Marlow i jego podróż
person
brightness_auto
1 odpowiedź
CHARLIE MARLOW:
Jest głównym bohaterem powieści, a za razem jej narratorem. Jest to narrator pierwszoosobowy, subiektywny, wszystkie postacie i wydarzenie widziane są jego oczami. Conrad bardziej zdecydowanie niż inni współcześni pisarze zrywa z dystansem, bezosobowością i wszechwiedzą narratora trzecioosobowego. Marlow nie tylko opowiada nam, co widział i słyszał w przeszłości, ale także czytelnik widzi go opowiadającego nam o tym w czasie teraźniejszym.
Marlow jako bohater pojawia się w opowiadaniu ramowym, w konkretnej sytuacji: na pokładzie statku, w gronie przyjaciół, w zmierzchu zapadającym nad ujściem Tamizy.
Marlow opisany jest w następujący sposób: “Marlow siedział skrzyżowawszy nogi, w głębi rufy, oparty o bezanmaszt. Miał zapadłe policzki, żółtą cerę, proste plecy, wygląd ascety, a ze swymi obwisłymi ramionami i rękami leżącymi na kolanach dłonią ku górze podobny był do bożka”. Wiemy także, że Marlow był marynarzem, kapitanem statku, ale nie "typowym marynarzem", bo był pierwszym pisarzem, artystą, człowiekiem wrażliwym, uczuciowym, myślącym, wątpiącym, głęboko przeżywającym i rozważającym wszystko, co go otaczało i co mu się przydarzało.
Z drugiej strony jednak nie znamy biografii bohatera: nic nie wiemy o jego domu rodzinnym, miejscu urodzenia, szkole, więzach rodzinnych itp. Punktem kulminacyjnym tego jego życia było spotkanie z Kurtzem - "to był najdalszy punkt żeglugi i kulminacyjny punkt mojego doświadczenia". W stosunku do swoich przeżyć Marlow stara się zachować ironiczny i sceptyczny dystans, patrzy na nie z moralnej perspektywy etyki zawodowej.
Marlow drąży problem kolonizacji, potępia jej brutalne, wynaturzone formy, ale i usiłuje znaleźć dla niej usprawiedliwienie w idei niesienia postępu. Podróż do Afryki zweryfikowała jego poglądy, była rodzajem wtajemniczenia, wrócił rozgoryczony i zawiedziony.
Podczas podróży ratuje się pracą i myśleniem o Kurtzu, o którym nic nie wie, liczy na rozmowę z nim, bo jest ciekaw, "czy ten człowiek, który wyruszył zaopatrzony w jakieś idee moralne, w końcu wdrapie się na szczyt, i jak będzie postępował, kiedy już się tam znajdzie."
Zanim jednak Marlow dostał sie do Kurtza, musiał jeszcze bezpośrednio zetknąć się z dżunglą i jej mieszkańcami. Ludzie i to środowisko przerażają go, ale i fascynują tajemniczością.
Po zetknięciu się z Kurtzem, Marlow przeżywa rozczarowanie, ale jest też rozdarty. Myślał o nim od dawna, liczył na rozmowę która pomoże rozwikłać wiele problemów, ale przekonał się, że, jak powiedział marynarz z Kurtzem "się nie rozwamia-jego się słucha"
Bohater nie jest nihilistą, wierzy w pozytywne wartości dzięki którym przetrwał ekstremalne warunki, nie legał pokusom i zdobył wiedzę.
Jest głównym bohaterem powieści, a za razem jej narratorem. Jest to narrator pierwszoosobowy, subiektywny, wszystkie postacie i wydarzenie widziane są jego oczami. Conrad bardziej zdecydowanie niż inni współcześni pisarze zrywa z dystansem, bezosobowością i wszechwiedzą narratora trzecioosobowego. Marlow nie tylko opowiada nam, co widział i słyszał w przeszłości, ale także czytelnik widzi go opowiadającego nam o tym w czasie teraźniejszym.
Marlow jako bohater pojawia się w opowiadaniu ramowym, w konkretnej sytuacji: na pokładzie statku, w gronie przyjaciół, w zmierzchu zapadającym nad ujściem Tamizy.
Marlow opisany jest w następujący sposób: “Marlow siedział skrzyżowawszy nogi, w głębi rufy, oparty o bezanmaszt. Miał zapadłe policzki, żółtą cerę, proste plecy, wygląd ascety, a ze swymi obwisłymi ramionami i rękami leżącymi na kolanach dłonią ku górze podobny był do bożka”. Wiemy także, że Marlow był marynarzem, kapitanem statku, ale nie "typowym marynarzem", bo był pierwszym pisarzem, artystą, człowiekiem wrażliwym, uczuciowym, myślącym, wątpiącym, głęboko przeżywającym i rozważającym wszystko, co go otaczało i co mu się przydarzało.
Z drugiej strony jednak nie znamy biografii bohatera: nic nie wiemy o jego domu rodzinnym, miejscu urodzenia, szkole, więzach rodzinnych itp. Punktem kulminacyjnym tego jego życia było spotkanie z Kurtzem - "to był najdalszy punkt żeglugi i kulminacyjny punkt mojego doświadczenia". W stosunku do swoich przeżyć Marlow stara się zachować ironiczny i sceptyczny dystans, patrzy na nie z moralnej perspektywy etyki zawodowej.
Marlow drąży problem kolonizacji, potępia jej brutalne, wynaturzone formy, ale i usiłuje znaleźć dla niej usprawiedliwienie w idei niesienia postępu. Podróż do Afryki zweryfikowała jego poglądy, była rodzajem wtajemniczenia, wrócił rozgoryczony i zawiedziony.
Podczas podróży ratuje się pracą i myśleniem o Kurtzu, o którym nic nie wie, liczy na rozmowę z nim, bo jest ciekaw, "czy ten człowiek, który wyruszył zaopatrzony w jakieś idee moralne, w końcu wdrapie się na szczyt, i jak będzie postępował, kiedy już się tam znajdzie."
Zanim jednak Marlow dostał sie do Kurtza, musiał jeszcze bezpośrednio zetknąć się z dżunglą i jej mieszkańcami. Ludzie i to środowisko przerażają go, ale i fascynują tajemniczością.
Po zetknięciu się z Kurtzem, Marlow przeżywa rozczarowanie, ale jest też rozdarty. Myślał o nim od dawna, liczył na rozmowę która pomoże rozwikłać wiele problemów, ale przekonał się, że, jak powiedział marynarz z Kurtzem "się nie rozwamia-jego się słucha"
Bohater nie jest nihilistą, wierzy w pozytywne wartości dzięki którym przetrwał ekstremalne warunki, nie legał pokusom i zdobył wiedzę.