Polski-wypracowanie-tragizm-hamlet-makbet
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Makbet – tytułowy bohater tragedii Szekspira to postać z pewnością odmienna do króla Edypa z tragedii Sofoklesa. Różni ich nie tylko czas, w którym żyją – Makbet to średniowieczny rycerz i zarazem krewny , wasal króla Dunkana. Edyp natomiast to król Teb, postać starożytna, mająca swój rodowód światów greckich. Łączy je zaś z pewnością tragizm, wynikający jednak z różnych źródeł.
Makbet zna już przepowiednie wiedzm, gloszaca miedzy innymi, ze zostanie krolem Szkocji. Kiedy spelnia się 1 z czesci proroctwa - zostaje tanem kawioru (tanem glamis jest już uprzednio), zaczyna powaznie zastanawiac się nad tym, co usłyszał na wrzosowisku. Jego mysli zdradzaja wahanie, ale i dowodza świadomości, ze musi dokonac wyboru. Niestety wie, iż może to być jedynie zbrodnia. Z pewnością jest podatny na wpływy, czego dowodzi sam fakt rozmyslania odnośnie zdobycia władzy. Ponadto chciałby, aby morderstwo popełnione na Dunkanie nie pociągnęło za soba konsekwencji. Nie jest jednak tego pewien. Boi się jednak, ze zbrodniczy czyn zapoczatkuje nowy etap w jego zyciu i ściągnie na niego kare. „ Krwawa nauka, którą dajem, spada na nasza tylko wole. Sprawiedliwosc zwraca podana przez nas czare jadu do wlasnych naszych ust.
Bohater okazuje się nie tylko lekliwy, ale i niepozbawiony razem skrupułow – krol jest jego krewnym i seniorem, a będzie także gosciem, którego powinien chronic. W swoim sumieniu rozwaza także zalety dunkana – człowieka skromnego, szlachetnego, pelnego cnot. Mysli o tym wciąż obawiając się, ze śmierć dunkana zbyt wtrzasnie społeczeństwem, wywola za duzo komentarzy. Będzie to jednoczesnie jednakowym obciążeniem sprawcow jego śmierci, pogrążeniem ich.
Poza wahaniami – oznaką przewidywan przyszłości przez Makbeta, jeszcze zastanawia się jak ‘osuszyl lzy’ placzacych po krolu, oraz w jaki sposób będzie mogl wymazac tę zbrodnie z pamieci swojej i innych. Ten tok myslowy dowodzi, jakie niepokoje targaja dusza bohatera, który wyraznie nie umie sam poradzic sobie z problemem. Coraz bardziej kusi go perspektywa władzy, budzi się w nim ambicja podsycajaca zadze władzy. Już wówczas ulega iluzji zaszczepionej przez wiedzme, choc nie dokonca zdaje sobie z tego sprawe. Lek, ambicja, pragnienie władzy to przeciwstawne wartości, które w polaczeniu ze zbrodnia nie mogą wróżyć pewności siebie czy całkowitego wyzbycia się wyrzutow sumienia.
Tak naprawde Makbet bedac swiadomym tego co może uczynic, ulega jeszcze wpływom zony, przed ktorej racjami nie umie się uchronic, mimo iż probuje przekonac ja by nie popełniali zbrodni. Kiedy do niej dojdzie i bohater ostatecznie wybierze zaszczyty, ulegnie perswazji lady Makbet, z czasem skoncentruje się wyłącznie na utrzymaniu władzy i zepchnie do podświadomości wszelkie wyrzuty sumienia. Nie na tyle jednak by jeszcze raz nie poradzic się wiedzm. Pragnacych jego zguby i zapewniających, ze jest niezniszczalny. Stajac się tyranem pozbawionym wrażliwości, obojetnie reaguje na śmierć zony. Ma pretensje ze za wczesnie umarla, gdyz jest egoistycznie skoncentrowany na swoich problemach. Stopniowo zdaje sobie sprawe ze przegral zycie podporządkowując je zbrodni. Ma poczucie bezsensu istnienia, cyt. „zycie jest tylko przechodnim polcieniem, przechodnym aktorem, swoja role przez pare godzin przegrawszy na scenie, w nicość przepada. Powiescia idioty, glosna, wrzaskliwa, a nic nie znaczaca.” Makbet wiec ponosi klęskę i ginie z reki Makduffa. Przegrywa zarówno jako człowiek i wladca.
