Proszę o parcę
person
brightness_auto
1 odpowiedź
SPOŁECZNOŚĆ LOKALNAW definicjach społeczności lokalnej występują trzy stałe elementy: terytorium, interakcje społeczne i więź psychiczna, która wyraża się w poczuciu wspólnoty z ludźmi zamieszkującymi to terytorium oraz w szczególnym stosunku do tego terytorium postrzeganego jako „nasze miejsce”. O społeczności lokalnej mówi się jako o „strukturze społeczno -przestrzennej”, którą tworzą ludzie pozostający wobec siebie w społecznych interakcjach i zależnościach w obrębie danego obszaru i posiadający jakiś wspólny interes lub poczucie grupowej i przestrzennej tożsamości jako elementy wspólnych więzi. Czasem do podstawowych elementów społeczności lokalnej dodaje się zdolność do podejmowania wspólnych działań na rzecz rozwiązywania nurtujących je problemów. Zdolność ta jest uzależniona od wew. spoistości społeczności lokalnych, na rzecz której działają istniejące w nich systemy powiązań, zależności i instytucji.Tak scharakteryzowana społeczność lokalna jest modelem wspólnoty. Społeczność lokalna to grupy pierwotne: rodziny, sąsiedztwa, a relacje między członkami tych grup mają charakter stosunków osobowych. Najlepszym przykładem takiej społeczności lokalnej jest tradycyjna społeczność wiejska. Sporne jest natomiast, czy we współczesnych warunkach miejskich mogą istnieć społeczności lokalne połączone silną więzią wspólnoty. Różne badania socjologiczne wskazują ze jest to możliwe , a w starych dzielnicach powszechne. (Szczepański 1989,178) ZBIOROWOŚĆ TERYTORIALNA W społeczeństwach tradycyjnych społeczności lokalne były podstawowa forma organizacji życia zbiorowego. Rozwój nowoczesnego społeczeństwa przemysłowego (urbanizacja, industrializacja, wzrost ruchliwości przestrzennej) powodowało słabnięcie i zanikanie więzi łączących społeczności lokalne. Tym samym straciły one swój charakter i przekształciły się w zbiorowość terytorialną. Zbiorowości terytorialne są skupiskiem jednostek, którego skład bywa płynny i zmienny, co dodatkowo utrudnia tworzenie się więzi społecznej. Jednostki, z których składa się zbiorowość terytorialna, bytują obok siebie i zaspakajają swoje potrzeby w obrębie tego samego terytorium, ale nie muszą czuć się i zazwyczaj się nie czują związane z nimi, ani z sobą nawzajem. Silniejsze są ich związki z ludźmi spoza układu lokalnego. Mają też odmienny stosunek do zamieszkiwanej przestrzeni niż członkowie społeczności lokalnej. Społeczność zamieszkuje miejsce, natomiast zbiorowość zaludnia obszar. „ Miejsce jest doskonale znane, przyswojone, własne. Obszar natomiast jawi się jako niczyj i obcy.” (Jałowiecki 1989:101 ) Tak rozumiana zbiorowość terytorialna jest szerszą kategorią niż społeczność lokalna. Każda społeczność lokalna jest zbiorowością terytorialną, natomiast nie każda zbiorowość terytorialna jest społecznością lokalną. W polskiej literaturze socjologicznej występuje rozróżnienie społeczności lokalnej od zbiorowości terytorialnej-echo typologii Tönnisa.SPOŁECZNOŚĆ LOKALNA I ZBIOROWOŚĆ TERYTORIALNA JAKO STRUKTURY Społeczności lokalne można umiejscowić między mikrostrukturami społecznymi a makro, dlatego mówi się o nich jak o strukturach „średniego poziomu”.Społeczności lokalne widziane są jako miejsce, w którym jednostka styka się z szerszym społeczeństwem i kulturą ; jednostka staje wobec instytucji swego społeczeństwa, wobec właściwych mu dróg wyrażania uczuć religijnych, regulowania zachowań, życia rodzinnego, socjalizacji młodych, zarabiania na życie, wyrażania ocen estetycznych (za: Szacki 2002:596)„ w układach lokalnych produkowana jest część