Thomas Alva Edison- Odkrycie/wynalazek, współczesne zastosowanie wynalazku/odkrycia. Proszę o odpowiedzenie na pytanie.
person
brightness_auto
1 odpowiedź
ZAROWKA
Praktyczną, w pełni użyteczną żarówkę wynalazł zespół badawczy w laboratorium w Menlo Park (USA) pod kierownictwem T.A. Edisona.
Po kilkumiesięcznych żmudnych pracach udało się im w roku 1879 skonstruować żarówkę z włóknem węglowym świecącą przez kilkadziesiąt godzin, a później przedłużyć czas jej świecenia do ponad 100 godzin.
W noc sylwestrową 1879 roku Edison mógł już oświetlać Menlo Park przy użyciu ponad 800 żarówek.
W XX wieku zaczęto używać w żarówkach drucików z wolframu (1907) i wypełniać je rozrzedzonym gazem obojętnym (najpierw argonem, a następnie kryptonem). Nowoczesną żarówkę skonstruował w 1913 roku I. Langmuir.
Podczas prac nad żarówką Edison przebadał ogromną ilość materiałów z których można by zrobić włókno. Pośród jego zachowanych notatek można znaleźć wpis z dnia, w którym włókno próbował zrobić z włosów z brody rudego Szkota!
FONOGRAF
Fonograf Edisona działał na zasadzie przetwarzania drgań akustycznych do postaci rowków na powierzchni cylindra pokrytego folią. Cylinder był obracany ręcznie, poruszając się wzdłuż, dzięki mechanizmowi śrubowemu. Rowki nacinała ostra, stalowa igła umieszczona na membranie zamontowanej na końcu dużej tuby. Dźwięk przechodząc przez tubę wprawiał membranę w drgania, powodując jednocześnie odpowiedni ruch ostrza igły wykonujący ścieżkę dźwiękową o różnej głębokości. Identyczny zestaw był używany do odtwarzania nagranych dźwięków: poprzez umieszczenie igły w pozycji początkowej i obracanie walca z taką samą prędkością jaka była przy nagrywaniu. Zmienna głębokość rowka z cynfolii zmuszała igłę, a przez to i membranę, do wykonywania drgań i w rezultacie odtwarzany był nagrany głos. Nagrania brzmiały bardzo metalicznie i były mocno zniekształcone przez towarzyszące trzaski i szumy, lecz bez trudu dało się rozpoznać słowa piosenek. Lepsze rezultaty otrzymano w 1888 roku zastępując cynfolię woskiem. Fonograf, urządzenie służące do mechanicznego zapisywania i odtwarzania dźwięku. Jego działanie polegało na drążeniu rowków stalową igłą na pokrytym parafiną papierze. W rok później Edison zamienił papier na folię cynową. Kiedy po raz pierwszy można było kupić nagraną muzykę w 1886 roku, była ona zarejestrowana na cylindrach z wosku. Podczas nagrywania przytwierdzony do membrany rylec metalowy przesuwał się po powierzchni walca pokrytego cienką warstwą wosku, żłobiąc w nim rowek o głębokości zależnej od częstotliwości drgań membrany. Przy odtwarzaniu igła poruszając się w rowku drgała, wprawiając w ruch membranę.
KINESKOP
Kineskop jest rodzajem lampy obrazowej. Cechą odróżniającą kineskop od lampy oscyloskopowej jest magnetyczne odchylanie elektronów. Elektrony emitowane przez katodę są formowane w wąską wiązkę przez działo elektronowe następnie przyśpieszane przez anodę i uderzają w powierzchnię ekranu pokrytą luminoforem wywołując jego świecenie. Aby dało się rozświetlić każdy punkt powierzchni ekranu wiązka musi być odchylana w dwóch kierunkach - pionowym i poziomym.Do odchylenia wiązki elektronów wykorzystywane jest pole magnetyczne wytwarzane przez cewki odchylające. Kąt odchylenia wiązki elektronów od linii prostej jest proporcjonalny do natężenie pola magnetycznego, czyli do natężenia prądu elektrycznego płynącego przez cewki. Aby uzyskać liniowy przebieg wiązki po powierzchni ekranu (stałą prędkośc przesuwania) pole a zatem i prąd w cewkach musi narastać liniowo. (ponieważ powierzchnia ekranu nie jest wycinkiem kuli, to kształt prądu musi nieco odbiegać od prostej)Zaletą odchylania magnetycznego jest możliwośc uzyskania bardzo dużego kąta odchylenia, niemalże o 90. umożliwia tworzenie to bardzo krótkich lamp o dużej powierzchni ekranu, odwrotnie niż w lampach oscyloskopowych. Wadą z kolei jest duża moc pobierana przez cewki w celu odchylenia strumienia oraz konieczność używania coraz wyższych napięć wraz ze wzrostem częstotliwości odchylania i rozmiaru ekranu - prędkość poruszania się plamki zależy od szybkości zmian pola magnetycznego, a zmieniające się pole generuje w cewkach odchylających napięcie - tym wyższe im szybciej się zmienia.
