Kochanowski podzielał wraz z innymi artystami swojej epoki z Włoch i z Francji przekonanie o Wartości własnego dzieła , i o szczególnej roli poety w kształtowaniu , i rozwoju języka ojczystego. Patronem liryki Jana z Czarnolasu został wielki Horacy. Z jego twórczością zapoznał się w czasie studiów na Universytecie w Padwie. Czym dla Horacego była stara Liryka grecka, tym dla Kochanowskiego Liryka i Elegia rzymska. Stanowiły one dla nich wzory i normy twórczości. W tym znaczeniu byli oni obaj nie tylko uczniami ale i naśladowcami poprzedników, a chluby swej i sławy szukali w przeniesieniu obcych gatunków na grunt rodzimy, w tworzeniu we własnym języku takich dzieł, jakie im się najbardiej podobały w języku obcym. W dążeniu do przeszczepienia liryki greckiej na Obszar rzymski widać u Horacego świadomy Program, który przez całe życie konsekwentnie przeprowadza. W utworze „Exegi monumentum” ( wybudowałem Pomnik ) Poeta z dumą stwierdza że stworzył dzieło trwalsze od spiżu, którego nie zniszczy wiejący Wiatr, Deszcz ani upływający czas. „ Nie obumrę cały” to łacińskie non omnis moriar , gdyż pieśni jego będą żyć tak długo, jak długo istnieć będzie Rzym. „ W sławie u potomności nie przestanę wzrastać Zawsze młody, dopóki będzie wchodził kapłan Na stopnie Kapitolu z milczącą dziewicą” Z dumą mówi o sobie że jako pierwszy Pieśń eolską zaszczepił do „Italskich rymów”. A w ostatnim wersie zwraca się do Greckiej Muzy śpiewu Melpomeny, aby uwieńczyła jego skronie w Dowód uznania dla jego zasług wieńcem z wawrzynu. Ody Horacego są najdobitniejszym wyrazem wiary starożytnych w potęgę i Nieśmiertelność pieśni. Pieśń XXIV z Pieśni Wtórych Jana Kochanowskiego to Parafraza Ody XX Horacego pod tytułem „ Ad Mecenatem”. Rzymianin przepowiadał sobie że zmieni się w łabędzia i wzniesie się ponad ziemski Padół i że choć jest z ubogiego rodu to wiersze jego znane będą, jak daleko sięga Imperium rzymskie. Pośmiertną sławę przepowiada również Kochanowski swojej poezji. To dla niej porzucił karierę na dworze królewskim, zaszczyty i władzę. Pragnie swobody i niezależności jak ptak. W przedostatniej zwrotce zastępuje starożytne nazwy ludów barbarzyńskich w pieśni Horacego – współczesnymi mieszkańcami Europy: „ O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie I , różnego mieszkańcy świata, Anglikowie; Mnie Niemiec i waleczny Hiszpan, mnie poznają, Którzy głęboki Strumień Tybrowy pijają.” Oba wiersze wyróżniają bogate rymy żeńskie w układzie AA, BB. Kochanowski jako pierwszy na gruncie polskim wyniósł trwałość i Nieśmiertelność poezji ponad wszelkie wortości użytkowe.
+
http://ofu.pl/xxr3sqt7
