Proces przystopienia Polski do NATO
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Rozmowy dotyczące przystąpienia Polski do NATO toczyły się w dobrej atmosferze i były wolne od kontrowersji. W dniu 14 listopada 1997 Minister Spraw Zagranicznych RP Bronisław Geremek przekazał Sekretarzowi Generalnemu NATO list będący krótkich formalnym dokumentem, potwierdzającym fakt odbycia rozmów, wole przyjęcia zaproszenia do udziału w Traktacie Północnoatlantyckim oraz gotowość przyjęcia obowiązków związanych z członkostwem w NATO. Ważnym elementem tego dokumentu było także potwierdzenie uznania zasady otwartości członkostwa Organizacji dla państw, które w przyszłości wyrażą taką wolę. Z proceduralnego punktu widzenia pierwszą fazę procesu przyjmowania Polski do NATO zamknęła sesja ministerialna Rady Północnoatlantyckiej odbyta w Brukseli 16 grudnia 1997 r. Podczas niej w obecności szefów dyplomacji Polski, Czech i Węgier szesnastu ministrów spraw zagranicznych Paktu podpisało Protokoły Akcesji. Były to dokumenty jednobrzmiące, lecz odrębne dla zaproszonej trójki. Od tej chwili stały się one przedmiotem ratyfikacji w państwach członkowskich Organizacji, zakończonej w grudniu 1998 r. Ratyfikację Traktatu Waszyngtońskiego podjęła następnie Polska. Złożenie przez nią dokumentów ratyfikacyjnych będzie oznaczało nabycie członkostwa w Sojuszu. Pierwszym dużym spotkaniem międzynarodowym, w którym Polska będzie uczestniczyła w charakterze członka NATO stanie się sesja szefów państw i rządów, zaplanowana w Waszyngtonie na kwiecień 1999 roku. Dodajmy, że ślad za ratyfikacją Traktatu Północnoatlantyckiego, Polska ratyfikuje również szereg innych umów stanowiących dorobek prawny Organizacji. Podpisanie Protokołów Akcesji zasadniczo zmieniło sposób traktowania Polski, Czech i Węgier przez Sojusz