AKUMULATOR ZASADOWY
Akumulator, zwany też ogniwem wtórnym, jest to ogniwo odwracalne, przeznaczone do magazynowania energii elektrycznej. Akumulator po wyładowaniu można ponownie doprowadzić do stanu całkowitego naładowania, przy czym proces ładowania i wyładowania może być powtarzany wielokrotnie. Podczas ładowania akumulator jest zasilany z innego źródła energii, przy czym energia elektryczna jest zamieniana w energię chemiczną. W tej postaci energia może być magazynowana. Podczas wyładowania akumulator pracuje jako źródło energii elektrycznej i energia chemiczna zamieniana jest z powrotem w energię elektryczną. W akumulatorze zasadowym elektrolitem jest roztwór wodny ługu potasowego KOH.
Akumulator zasadowy wykazuje w stosunku do akumulatora ołowiowego większą odporność na wstrząsy mechaniczne i przeciążenia elektryczne oraz jest trwalszy. Akumulator zasadowy wytrzymuje do 3000 wyładowań. Napięcie pracy akumulatora zasadowego wynosi 1,2 V. Badania prowadzone nad nowymi typami akumulatorów idą w kierunku ich miniaturyzacji, zmniejszenia masy, zwiększenia pojemności, możliwości szybkiego ładowania, co wiąże się z tendencją do ich stosowania do napędu samochodów i zastąpienia silnika spalinowego silnikiem elektrycznym.
Praktyczną, w pełni użyteczną żarówkę wynalazł zespół badawczy w laboratorium w Menlo Park (USA) pod kierownictwem T.A. Edisona.
Po kilkumiesięcznych żmudnych pracach udało się im w roku 1879 skonstruować żarówkę z włóknem węglowym świecącą przez kilkadziesiąt godzin, a później przedłużyć czas jej świecenia do ponad 100 godzin.
W noc sylwestrową 1879 roku Edison mógł już oświetlać Menlo Park przy użyciu ponad 800 żarówek.
W XX wieku zaczęto używać w żarówkach drucików z wolframu (1907) i wypełniać je rozrzedzonym gazem obojętnym (najpierw argonem, a następnie kryptonem). Nowoczesną żarówkę skonstruował w 1913 roku I. Langmuir.
Podczas prac nad żarówką Edison przebadał ogromną ilość materiałów z których można by zrobić włókno. Pośród jego zachowanych notatek można znaleźć wpis z dnia, w którym włókno próbował zrobić z włosów z brody rudego Szkota!
