Podaj 2 przykłady
person
brightness_auto
1 odpowiedź
W 2002 roku ukazała się na polskim rynku literackim powieść Andrzeja Sapkowskiego zatytułowana „Narrenturm” będąca pierwszą częścią nowej trylogii, której kontynuacje stanowi powieść „Boży bojownicy” wydana w 2004 roku.
Andrzej Sapkowski tym razem wybiera na czas akcji powieści XV wiek. Czytając pierwsze strony "Narrenturm", możemy odnieść wrażenie, że autor wprowadza nas w nastrój nieco frywolnej powieści popularno-naukowej z akcją przygodową. Zaczyna się ona od parodii średniowiecznych kronik. Sapkowski posługuje się tu językiem stylizowanym na staropolski. Są m.in. odwołania do dzieł Jana Długosza i Janka z Czarnkowa. Np. odległości określa tu milami, które - jak odnajdziemy w przypisach - równają się siedmiu kilometrom z małym hakiem. Nie zawsze jednak Sapkowski trzyma się ściśle kronikarskich źródeł. Długosz potrafił paskudnie i nie całkiem wiernie portretować osoby, których nie lubił lub które mu się czymś naraziły. W innych fragmentach inwektywy nie wadzą Sapkowskiemu. Przekład popularnego wyzwiska na stylizowaną "sapkowszczynę" może brzmieć tu np. chędorz się!
Wydarzenia historyczne przeplatają się z fikcją literacką, a wszystko jak na najpopularniejszego polskiego pisarza fantasy przystało, spięte jest klamrą magicznych zdarzeń. To one właśnie sprawiają, że początkowo zabawna, przygodowa powieść, momentami przeistacza się w horror.
Pojawiający się tu Zawisza Czarny, przedstawiony jest jako niezbyt rozgarnięty podstarzały rycerz, szukający bitki, twierdzący, że "całe zło świata bierze się z myślenia".
Sapkowski zdaje się próbować demaskować stereotypy. Obok często podkreślanej potęgi Kościoła - ludzi światłych, działających na jego korzyść - stawia tych, którzy przedkładają nad ideę dobra materialne. Dostaje się więc i dewotom, i tym, którzy Kościół zaciekle atakują. „Narrenturm" i „Boży bojownicy” mogą zadowolić więc zwolenników powieści Sapkowskiego - jest tu sporo humoru, pojawiają się też momenty grozy. Wszystko jednak potraktowane jest tu często tylko pobieżnie. Bohaterowie są znacznie bardziej sztampowi , co niestety sprawia, że magia średniowiecza, tak pieczołowicie odtworzona pod względem językowym, staje się niewyraźna, podobnie jak bohaterowie.
Na zakończenie chciałbym podzielić się z szanowną komisją pewnymi własnymi refleksjami.
Podczas pracy nad tą prezentacją, podczas wyszukiwania, selekcjonowania i gromadzenia informacji na temat odwołań do średniowiecza w literaturze późniejszej zastanawiał mnie ogrom informacji dostępnych na ten temat, zastanawiałem się, dlaczego tak wielu ludzi, żyjących w tak różnych epokach interesowało się średniowieczem i tworzyło w oparciu o średniowiecze? Odpowiedź na to pytanie znalazłem w wierszu Wisławy Szymborskiej zatytułowanym „Miniatura średniowieczna”. Już samym tytułem swego tekstu polska Noblistka nawiązuje bezpośrednio do średniowiecza. Wiersz Szymborskiej ukazuje tendencje w malarstwie i sztuce średniowiecznej, czego dowodem są autentyczne obrazy z epoki takie jak na przykład ta pochodząca z XV wieku miniatura z „Godzinek księcia Jeana de Berry” autorstwa Paula i Jean’a Limbourg. Na obrazach epoki średniowiecza nie pojawiają się sceny z życia codziennego mieszczan, kupców, a jedynie szlachty, otoczenia króla oraz kleru. Wiersz