dóbr i usług, wytwarzają się systemy wartości i etos pracy, podejmowane są decyzje dotyczące migracji i innych zachowań przestrzennych, kształtują się style życia, konkretyzuje się w międzyludzkich relacjach struktura klasowa społeczeństwa i brutalnie ujawniają się nie w statystyce, ale bezpośrednio w ludzkich losach- nierówności społeczne. W układach lokalnych wreszcie odbija się system instytucji państwowych i ujawnia społeczna treść sprawowanej władzy” (Jałowiecki 1989:102) relacjach struktura klasowa społeczeństwa i brutalnie ujawniają się nie w statystyce, ale bezpośrednio w ludzkich losach- nierówności społeczne. W układach lokalnych wreszcie odbija się system instytucji państwowych i ujawnia społeczna treść sprawowanej władzy” (Jałowiecki 1989:102) LOKALIZM Rozkładowi społeczności lokalnych i przekształcenie się ich w zbiorowości terytorialne ( na skutek rewolucji przemysłowej ) towarzyszyło obumieranie lokalizmu. Lokalizm oznacza „ względną autonomię oraz upodmiotowienie konkretnych społeczności lokalnych w zakresie gospodarczym, społecznym i kulturalnym w ramach szerszego układu społeczno- przestrzennego i politycznego” ( Sowa 1989:30) Zmierzch lokalizmu to zmiana sposobu patrzenia n arzeczywistość społeczną i problemy społeczne. To koncentracja uwagi na zbiorowościach makrospołecznych oraz uwydatnianiu znaczenia i roli biurokratycznej organizacji państwa przy ignorowaniu społeczności lokalnych, a nawet niechętnym czy wręcz wrogim do nich stosunku.( w Polsce szczególnie okres PRL) W ostatnim dziesięcioleciu lokalizm zaczął się odradzać na całym świecie. Stał się „swego rodzaju światopoglądem, który wyznaje na świecie coraz więcej zwykłych obywateli, a także przedsiębiorców, menedżerów i polityków” (Jałowiecki, Sowa1989:5-4) . Odrodzenie się lokalizmu jest reakcją na nieporadność państwa i centralnej biurokracji w rozwiązywaniu problemów społecznych. Ta nieporadność ujawniła się szczególnie w krajach tzw. Realnego socjalizmu. Bowiem to państwo kontrolowało wszystkie strefy życia społecznego, łącznie z gospodarką. Doprowadziło to ostatecznie do bankructwa państwa co spowodowało konieczność przeprowadzenia przemian demokratycznych. Ideologia lokalizmu i rozwoju lokalnego ma wyraźny wymiar polityczny, który we współczesnej Polsce, w epoce dogłębnych przeobrażeń ustrojowych jest szczególnie wyraźny. Przekształcenie zbiorowości terytorialnych w społeczności lokalne jest jedną z dróg prowadzących do odbudowy społeczeństwa obywatelskiego. Społeczeństwo obywatelskie to takie, w którym funkcjonuje wiele niezależnych od biurokratycznych struktur państwa zrzeszeń, powstających z inicjatywy obywateli w celu samodzielnego rozwiązywania różnych problemów społecznych. W ideologii lokalizmu mieści się określony model społeczności lokalnej. Przekształcenie zbiorowości terytorialnych w społeczności lokalne nie może być powrotem do tradycyjnych społeczności. Modelem społeczności lokalnej będącej wspólnotą podobnie jak społeczność tradycyjna jest obecnie lokalna społeczność samorządowa. Jest to społeczność: dla której przestrzeń i terytorium są naturalną podstawą dobrowolnego zrzeszenia sięjest to społeczność otwarta, nie stanowi przeszkód napływowi nowych ludzi do danego układu lokalnego i odpływowi z niego dotychczasowych jego członkówpoprzez stowarzyszenia i zrzeszenia członkowie uczestniczą w rożnych sferach życia zbiorowegolokalne elity władzy są wyłaniane przez procedury demokratycznych wyborów.członków społeczności lokalnej cechuje silna identyfikacja z miejscem zamieszkania i aktywnym udziałem w lokalnym życiu politycznym