FONOGRAF
Fonograf Edisona działał na zasadzie przetwarzania drgań akustycznych do postaci rowków na powierzchni cylindra pokrytego folią. Cylinder był obracany ręcznie, poruszając się wzdłuż, dzięki mechanizmowi śrubowemu. Rowki nacinała ostra, stalowa igła umieszczona na membranie zamontowanej na końcu dużej tuby. Dźwięk przechodząc przez tubę wprawiał membranę w drgania, powodując jednocześnie odpowiedni ruch ostrza igły wykonujący ścieżkę dźwiękową o różnej głębokości. Identyczny zestaw był używany do odtwarzania nagranych dźwięków: poprzez umieszczenie igły w pozycji początkowej i obracanie walca z taką samą prędkością jaka była przy nagrywaniu. Zmienna głębokość rowka z cynfolii zmuszała igłę, a przez to i membranę, do wykonywania drgań i w rezultacie odtwarzany był nagrany głos. Nagrania brzmiały bardzo metalicznie i były mocno zniekształcone przez towarzyszące trzaski i szumy, lecz bez trudu dało się rozpoznać słowa piosenek. Lepsze rezultaty otrzymano w 1888 roku zastępując cynfolię woskiem. Fonograf, urządzenie służące do mechanicznego zapisywania i odtwarzania dźwięku. Jego działanie polegało na drążeniu rowków stalową igłą na pokrytym parafiną papierze. W rok później Edison zamienił papier na folię cynową. Kiedy po raz pierwszy można było kupić nagraną muzykę w 1886 roku, była ona zarejestrowana na cylindrach z wosku. Podczas nagrywania przytwierdzony do membrany rylec metalowy przesuwał się po powierzchni walca pokrytego cienką warstwą wosku, żłobiąc w nim rowek o głębokości zależnej od częstotliwości drgań membrany. Przy odtwarzaniu igła poruszając się w rowku drgała, wprawiając w ruch membranę.
KINESKOP
Kineskop jest rodzajem lampy obrazowej. Cechą odróżniającą kineskop od lampy oscyloskopowej jest magnetyczne odchylanie elektronów. Elektrony emitowane przez katodę są formowane w wąską wiązkę przez działo elektronowe następnie przyśpieszane przez anodę i uderzają w powierzchnię ekranu pokrytą luminoforem wywołując jego świecenie. Aby dało się rozświetlić każdy punkt powierzchni ekranu wiązka musi być odchylana w dwóch kierunkach - pionowym i poziomym.Do odchylenia wiązki elektronów wykorzystywane jest pole magnetyczne wytwarzane przez cewki odchylające. Kąt odchylenia wiązki elektronów od linii prostej jest proporcjonalny do natężenie pola magnetycznego, czyli do natężenia prądu elektrycznego płynącego przez cewki. Aby uzyskać liniowy przebieg wiązki po powierzchni ekranu (stałą prędkośc przesuwania) pole a zatem i prąd w cewkach musi narastać liniowo. (ponieważ powierzchnia ekranu nie jest wycinkiem kuli, to kształt prądu musi nieco odbiegać od prostej)Zaletą odchylania magnetycznego jest możliwośc uzyskania bardzo dużego kąta odchylenia, niemalże o 90. umożliwia tworzenie to bardzo krótkich lamp o dużej powierzchni ekranu, odwrotnie niż w lampach oscyloskopowych. Wadą z kolei jest duża moc pobierana przez cewki w celu odchylenia strumienia oraz konieczność używania coraz wyższych napięć wraz ze wzrostem częstotliwości odchylania i rozmiaru ekranu - prędkość poruszania się plamki zależy od szybkości zmian pola magnetycznego, a zmieniające się pole generuje w cewkach odchylających napięcie - tym wyższe im szybciej się zmienia.
AKUMULATOR ZASADOWY
Akumulator, zwany też ogniwem wtórnym, jest to ogniwo odwracalne, przeznaczone do magazynowania energii elektrycznej. Akumulator po wyładowaniu można ponownie doprowadzić do stanu całkowitego naładowania, przy czym proces ładowania i wyładowania może być powtarzany wielokrotnie. Podczas ładowania akumulator jest zasilany z innego źródła energii, przy czym energia elektryczna jest zamieniana w energię chemiczną. W tej postaci energia może być magazynowana. Podczas wyładowania akumulator pracuje jako źródło energii elektrycznej i energia chemiczna zamieniana jest z powrotem w energię elektryczną. W akumulatorze zasadowym elektrolitem jest roztwór wodny ługu potasowego KOH.
Akumulator zasadowy wykazuje w stosunku do akumulatora ołowiowego większą odporność na wstrząsy mechaniczne i przeciążenia elektryczne oraz jest trwalszy. Akumulator zasadowy wytrzymuje do 3000 wyładowań. Napięcie pracy akumulatora zasadowego wynosi 1,2 V. Badania prowadzone nad nowymi typami akumulatorów idą w kierunku ich miniaturyzacji, zmniejszenia masy, zwiększenia pojemności, możliwości szybkiego ładowania, co wiąże się z tendencją do ich stosowania do napędu samochodów i zastąpienia silnika spalinowego silnikiem elektrycznym.