Wraz z pogłębieniem wiedzy na świat coraz większe znaczenie zyskiwała w Rzymie nauka. Uprawiano ją jednak wyłącznie w celach praktycznych, zgodnie z zasadniczą postawą Rzy-mian, podporządkowując ją potrzebą rzymskiego życia. I tak matematyka stała się nauką po-mocną w miernictwie czy architekturze, geografia miała wyłącznie charakter opisowy, astro-nomia służyła do uporządkowania kalendarza. Szczególnie rozwinęły się badania nad staro-żytnościami rzymskimi. Człowiekiem, który położył największe zasługi w tej dziedzinie, był Marek Terencjusz Warron. Napisał on encyklopedie obejmującą gramatykę, retorykę, mate-matykę, astrologię, muzykę, medycynę, zatytułowaną: Disciplinarum libri IX (Dziewięć ksiąg nauk).
Wzrost dobrobytu i długotrwały pokój spowodował rozwój oświaty z głównymi ośrodkami w miastach. Jedynie bowiem tutaj istniały prywatne szkoły, w których pobierała naukę młodzież średnio zamożna, gdyż tylko bogaci mogli sobie pozwolić na posiadanie do-mowego nauczyciela. Poza elementami, tj. nauką czytania, pisania i rachowania, przyswajała sobie w nich młodzież znajomość najwybitniejszych dzieł autorów łacińskich i greckich, po-etów i prozaików, nadto nabywała wiadomości z innych dyscyplin, z matematyki, astronomii i geografii. Natomiast retoryki dorastająca młodzież uczyła się na wyższych uczelniach.
Przedstawione prze zemnie osiągnięcia cywilizacyjne odegrały ważną rolę w rozwoju kultury europejskiej.