Analiza i środki stylistyczne w sonecie "Ałuszta w dzień" Mickiewicza
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Ałuszta w dzień to sonet. Jest to kunsztowna forma stroficzna składająca się z 14 wersów ułożonych w dwie zwrotki 4 wersowe i dwie zwrotki 3 wersowe (tercyny). Jest to sonet włoski tzn. zakończony tercyną o układzie rymów ABA. Składa się on z dwóch części – opisowej i refleksyjnej.
Mickiewicz w tym sonecie przedstawia następujące elementy: góra, niwa, las, łąka, motyle, morze, skały, flota, stado łabędzi.
W wierszu pojawiają się orientalizmy: „jak z różańca kalifów” i „baldakim z brylantów”.
Autor w kreowaniu swej poetyckiej wizji świata używa wielu środków artystycznych. Np. „Góra z piersi mgliste otrząsa chylaty” – personifikacja; „Rannym szumi namazem niwa złotokłosa” – epitet; „Nad łąką latające kwiaty” – metafora, paradoks, animizacja; „motyle różnofarbne” – neologizm; „Niby tęczy kosa” – porównanie; „Skała przygląda się łysa” – personifikacja; „wre morze” – metafora; „jak w oczach tygrysa” – porównanie. W „Ałuszcie w dzień” pojawiają się następujące symbole: góra – miejsce wznoszące się ponad codzienną krzątaninę śmiertelników, morze – obszar życia, przestrzeń oraz burza – potęga, żywioł. W wierszu tym dominuje orientalny koloryt. W pierwszej zwrotce jest to kolor złoty i majowy – zielony (nazwa używana w romantyzmie). W drugiej jest bardzo kolorowo, pojawia się także połysk. W kolejnych zwrotkach jest dużo błękitu (koloru typowego dla romantyzmu, niebieski nie był używany).
Poprzez ukazanie zdynamizowanego obrazu i ruchu poeta próbuje dotrzeć do czegoś nowego, chce osiągnąć wyższe stadium rozwoju wewnętrznego.
Mickiewicz za pośrednictwem lirycznego krajobrazu przedstawia swoje uczucia. Poszukuje on nowych środków wyrazu. Poezja staje się dla niego sposobem opanowania chaosu przeżyć emocjonalnych.
Mickiewicz w tym sonecie przedstawia następujące elementy: góra, niwa, las, łąka, motyle, morze, skały, flota, stado łabędzi.
W wierszu pojawiają się orientalizmy: „jak z różańca kalifów” i „baldakim z brylantów”.
Autor w kreowaniu swej poetyckiej wizji świata używa wielu środków artystycznych. Np. „Góra z piersi mgliste otrząsa chylaty” – personifikacja; „Rannym szumi namazem niwa złotokłosa” – epitet; „Nad łąką latające kwiaty” – metafora, paradoks, animizacja; „motyle różnofarbne” – neologizm; „Niby tęczy kosa” – porównanie; „Skała przygląda się łysa” – personifikacja; „wre morze” – metafora; „jak w oczach tygrysa” – porównanie. W „Ałuszcie w dzień” pojawiają się następujące symbole: góra – miejsce wznoszące się ponad codzienną krzątaninę śmiertelników, morze – obszar życia, przestrzeń oraz burza – potęga, żywioł. W wierszu tym dominuje orientalny koloryt. W pierwszej zwrotce jest to kolor złoty i majowy – zielony (nazwa używana w romantyzmie). W drugiej jest bardzo kolorowo, pojawia się także połysk. W kolejnych zwrotkach jest dużo błękitu (koloru typowego dla romantyzmu, niebieski nie był używany).
Poprzez ukazanie zdynamizowanego obrazu i ruchu poeta próbuje dotrzeć do czegoś nowego, chce osiągnąć wyższe stadium rozwoju wewnętrznego.
Mickiewicz za pośrednictwem lirycznego krajobrazu przedstawia swoje uczucia. Poszukuje on nowych środków wyrazu. Poezja staje się dla niego sposobem opanowania chaosu przeżyć emocjonalnych.