skonstruowany jest z użyciem ironii, wszystko w tej „miniaturze” jest do przesady idealne, każdy element opisuje mnóstwo aż chciałoby się rzec „przesłodzonych” epitetów, co sprawia, że czytelnik odbiera to jako satyrę na średniowiecze. Należy wiedzieć, że średniowiecze przeciętnemu odbiorcy sztuki kojarzy się przede ze wszystkim z kulturą rycerską, wielkimi władcami, zamkami, ale także z mnichami i świętymi oraz wojnami w imię wiary. Krzyż i miecz – oto znaki tej epoki. Rycerstwo i kościół trzęsły bowiem całą ówczesną Europą. Te dwa stany jako uprzywilejowane dominują nad resztą społeczeństwa. Hierarchia obowiązująca w życiu codziennym stosowała się także do twórczości artystycznej. „Niska” kultura nie miała w sztuce prawa bytu, przyziemne sprawy i problemy twórcy średniowieczni pomijali milczeniem, po pierwsze dlatego, że tematy te „nie były godne” uwiecznienia w sztuce, po drugie artyści, utrzymywani na dworach królewskich i rycerskich lub też klasztorach byli nijako zmuszeni do wypowiadania się w narzuconych z góry granicach. To właśnie dlatego sztuka nie ukazująca losu cierpiących chłopów, żyjących w nędzy i ubóstwie mieszczan wytworzyła fałszywe poczucie epoki średniowiecza jako epoki idealnej, fantastycznej, magicznej wręcz. Wydaje mi się, że jest to jednym z powodów tak wielkiej popularności motywów średniowiecznych w późniejszych epokach. Nie da się przecież ukryć, że średniowiecze było okresem, który inspirował, który bardzo mocno wrył się w kulturę i sztukę od renesansu po współczesność. Dziś coraz częściej powstają dzieła nawiązujące do czasów średniowiecza, jak choćby powieści gatunku fantasy, w których fabuła pełna rycerzy, księżniczek, zamków okraszona jest lekką nutą magicznej aury. Wydaje mi się, że jeszcze przez wiele stuleci wieki średnie będą inspirować i temat mojej pracy, czyli „motywy średniowieczne w literaturze późniejszej” będzie wiecznie żywy, gdyż zawsze będą ludzie zafascynowani spuścizną epoki średniowiecza.
Andrzej Sapkowski tym razem wybiera na czas akcji powieści XV wiek. Czytając pierwsze strony "Narrenturm", możemy odnieść wrażenie, że autor wprowadza nas w nastrój nieco frywolnej powieści popularno-naukowej z akcją przygodową. Zaczyna się ona od parodii średniowiecznych kronik. Sapkowski posługuje się tu językiem stylizowanym na staropolski. Są m.in. odwołania do dzieł Jana Długosza i Janka z Czarnkowa. Np. odległości określa tu milami, które - jak odnajdziemy w przypisach - równają się siedmiu kilometrom z małym hakiem. Nie zawsze jednak Sapkowski trzyma się ściśle kronikarskich źródeł. Długosz potrafił paskudnie i nie całkiem wiernie portretować osoby, których nie lubił lub które mu się czymś naraziły. W innych fragmentach inwektywy nie wadzą Sapkowskiemu. Przekład popularnego wyzwiska na stylizowaną "sapkowszczynę" może brzmieć tu np. chędorz się!
Wydarzenia historyczne przeplatają się z fikcją literacką, a wszystko jak na najpopularniejszego polskiego pisarza fantasy przystało, spięte jest klamrą magicznych zdarzeń. To one właśnie sprawiają, że początkowo zabawna, przygodowa powieść, momentami przeistacza się w horror.
Pojawiający się tu Zawisza Czarny, przedstawiony jest jako niezbyt rozgarnięty podstarzały rycerz, szukający bitki, twierdzący, że "całe zło świata bierze się z myślenia".