Edyp natomiast, to nieswiadomy swojego pochodzenia i popełnionych zbrodni sprawiedliwy, dobry wladca Teb, który na wiesc, ze kleski tebańskie może wyeliminowac jedynie odnalezienie zabojcy Lajosa, a wiec jego ojca, za wszelka cene postanawia odnaleźć go, wygnac z Teb. Jest w przeciwieństwie do Makbeta królem dbającym o swój lud. Nie wykorzystuje władzy dla ambicji czy prywatnych celow. W poszukiwaniu zabojcy stopniowo odkrywa prawde o samym sobie, podobnie jak Makbet. Jest to również tragiczna prawda, jednak Edyp umie jej sprostac. Gdy dowiaduje się ze to on jest sprawda – zabil ojca i poślubił matke, sam wymierza sobie sprawiedliwość. Kaze Kreonowi wygnac się z Teb. Wczesniej wykluwa sobie oczy. Pozostaje wiec konsekwentny do konca. Okazuje się dobrym wladca, mimo ze jest także postacia tragiczna.
Tragizm obydwu bohaterow ma nieco inny wymiar. W tragedii antycznej źródłem jego było fatum – los, przeznaczenie. Bohater nieświadomie wikłał się w wine tragiczna. To los sprawial, ze zbieg okoliczności wiodl go sytuacji bez wyjscia. Bez względu na wybor bowiem i tak poniosl by klęskę – moralna, gdyby pozostal nadal krolem Teb lub fizyczna – w postaci śmierci. Zachowal się honorowo wybierając sprawiedliwość i wykonując sobie kare. Tragizm bohatera powiesci Szekspira nie ma zrodla w fatum, lecz wynika z jego swiadomego wyboru oraz przewidzianych jego konsekwencji. Makbet, w przeciwieństwie do Edypa nie jest pewnien swych racji i sam sprowadza na siebie tragedie, gdyz w jego przypadku zachodzi wyrazny konflikt miedzy ambicja przerodzona w zadze władzy, a moralnością, czyli calkowita wiedza, ze droga do tronu wiedzie przez zbrodnie.
Makbet zna już przepowiednie wiedzm, gloszaca miedzy innymi, ze zostanie krolem Szkocji. Kiedy spelnia się 1 z czesci proroctwa - zostaje tanem kawioru (tanem glamis jest już uprzednio), zaczyna powaznie zastanawiac się nad tym, co usłyszał na wrzosowisku. Jego mysli zdradzaja wahanie, ale i dowodza świadomości, ze musi dokonac wyboru. Niestety wie, iż może to być jedynie zbrodnia. Z pewnością jest podatny na wpływy, czego dowodzi sam fakt rozmyslania odnośnie zdobycia władzy. Ponadto chciałby, aby morderstwo popełnione na Dunkanie nie pociągnęło za soba konsekwencji. Nie jest jednak tego pewien. Boi się jednak, ze zbrodniczy czyn zapoczatkuje nowy etap w jego zyciu i ściągnie na niego kare. „ Krwawa nauka, którą dajem, spada na nasza tylko wole. Sprawiedliwosc zwraca podana przez nas czare jadu do wlasnych naszych ust.
Bohater okazuje się nie tylko lekliwy, ale i niepozbawiony razem skrupułow – krol jest jego krewnym i seniorem, a będzie także gosciem, którego powinien chronic. W swoim sumieniu rozwaza także zalety dunkana – człowieka skromnego, szlachetnego, pelnego cnot. Mysli o tym wciąż obawiając się, ze śmierć dunkana zbyt wtrzasnie społeczeństwem, wywola za duzo komentarzy. Będzie to jednoczesnie jednakowym obciążeniem sprawcow jego śmierci, pogrążeniem ich.
