Władza faraona miała charakter świecko-religijny. Oprócz sprawowania rządów pełnił on funkcję kapłana - jedynego prawdziwego kapłana i namiestnika bogów na Ziemi. Faraon stawał się boski podczas koronacji - ceremonii wymyślonej przez Egipcjan. Największą władzę i autorytet wśród ludu miał faraon za czasów Starego Państwa, zwłaszcza IV dynastii. Aspekt religijny rządów przyczyniał się do umacniania władzy nad ludem - robotnicy z wielkim zapałem i oddaniem pracowali przy budowie piramid, ponieważ wiedzieli, że splendor, w jakim faraon będzie odchodził w zaświaty zapewni zbawienie i nieśmiertelność również całemu ludowi. Król osobiście odprawiał ceremonie i rytuały w świątyni, zwłaszcza w czasie świąt. Oprócz pełnienia obowiązków związanych z obrzędami religijnymi, faraon brał czynny udział w życiu świeckim swojego państwa. Poddani mieli dobry kontakt ze swoim władcą - często widywano go w czasie różnych uroczystości i imprez o charakterze świeckim, lub podróżującego łodzią po Nilu. Nie można jednak było się z nim spoufalać. Obowiązywała zasada nietykalności faraona - kto ośmielił się ją naruszyć spotykała go sroga kara, a nawet śmierć. Zasady etykiety dotyczyły też zwracania się do króla - należało mówić o nim w trzeciej osobie używając określenia "Jego Majestat".