Sapkowski zdaje się próbować demaskować stereotypy. Obok często podkreślanej potęgi Kościoła - ludzi światłych, działających na jego korzyść - stawia tych, którzy przedkładają nad ideę dobra materialne. Dostaje się więc i dewotom, i tym, którzy Kościół zaciekle atakują. „Narrenturm" i „Boży bojownicy” mogą zadowolić więc zwolenników powieści Sapkowskiego - jest tu sporo humoru, pojawiają się też momenty grozy. Wszystko jednak potraktowane jest tu często tylko pobieżnie. Bohaterowie są znacznie bardziej sztampowi , co niestety sprawia, że magia średniowiecza, tak pieczołowicie odtworzona pod względem językowym, staje się niewyraźna, podobnie jak bohaterowie.
Na zakończenie chciałbym podzielić się z szanowną komisją pewnymi własnymi refleksjami.
Podczas pracy nad tą prezentacją, podczas wyszukiwania, selekcjonowania i gromadzenia informacji na temat odwołań do średniowiecza w literaturze późniejszej zastanawiał mnie ogrom informacji dostępnych na ten temat, zastanawiałem się, dlaczego tak wielu ludzi, żyjących w tak różnych epokach interesowało się średniowieczem i tworzyło w oparciu o średniowiecze? Odpowiedź na to pytanie znalazłem w wierszu Wisławy Szymborskiej zatytułowanym „Miniatura średniowieczna”. Już samym tytułem swego tekstu polska Noblistka nawiązuje bezpośrednio do średniowiecza. Wiersz Szymborskiej ukazuje tendencje w malarstwie i sztuce średniowiecznej, czego dowodem są autentyczne obrazy z epoki takie jak na przykład ta pochodząca z XV wieku miniatura z „Godzinek księcia Jeana de Berry” autorstwa Paula i Jean’a Limbourg. Na obrazach epoki średniowiecza nie pojawiają się sceny z życia codziennego mieszczan, kupców, a jedynie szlachty, otoczenia króla oraz kleru. Wiersz skonstruowany jest z użyciem ironii, wszystko w tej „miniaturze” jest do przesady idealne, każdy element opisuje mnóstwo aż chciałoby się rzec „przesłodzonych” epitetów, co sprawia, że czytelnik odbiera to jako satyrę na średniowiecze. Należy wiedzieć, że średniowiecze przeciętnemu odbiorcy sztuki kojarzy się przede ze wszystkim z kulturą rycerską, wielkimi władcami, zamkami, ale także z mnichami i świętymi oraz wojnami w imię wiary. Krzyż i miecz – oto znaki tej epoki. Rycerstwo i kościół trzęsły bowiem całą ówczesną Europą. Te dwa stany jako uprzywilejowane dominują nad resztą społeczeństwa. Hierarchia obowiązująca w życiu codziennym stosowała się także do twórczości artystycznej. „Niska” kultura nie miała w sztuce prawa bytu, przyziemne sprawy i problemy twórcy średniowieczni pomijali milczeniem, po pierwsze dlatego, że tematy te „nie były godne” uwiecznienia w sztuce, po drugie artyści, utrzymywani na dworach królewskich i rycerskich lub też klasztorach byli nijako zmuszeni do wypowiadania się w narzuconych z góry granicach. To właśnie dlatego sztuka nie ukazująca losu cierpiących chłopów, żyjących w nędzy i ubóstwie mieszczan wytworzyła fałszywe poczucie epoki średniowiecza jako epoki idealnej, fantastycznej, magicznej wręcz. Wydaje mi się, że jest to jednym z powodów tak wielkiej popularności motywów średniowiecznych w późniejszych epokach. Nie da się przecież ukryć, że średniowiecze było okresem, który inspirował, który bardzo mocno wrył się w kulturę i sztukę od renesansu po współczesność. Dziś coraz częściej powstają dzieła nawiązujące do czasów średniowiecza, jak choćby powieści gatunku fantasy, w których fabuła pełna rycerzy, księżniczek, zamków okraszona jest lekką nutą magicznej aury. Wydaje mi się, że jeszcze przez wiele stuleci wieki średnie będą inspirować i temat mojej pracy, czyli „motywy średniowieczne w literaturze późniejszej” będzie wiecznie żywy, gdyż zawsze będą ludzie zafascynowani spuścizną epoki średniowiecza.