Autoprezentacja psychologiczna
person
brightness_auto
1 odpowiedź
AUTOPREZENTACJA jest procesem poprzez, który staramy się sterować i sterujemy odbiorem naszego wizerunku przez innych, zwany czasami manipulowaniem wrażeniem na innych.
Dzięki autoprezentacji budujemy pożądany obraz własnego JA, obraz zwany inaczej koncepcją JA lub autoschematem, a więc reprezentacją siebie, którą należy rozumieć jako umysłowe poglądy i przekonania na własny temat w oparciu o proces autopercepcji.
Źródła autopercepcji:
-
t: 7pt "Times New Roman";"> wzajemne obserwacje i porównanie zachowań,
- „proces odbitej sceny”, a więc poznanie siebie poprzez obserwację tego, co myślą o nas inni oraz porównanie.
- Porównanie społeczne, a więc poznanie siebie poprzez porównanie własnych zdolności, postaw i przekonań ze zdolnościami, postawami i przekonaniami innych.
Reprezentacje
-
e="font: 7pt "Times New Roman";"> wywierają wpływ na sposób w jaki myślimy o sobie i innych.
- działają również jako oczekiwania, przygotowując nas do kontaktów społecznych na trzy sposoby;
1. ukierunkowują naszą uwagę,
2. sugerują jak interpretować niejasne sytuacje,
3. oraz mówią nam jak powinniśmy się zachować.
Jest to nic innego jak teatr życia codziennego.
- pojęcie perspektywy dramatycznej wprowadził Erving Goffman.
Autoprezentacja pomaga nam uzyskać to czego pragniemy i wytworzyć pożądany wizerunek własnej osoby.
Służy również celowi społecznemu, dając innym wskazówkę, jak chcemy być traktowani, co usprawnia przebieg interakcji społecznych umożliwiając jej bezkonfliktowość.
Najważniejszym celem autoprezentacji jest wzbudzanie sympatii, gdzie najprawdopodobniej jednak kobiety bardziej koncentrują się na niej niż mężczyźni, z pominięciem sytuacji, kiedy celowo podejmują się negatywnej autoprezentacji. (np. nie chcąc być zaczepianą przez mężczyznę celowo wzbudza jego antypatię, unikając uśmiechu, kontaktu wzrokowego czy ucinając rozmowę)
Wpływ testosteronu na metody osiągania swych celów.
Testosteron jako hormon występujący zarówno u mężczyzn jak i kobiet, odpowiedzialny za ważne aspekty rozwoju płciowego, osiąga zazwyczaj zwykle blisko siedmiokrotne stężenie we krwi mężczyzn.
Ludzie o wyższym poziomie testosteronu wybierają zwykle bardziej konfrontacyjne i stanowcze metody osiągania celów. Są mniej przyjaźni, nie odczuwają empati
>Najważniejszym celem autoprezentacji jest wzbudzanie sympatii, gdzie najprawdopodobniej jednak kobiety bardziej koncentrują się na niej niż mężczyźni, z pominięciem sytuacji, kiedy celowo podejmują się negatywnej autoprezentacji. (np. nie chcąc być zaczepianą przez mężczyznę celowo wzbudza jego antypatię, unikając uśmiechu, kontaktu wzrokowego czy ucinając rozmowę)
Wpływ testosteronu na metody osiągania swych celów.
Testosteron jako hormon występujący zarówno u mężczyzn jak i kobiet, odpowiedzialny za ważne aspekty rozwoju płciowego, osiąga zazwyczaj zwykle blisko siedmiokrotne stężenie we krwi mężczyzn.
Ludzie o wyższym poziomie testosteronu wybierają zwykle bardziej konfrontacyjne i stanowcze metody osiągania celów. Są mniej przyjaźni, nie odczuwają empatii, a nawet mniej się uśmiechają. W przeciwieństwie do nich, ludzie o niższym poziomie testosteronu starają się osiągać swe cele za pomocą uprzejmości i uroku osobistego.
Na ogół zależy nam na sympatii osób, z którymi chcielibyśmy nawiązać lub utrzymywać bliższe relacje.
Ingracjacja to zabiegi mające na celu pozyskanie sympatii innych.