Poza wahaniami – oznaką przewidywan przyszłości przez Makbeta, jeszcze zastanawia się jak ‘osuszyl lzy’ placzacych po krolu, oraz w jaki sposób będzie mogl wymazac tę zbrodnie z pamieci swojej i innych. Ten tok myslowy dowodzi, jakie niepokoje targaja dusza bohatera, który wyraznie nie umie sam poradzic sobie z problemem. Coraz bardziej kusi go perspektywa władzy, budzi się w nim ambicja podsycajaca zadze władzy. Już wówczas ulega iluzji zaszczepionej przez wiedzme, choc nie dokonca zdaje sobie z tego sprawe. Lek, ambicja, pragnienie władzy to przeciwstawne wartości, które w polaczeniu ze zbrodnia nie mogą wróżyć pewności siebie czy całkowitego wyzbycia się wyrzutow sumienia.
Tak naprawde Makbet bedac swiadomym tego co może uczynic, ulega jeszcze wpływom zony, przed ktorej racjami nie umie się uchronic, mimo iż probuje przekonac ja by nie popełniali zbrodni. Kiedy do niej dojdzie i bohater ostatecznie wybierze zaszczyty, ulegnie perswazji lady Makbet, z czasem skoncentruje się wyłącznie na utrzymaniu władzy i zepchnie do podświadomości wszelkie wyrzuty sumienia. Nie na tyle jednak by jeszcze raz nie poradzic się wiedzm. Pragnacych jego zguby i zapewniających, ze jest niezniszczalny. Stajac się tyranem pozbawionym wrażliwości, obojetnie reaguje na śmierć zony. Ma pretensje ze za wczesnie umarla, gdyz jest egoistycznie skoncentrowany na swoich problemach. Stopniowo zdaje sobie sprawe ze przegral zycie podporządkowując je zbrodni. Ma poczucie bezsensu istnienia, cyt. „zycie jest tylko przechodnim polcieniem, przechodnym aktorem, swoja role przez pare godzin przegrawszy na scenie, w nicość przepada. Powiescia idioty, glosna, wrzaskliwa, a nic nie znaczaca.” Makbet wiec ponosi klęskę i ginie z reki Makduffa. Przegrywa zarówno jako człowiek i wladca.
Edyp natomiast, to nieswiadomy swojego pochodzenia i popełnionych zbrodni sprawiedliwy, dobry wladca Teb, który na wiesc, ze kleski tebańskie może wyeliminowac jedynie odnalezienie zabojcy Lajosa, a wiec jego ojca, za wszelka cene postanawia odnaleźć go, wygnac z Teb. Jest w przeciwieństwie do Makbeta królem dbającym o swój lud. Nie wykorzystuje władzy dla ambicji czy prywatnych celow. W poszukiwaniu zabojcy stopniowo odkrywa prawde o samym sobie, podobnie jak Makbet. Jest to również tragiczna prawda, jednak Edyp umie jej sprostac. Gdy dowiaduje się ze to on jest sprawda – zabil ojca i poślubił matke, sam wymierza sobie sprawiedliwość. Kaze Kreonowi wygnac się z Teb. Wczesniej wykluwa sobie oczy. Pozostaje wiec konsekwentny do konca. Okazuje się dobrym wladca, mimo ze jest także postacia tragiczna.
Tragizm obydwu bohaterow ma nieco inny wymiar. W tragedii antycznej źródłem jego było fatum – los, przeznaczenie. Bohater nieświadomie wikłał się w wine tragiczna. To los sprawial, ze zbieg okoliczności wiodl go sytuacji bez wyjscia. Bez względu na wybor bowiem i tak poniosl by klęskę – moralna, gdyby pozostal nadal krolem Teb lub fizyczna – w postaci śmierci. Zachowal się honorowo wybierając sprawiedliwość i wykonując sobie kare. Tragizm bohatera powiesci Szekspira nie ma zrodla w fatum, lecz wynika z jego swiadomego wyboru oraz przewidzianych jego konsekwencji. Makbet, w przeciwieństwie do Edypa nie jest pewnien swych racji i sam sprowadza na siebie tragedie, gdyz w jego przypadku zachodzi wyrazny konflikt miedzy ambicja przerodzona w zadze władzy, a moralnością, czyli calkowita wiedza, ze droga do tronu wiedzie przez zbrodnie.