Charakterystyka Kaina
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Historia Kaina i Abla
Kain (hebr. קַיִן) był synem Adama i Ewy. Jego imię Ewa tłumaczy w Biblii słowami "otrzymałam mężczyznę od Pana" (Rdz 4,1). Abel (hebr. הֶבֶל, trb. Hebel) przyszedł na świat później (Rdz 4,2).
Kain był rolnikiem a Abel pasterzem (Rdz 4,2). Kain złożył w ofierze Bogu płody ziemne, podczas gdy młodszy brat ofiarował najlepsze zwierzęta ze swojego stada (Rdz 4,3-4). Bóg przyjął ofiarę Abla, na ofiarę Kaina nie chciał zaś patrzeć (Rdz 4,4-5). Zasmuciło to Kaina, który "chodził odtąd z ponurą twarzą" (Rdz 4,5).
W egzegezie biblijnej ponura (dosł. "zapadła") twarz Kaina oznacza stan nierównowagi moralnej. Potwierdza to fakt, że Bóg zwrócił się bezpośrednio do Kaina pytając czemu jego twarz jest ponura i mówiąc, że gdyby postępował dobrze jego twarz byłaby pogodna (dosł. "podniesiona") - w innym przypadku czyha na niego grzech u wrót (Rdz 4,6-7).
Rozpoczynające zwięzłą relację o zamordowaniu Abla przez brata zdanie "Rzekł Kain do brata swego - «chodźmy na pole»" (Rdz 4,8) stanowi dodatek pochodzący z Septuaginty. Gdy bracia znaleźli się na polu, Kain rzucił się na niego i zamordował (Rdz 4,8).
Po śmierci Abla Ewa urodziła trzeciego syna, Seta, tłumacząc jego imię słowami "dał mi Bóg potomka innego w zamian za Abla".
Dalsze losy Kaina
Gdy Kain zabił Abla, Bóg zwrócił się do Kaina słowami: "Gdzie jest brat twój, Abel?", na co Kain odpowiedział sławnym zdaniem: "Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego?" (Rdz 4,9). Bóg potępił czyn Kaina mówiąc, że krew jego brata woła do niego z ziemi (Rdz 4,11). Przeklinając go i uprawianą przez niego ziemię, która wchłonęła krew Abla (Rdz 4,11) sprawił, że ziemia ta nie da już więcej żadnych plonów Kainowi. On sam będzie musiał odtąd stać się na zawsze tułaczem (Rdz 4,12).
Kain powiedział Bogu Jahwe, że wyznaczona mu kara jest zbyt ciężka - skoro ma odtąd tułać się po świecie ukrywając się przed Bogiem, będzie mógł go zabić każdy człowiek, którego napotka (Rdz 4,13-14). Bóg odpowiedział mu, że każdy kto by go zabił poniósłby za to siedmiokrotną pomstę. Aby do tego nie dopuścić naznaczył Kaina znamieniem, by każdy mógł go od razu rozpoznać (Rdz 4,15) - fakt ten odbił się w języku jako związek frazeologiczny "piętno kainowe". Następnie Kain odszedł od Pana i zamieszkał w kraju Nod, położonym na wschód od Edenu (Rdz 4,16).
Księga Rodzaju nie mówi nic o potomkach Abla ani o tym, czy miał on żonę. Kain miał jednego syna, Henocha, na którego cześć zbudował miasto Henoch. Wywód potomków Kaina w Księdze Rodzaju przedstawia się następująco: Kain - Henoch - Irad - Mechujael - Metuszael - Lamek.
Lamek pojął za żonę dwie niewiasty: Ada i Silla. Ze związku Ady i Lameka byli: Jabal i Jubal. Z drugą żoną Sillią Lameka miał Tubal-Kaina i córkę Naamę.
Pismo Święte nie podaje rozpowszechnionych w mitologii hebrajskiej informacji o szczególnym zepsuciu moralnym potomków Kaina, przypisując im jedynie różne wynalazki (pasterstwo, grę na cytrze i flecie, kowalstwo). Po wywodzie potomków Kaina podaje jednak wywód potomków Adama (a właściwie jego najmłodszego, nie odrzuconego syna Seta), do którego należał Noe i jego synowie. Opis degeneracji moralnej ludzkości przed Potopem znajduje się w Księdze Rodzaju zaraz za wywodem potomków Seta - dlatego też przekonanie o występności potomków Kaina i prawowitości potomków Seta jest bardzo powszechne, np. w literaturze patrystycznej.