- pochlebstwa, komplementy
- moc uśmiechu (włącznie z fałszywym)
- kreowanie podobieństwa względem obserwatora
- zwiększanie własnej atrakcyjności fizycznej
- udawanie skromności
[2]
Autoprezentacja niekiedy opiera się na nie prawdzie, ale na ogół korzysta z metody podkreślania zalet, a pomniejszania wad.
Mijanie się z prawdą pociąga za sobą ryzyko wywarcia niezamierzonych wrażeń stanowiących efekt prezentacji, zwanych wrażeniem wtórnym, bowiem gdy obserwatorzy przyłapią nas na „grze” uchodzić będziemy za nieuczciwych i nieszczerych.
Obawa przed nieudaną autoprezentacją nosi nazwę lęku społecznego.
Równie często jak chcielibyśmy uchodzić za sympatycznych, tak też za kompetentnych, kreujemy więc swój wizerunek inscenizując pokazy kompetencji często wspomagając się słownymi deklaracjami. Zależy nam by „dobrze wypaść”, jednak ta odważna autopromocja częściej stosowana jest przez osoby pewne siebie, które przy tej okazji zwykły wyolbrzymiać własne sukcesy.
Ludzie wykorzystują bardzo zróżnicowane strategie, aby przekonać o swych kompetencjach tj.;
- inscenizacja pokazów kompetencji
- deklaracje kompetencji
- rekwizyty kompetencji
- szukanie wymówek i podkreślanie przeszkód (często mające usprawiedliwiać nas jeszcze przed podjęciem jakiegoś zadania)
Trzecim celem jest zbudowanie takiego wizerunku własnej osoby, aby spostrzegano nas jako osoby o wysokim statusie społecznym, gdzie w tym wypadku to mężczyźni starają się bardziej o wywarcie takie wrażenia.
Ludzie różnią się między sobą pod względem samoświadomości publicznej, czyli stopnia, w jakim ich zdaniem inni zwracają na nich uwagę.
Najczęściej ludzie grają przed innymi czując, ze znaleźli się w centrum uwagi i wówczas zaczynają kreować siebie prezentując np. nieskazitelne maniery, uprzejmość.
Okoliczności społeczne motywują większość ludzi do sterowania swoim wizerunkiem publicznym. Istnieją jednak osoby o wysokim poziomie obserwacyjnej samokontroli zachowania, które czynią tak niemal w każdej sytuacji, wykazując się niezwykła biegłością zarówno w rozpoznawaniu oczekiwań innych, jak i w dostosowywaniu własnego zachowania do owych wymagań. Na tej podstawie wyróżnić można dwie skłonności;
- skłonność do ciągłego zdawania sobie sprawy, że jest się przedmiotem uwagi otoczenia, zwana samoświadomością publiczną,
- skłonność do nieustannego przejmowania się własnym wizerunkiem publicznym i dostosowywania swoich działań do potrzeb sytuacji, zwana obserwacyjną samokontrolą zachowania.
Szczególnie mocno zależy nam na wywieraniu pożądanego wrażenia w sytuacjach kiedy;
- obserwatorzy mają wpływ na to czy osiągniemy swoje cele, a więc są decyzyjni.
- cele te są dla nas ważne,
- obserwatorzy oceniają nas inaczej niż byśmy tego chcieli.
Z powyższego wynika, iż nawet pozostając w centrum uwagi nie zawsze wkładamy wysiłek w kreowanie siebie, bowiem nie każda sytuacja od nas tego wymaga, bądź jesteśmy w takiej, która umożliwia nam komfort zdjęcia maski z twarzy.
„Niemal zawsze teatr miał dostarczać wzniosłych, silnych przeżyć, ukazywać piękno i twórczą wizję świata, pogłębiać rozumienie procesów historii i mechanizmów społecznych, nade wszystko jednak penetrować człowieka.
Trudno określić ściśle, gdzie właściwie przebiega granica między teatrem a życiem społecznym. Właściwie nie ma wyraźnego rozgraniczenia pomiędzy życiem a teatrem. Role sceniczne są przecież w jakimś sensie dalszym ciągiem ról życiowych, i odwrotnie: role życiowe bywają niekiedy skutkiem i dalszym ciągiem ról scenicznych.”
