Rzeka, uchodząc do zbiornika wodnego, akumuluje niesione osady, gdyż prędkość wody maleje do zera. Jeśli przy ujściu działa silny prąd lub gdy dno zbiornika jest głebokie, wówczas powstaje estuarium. Estuaria tworzą się najczęściej w ujściach rzek wpadających do oceanów lub mórz o dużych pływach. Gdy rzeka wpada do otwratego zbiornika powstaje estuarium otwarte, gdy do laguny ograniczonej przez lido - estuarium zamknięte.
Gdy nie ma prądów przybrzeżnych, a dno jest płytkie, powstaje delta. Część delty wystaje ponad poziom morza, ale większość znajduje się pod wodą. Osady delty są przeszkodą dla rzeki, co powoduje, że rzeka rozwidla się na wiele odnóg. Na wybrzeżach o wyrównanej linii brzegowej powstają delty wysunięte - np. delta Dunaju, Missisipi. Delty włożone powstają w zatokach i stopniowo je zasypują - np. delta Wisły.
W zależności od kształtu wyróżnia się delty:
palczaste (wieloramienne) - np. Missisipi
łukowe - delta Nilu
klinowe - delta Nigru, Tybru
Największą na świecie deltą jest delta Gangesu i Brahmaputry - ok. 90 000 km2. Delta Missisipi rośnie z prędkością 80 m/rok, a delta Tereku (Morze Kaspijskie) - do 500 m/rok.