rasicki napisał dwie bajki o tym samym tytule. Konfrontuje w nich postawę człowieka mądrego i głupiego. W pierwszej dla mądrego oczywistością jest, po co ludziom rozum, sam go bowiem posiada. Ironicznie zatem komentuje dociekania głupiego:
Pytał głupi mądrego: Na co rozum zda się?
Mądry milczał; gdy coraz bardziej naprzykrza się,
Rzekł mu: Na to się przyda, według mego zdania,
Żeby nie odpowiedać na głupie pytania.
W drugim mądry udowadnia, że ważna jest treść przekazywana za pomocą słów, to, co się mówi, a nie ile i jak głośno:
Rzekł mądry […]:
Wiesz, dlaczego dzwon głośny? Bo wewnątrz jest próżny.
Mądrość według Krasickiego charakteryzuje określona postawa: świadomości siły swojego rozumu, pokory wobec innych, umiaru. To też bystrość wyrażająca się poprzez umiejętność celnego komentowania rzeczywistości.