E.Goffman
Dzięki autoprezentacji budujemy pożądany obraz własnego JA, obraz zwany inaczej koncepcją JA lub autoschematem, a więc reprezentacją siebie, którą należy rozumieć jako umysłowe poglądy i przekonania na własny temat w oparciu o proces autopercepcji.
Źródła autopercepcji:
-
t: 7pt "Times New Roman";"> wzajemne obserwacje i porównanie zachowań,
- „proces odbitej sceny”, a więc poznanie siebie poprzez obserwację tego, co myślą o nas inni oraz porównanie.
- Porównanie społeczne, a więc poznanie siebie poprzez porównanie własnych zdolności, postaw i przekonań ze zdolnościami, postawami i przekonaniami innych.
Reprezentacje
-
e="font: 7pt "Times New Roman";"> wywierają wpływ na sposób w jaki myślimy o sobie i innych.
- działają również jako oczekiwania, przygotowując nas do kontaktów społecznych na trzy sposoby;
1. ukierunkowują naszą uwagę,
2. sugerują jak interpretować niejasne sytuacje,
3. oraz mówią nam jak powinniśmy się zachować.
Jest to nic innego jak teatr życia codziennego.
- pojęcie perspektywy dramatycznej wprowadził Erving Goffman.
Autoprezentacja pomaga nam uzyskać to czego pragniemy i wytworzyć pożądany wizerunek własnej osoby.
Służy również celowi społecznemu, dając innym wskazówkę, jak chcemy być traktowani, co usprawnia przebieg interakcji społecznych umożliwiając jej bezkonfliktowość.
Najważniejszym celem autoprezentacji jest wzbudzanie sympatii, gdzie najprawdopodobniej jednak kobiety bardziej koncentrują się na niej niż mężczyźni, z pominięciem sytuacji, kiedy celowo podejmują się negatywnej autoprezentacji. (np. nie chcąc być zaczepianą przez mężczyznę celowo wzbudza jego antypatię, unikając uśmiechu, kontaktu wzrokowego czy ucinając rozmowę)
Wpływ testosteronu na metody osiągania swych celów.
Testosteron jako hormon występujący zarówno u mężczyzn jak i kobiet, odpowiedzialny za ważne aspekty rozwoju płciowego, osiąga zazwyczaj zwykle blisko siedmiokrotne stężenie we krwi mężczyzn.
Ludzie o wyższym poziomie testosteronu wybierają zwykle bardziej konfrontacyjne i stanowcze metody osiągania celów. Są mniej przyjaźni, nie odczuwają empati
>Najważniejszym celem autoprezentacji jest wzbudzanie sympatii, gdzie najprawdopodobniej jednak kobiety bardziej koncentrują się na niej niż mężczyźni, z pominięciem sytuacji, kiedy celowo podejmują się negatywnej autoprezentacji. (np. nie chcąc być zaczepianą przez mężczyznę celowo wzbudza jego antypatię, unikając uśmiechu, kontaktu wzrokowego czy ucinając rozmowę)
Wpływ testosteronu na metody osiągania swych celów.
Testosteron jako hormon występujący zarówno u mężczyzn jak i kobiet, odpowiedzialny za ważne aspekty rozwoju płciowego, osiąga zazwyczaj zwykle blisko siedmiokrotne stężenie we krwi mężczyzn.
Ludzie o wyższym poziomie testosteronu wybierają zwykle bardziej konfrontacyjne i stanowcze metody osiągania celów. Są mniej przyjaźni, nie odczuwają empatii, a nawet mniej się uśmiechają. W przeciwieństwie do nich, ludzie o niższym poziomie testosteronu starają się osiągać swe cele za pomocą uprzejmości i uroku osobistego.
Na ogół zależy nam na sympatii osób, z którymi chcielibyśmy nawiązać lub utrzymywać bliższe relacje.
Ingracjacja to zabiegi mające na celu pozyskanie sympatii innych.