Kain (hebr. קַיִן) był synem Adama i Ewy. Jego imię Ewa tłumaczy w Biblii słowami "otrzymałam mężczyznę od Pana" (Rdz 4,1). Abel (hebr. הֶבֶל, trb. Hebel) przyszedł na świat później (Rdz 4,2).
Kain był rolnikiem a Abel pasterzem (Rdz 4,2). Kain złożył w ofierze Bogu płody ziemne, podczas gdy młodszy brat ofiarował najlepsze zwierzęta ze swojego stada (Rdz 4,3-4). Bóg przyjął ofiarę Abla, na ofiarę Kaina nie chciał zaś patrzeć (Rdz 4,4-5). Zasmuciło to Kaina, który "chodził odtąd z ponurą twarzą" (Rdz 4,5).
W egzegezie biblijnej ponura (dosł. "zapadła") twarz Kaina oznacza stan nierównowagi moralnej. Potwierdza to fakt, że Bóg zwrócił się bezpośrednio do Kaina pytając czemu jego twarz jest ponura i mówiąc, że gdyby postępował dobrze jego twarz byłaby pogodna (dosł. "podniesiona") - w innym przypadku czyha na niego grzech u wrót (Rdz 4,6-7).
Rozpoczynające zwięzłą relację o zamordowaniu Abla przez brata zdanie "Rzekł Kain do brata swego - «chodźmy na pole»" (Rdz 4,8) stanowi dodatek pochodzący z Septuaginty. Gdy bracia znaleźli się na polu, Kain rzucił się na niego i zamordował (Rdz 4,8).
Po śmierci Abla Ewa urodziła trzeciego syna, Seta, tłumacząc jego imię słowami "dał mi Bóg potomka innego w zamian za Abla".
Dalsze losy Kaina
Gdy Kain zabił Abla, Bóg zwrócił się do Kaina słowami: "Gdzie jest brat twój, Abel?", na co Kain odpowiedział sławnym zdaniem: "Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego?" (Rdz 4,9). Bóg potępił czyn Kaina mówiąc, że krew jego brata woła do niego z ziemi (Rdz 4,11). Przeklinając go i uprawianą przez niego ziemię, która wchłonęła krew Abla (Rdz 4,11) sprawił, że ziemia ta nie da już więcej żadnych plonów Kainowi. On sam będzie musiał odtąd stać się na zawsze tułaczem (Rdz 4,12).
Kain powiedział Bogu Jahwe, że wyznaczona mu kara jest zbyt ciężka - skoro ma odtąd tułać się po świecie ukrywając się przed Bogiem, będzie mógł go zabić każdy człowiek, którego napotka (Rdz 4,13-14). Bóg odpowiedział mu, że każdy kto by go zabił poniósłby za to siedmiokrotną pomstę. Aby do tego nie dopuścić naznaczył Kaina znamieniem, by każdy mógł go od razu rozpoznać (Rdz 4,15) - fakt ten odbił się w języku jako związek frazeologiczny "piętno kainowe". Następnie Kain odszedł od Pana i zamieszkał w kraju Nod, położonym na wschód od Edenu (Rdz 4,16).
Księga Rodzaju nie mówi nic o potomkach Abla ani o tym, czy miał on żonę. Kain miał jednego syna, Henocha, na którego cześć zbudował miasto Henoch. Wywód potomków Kaina w Księdze Rodzaju przedstawia się następująco: Kain - Henoch - Irad - Mechujael - Metuszael - Lamek.
Lamek pojął za żonę dwie niewiasty: Ada i Silla. Ze związku Ady i Lameka byli: Jabal i Jubal. Z drugą żoną Sillią Lameka miał Tubal-Kaina i córkę Naamę.
Pismo Święte nie podaje rozpowszechnionych w mitologii hebrajskiej informacji o szczególnym zepsuciu moralnym potomków Kaina, przypisując im jedynie różne wynalazki (pasterstwo, grę na cytrze i flecie, kowalstwo). Po wywodzie potomków Kaina podaje jednak wywód potomków Adama (a właściwie jego najmłodszego, nie odrzuconego syna Seta), do którego należał Noe i jego synowie. Opis degeneracji moralnej ludzkości przed Potopem znajduje się w Księdze Rodzaju zaraz za wywodem potomków Seta - dlatego też przekonanie o występności potomków Kaina i prawowitości potomków Seta jest bardzo powszechne, np. w literaturze patrystycznej.