na to pod wpływem Soni, która darzy go wielka miłością. Zaczyna czytać Ewangelie i decyduje się przyznać do winy. Raskolnikow chce odbyć karę na Syberii, a następnie zacząć życie od nowa.
Uważam, iż Raskolnikow nie jest złym człowiekiem. Chciał pomóc społeczeństwu, lecz podjął złe kroki. Gdyby nie Sonia, Raskolnikow z pewnością targnąłby się na swoje życie, lecz poprzez miłość stał się porządnym człowiekiem, zdolnym do normalnego życia w społeczeństwie.
Rodion Romanowicz Raskolnikow, 23-letni student wydziału prawa petersburskiego uniwersytetu, żyje w skrajnej nędzy. Buntuje się przeciwko warunkom, w jakim żyje on i jego rodzina. Jest zły, iż jego siostra, Dunia chce wyjść za mąż nie z miłości, lecz po to by zapewnić byt rodzinie. Bohater nie chce by siostra poświęcała się dla rodziny i postanawia sam zadbać o ich dobro. Przygotowuje misterny plan zabicia starej lichwiarki, Alony Iwanowny. Sądzi, iż zabicie jej jest usprawiedliwione, gdyż usunie ze społeczeństwa osobę, która oszukuje ludzi, płacąc im małe pieniądze za cenne przedmioty.
Raskolnikow ma swój własny pogląd na społeczeństwo. Dzieli je na dwie grupy: na ludzi wyższych i niższych. Niżsi byli odpowiedzialni jedynie za przetrwanie gatunku, natomiast wyżsi stworzeni byli do celów związanych z rozwojem cywilizacji i postępem kultury. Bohater uważa siebie za człowieka wyższego i jako wybitna jednostka ma prawo do zapewnienia innym szczęścia środkami niemoralnymi. Był zdecydowany dokonać morderstwa, uważał, bowiem, iż jest to konieczne i nie ma w tym niczego złego, sam, więc ustalał, co jest dobrem a co złem.
Jeszcze przed morderstwem Raskolnikow ma sen, w którym widzi przerażającą scenę z dzieciństwa, w której Mikołka w brutalny sposób zabija starą szkapę, na oczach rozbawionego tłumu gapiów. Sen obudził przerażonego Raskolnikowa. Raskolnikow, choć nie wierzy w Boga, wymienia jego imię zadając pytanie czy naprawdę dokona zbrodni. Nie wierzy, że miałby dopuścić się tak okropnego czynu i zabić człowieka. Zaczyna wątpić, czy jest w stanie dokonać tego czynu. Twierdzi, iż niepotrzebnie się dręczy, gdyż wie, iż nie zrobi tego. Zdaje sobie sprawę, że zabójstwo jest plugawe i nikczemne. Ciągle wykrzykuje, że nie podoła, jakby chciał sam siebie przekonać by nie zabijał. Na końcu fragmentu modli się do Boga, aby ten pokazał mu drogę, wskazał mu, co ma robić, aby Raskolnikow zapomniał o swoim planie.
Następnego dnia bohater podsłuchuje rozmowę, w której student i oficer mówią o lichwiarce jak o złodziejce, która oszukuje ludzi. Rozmowa ta pomaga Rodinowi podjąć decyzje. Postanawia dokonać zbrodni. Niestety, bohater popełnia podwójne morderstwo, gdyż zabija zarówno lichwiarkę jak i jej siostrę. Kradnie biżuterie i niezauważony ucieka z miejsca zbrodni.
Morderstwo ma ogromny wpływ na psychikę Raskolnikowa. Popada on w ciężką chorobę, trwającą cztery dni, traci przytomność, majaczy. Bohater miewa koszmarne sny, źle sypia, co odzwierciedla jego rozterki wewnętrzne i psychiczne cierpienia. Rodion wie, iż popełnił zbrodnię, od samego początku jest w pełni świadomy swego czynu, lecz dokonanie samego czynu było o wiele trudniejsze niż przewidywał. Boi się, że ktoś odkryje jego tajemnice, obawia się kary, staje się podejrzliwy i agresywny, dręczą go wyrzuty sumienia, duchowe katusze. Zaczyna wątpić w swoje rozumowanie o wyższości i niższości ludzi. Raskolnikow jest w aż tak ciężkim stanie, iż gardzi sobą i rozważa popełnienie samobójstwa. Stał się ofiarą swojej własnej zbrodni.
Postanawia jednak odpokutować swoje czyny. Decyduje się na to pod wpływem Soni, która darzy go wielka miłością. Zaczyna czytać Ewangelie i decyduje się przyznać do winy. Raskolnikow chce odbyć karę na Syberii, a następnie zacząć życie od nowa.
Uważam, iż Raskolnikow nie jest złym człowiekiem. Chciał pomóc społeczeństwu, lecz podjął złe kroki. Gdyby nie Sonia, Raskolnikow z pewnością targnąłby się na swoje życie, lecz poprzez miłość stał się porządnym człowiekiem, zdolnym do normalnego życia w społeczeństwie.