- pochlebstwa, komplementy
- moc uśmiechu (włącznie z fałszywym)
- kreowanie podobieństwa względem obserwatora
- zwiększanie własnej atrakcyjności fizycznej
- udawanie skromności
[2]
Autoprezentacja niekiedy opiera się na nie prawdzie, ale na ogół korzysta z metody podkreślania zalet, a pomniejszania wad.
Mijanie się z prawdą pociąga za sobą ryzyko wywarcia niezamierzonych wrażeń stanowiących efekt prezentacji, zwanych wrażeniem wtórnym, bowiem gdy obserwatorzy przyłapią nas na „grze” uchodzić będziemy za nieuczciwych i nieszczerych.
Obawa przed nieudaną autoprezentacją nosi nazwę lęku społecznego.
Równie często jak chcielibyśmy uchodzić za sympatycznych, tak też za kompetentnych, kreujemy więc swój wizerunek inscenizując pokazy kompetencji często wspomagając się słownymi deklaracjami. Zależy nam by „dobrze wypaść”, jednak ta odważna autopromocja częściej stosowana jest przez osoby pewne siebie, które przy tej okazji zwykły wyolbrzymiać własne sukcesy.
Ludzie wykorzystują bardzo zróżnicowane strategie, aby przekonać o swych kompetencjach tj.;
- inscenizacja pokazów kompetencji
- deklaracje kompetencji
- rekwizyty kompetencji
- szukanie wymówek i podkreślanie przeszkód (często mające usprawiedliwiać nas jeszcze przed podjęciem jakiegoś zadania)
Trzecim celem jest zbudowanie takiego wizerunku własnej osoby, aby spostrzegano nas jako osoby o wysokim statusie społecznym, gdzie w tym wypadku to mężczyźni starają się bardziej o wywarcie takie wrażenia.
Ludzie różnią się między sobą pod względem samoświadomości publicznej, czyli stopnia, w jakim ich zdaniem inni zwracają na nich uwagę.
Najczęściej ludzie grają przed innymi czując, ze znaleźli się w centrum uwagi i wówczas zaczynają kreować siebie prezentując np. nieskazitelne maniery, uprzejmość.
Okoliczności społeczne motywują większość ludzi do sterowania swoim wizerunkiem publicznym. Istnieją jednak osoby o wysokim poziomie obserwacyjnej samokontroli zachowania, które czynią tak niemal w każdej sytuacji, wykazując się niezwykła biegłością zarówno w rozpoznawaniu oczekiwań innych, jak i w dostosowywaniu własnego zachowania do owych wymagań. Na tej podstawie wyróżnić można dwie skłonności;
- skłonność do ciągłego zdawania sobie sprawy, że jest się przedmiotem uwagi otoczenia, zwana samoświadomością publiczną,
- skłonność do nieustannego przejmowania się własnym wizerunkiem publicznym i dostosowywania swoich działań do potrzeb sytuacji, zwana obserwacyjną samokontrolą zachowania.
Szczególnie mocno zależy nam na wywieraniu pożądanego wrażenia w sytuacjach kiedy;
- obserwatorzy mają wpływ na to czy osiągniemy swoje cele, a więc są decyzyjni.
- cele te są dla nas ważne,
- obserwatorzy oceniają nas inaczej niż byśmy tego chcieli.
Z powyższego wynika, iż nawet pozostając w centrum uwagi nie zawsze wkładamy wysiłek w kreowanie siebie, bowiem nie każda sytuacja od nas tego wymaga, bądź jesteśmy w takiej, która umożliwia nam komfort zdjęcia maski z twarzy.
„Niemal zawsze teatr miał dostarczać wzniosłych, silnych przeżyć, ukazywać piękno i twórczą wizję świata, pogłębiać rozumienie procesów historii i mechanizmów społecznych, nade wszystko jednak penetrować człowieka.
Trudno określić ściśle, gdzie właściwie przebiega granica między teatrem a życiem społecznym. Właściwie nie ma wyraźnego rozgraniczenia pomiędzy życiem a teatrem. Role sceniczne są przecież w jakimś sensie dalszym ciągiem ról życiowych, i odwrotnie: role życiowe bywają niekiedy skutkiem i dalszym ciągiem ról scenicznych.”
E.Goffman