Latem 1920 roku Polska była poważnie zagrożona, bowiem oddziały frontu północnego Armii Czerwonej zmierzały w kierunku Warszawy. 24 lipca 1920 roku powołany został koalicyjny Rząd Obrony Narodowej z Wincentym Witosem jako premierem. Szybko utworzono armię ochotniczą liczącą 100 tyś żołnierzy, w skład której wchodziła młodzież, inteligencja i robotnicy.
13 sierpnia 1920 roku rozpoczęła się bitwa warszawska, znana również jako Cud nad Wisłą, której przebieg przypieczętował losy wojny polsko-bolszewickiej. Dzień po rozpoczęciu walk generał Władysław Sikorski poprowadził tzw. manewr znad Wkry. To posunięcie stworzyło dogodne warunki dla oczekującej nad rzeką Wieprz grupy uderzeniowej dowodzonej przez Józefa Piłsudskiego.
16 sierpnia jego wojska uderzyły na prawe skrzydło Armii Czerwonej i osaczyły bolszewickie oddziały, które w popłochu wycofywały się na wschód.
Bitwa warszawska zakończyła się 25 sierpnia zwycięstwem wojsk polskich.
Ta batalia miała duże znaczenie dla przyszłości Europy.
Uniemożliwiono komunistom zajęcie Polski, co było tylko małą częścią ich planów. Zamierzali maszerować dalej na zachód, aby obalać rządy i wprowadzać własne zasady.
Polacy odzyskali wiarę w swe siły oraz umocnili się w świadomości narodowej (przecież dopiero co wyszli ze 123 letniej niewoli !).
Dzięki tej wygranej zyskaliśmy również wielką przewagę w wojnie z Rosją, która zaczęła liczyć się ze słabszym przeciwnikiem, co doprowadziło do zawarcia pokoju rok później. Na mocy tego postanowienia wytyczono nowe granice: polsko - radziecką i polsko - ukraińską -- na północnym wschodzie po rzekę Dźwinę, a na południowym wschodzie po rzekę Zbrucz.