prosze o szybka odpowiedz
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Autorem tej powieści wydanej w roku 1929 (w oryginale „Im Westen nichts Neues”) jest Erich Maria Remarque (1898-1970), który w wieku 18 lat, jako początkujący student został powołany do wojska i wysłany na front I wojny światowej. Powieść nie jest biografią autora, ale z pewnością na jej napisanie ogromny wpływ miały przeżycia związane z udziałem w walkach na froncie I wojny światowej. Nie ma w niej opisów bohaterskich czynów, efektownych zwycięstw itp. Autor opisuje wojnę z punktu widzenia młodych żołnierzy niemieckich (oczami Pawła Bäumera), którzy do wojska zgłosili się na ochotnika – bo tak było trzeba, bo do tego namawiał ich nauczyciel, bo nie wypadało inaczej gdyż inni się zgłaszali a słowo tchórz było w powszechnym użyciu nawet przez rodziców. Zgłosili się dla wielkich celów, ideałów, którymi ich „karmiono”. Jednak rzeczywistość z jaką się spotkali po wstąpieniu do wojska była już zupełnie inna. Już na wstępie spotykają się w koszarach z absurdalnym traktowaniem sprowadzającym ich do pozycji przedmiotów. Musztry, ćwiczenia, szykany, tego doznają teraz przez całą dobę. I wreszcie front. Wojna z bliska. Okopy i huraganowy ogień przeciwnika, który niszczy bezlitośnie wszystko i wszystkich. Gaz, choroby, głód i wszechobecny strach jest teraz ich chlebem powszednim. Najlepszym przyjacielem, bratem, matką jest ziemia, ziemia, do której przytula się twarz, w której szuka się schronienia przed pociskami i odłamkami. Ich problemy sprowadzają się teraz do zaspokojenia kilku podstawowych potrzeb tj. żeby było co zjeść i żeby można było odpocząć. Nazywają ich młodzieżą z żelaza, ale oni sami czują się jak w klatce, z której nie można uciec i trzeba czekać co się stanie, nie mając na to wpływu. Powieść rozpoczyna się gdy kompania w której służą główni bohaterowie zostaje wycofana z linii frontu. Ku ich zaskoczeniu i radości okazuje się że dostaną podwójne porcje żywności, tytoniu i papierosów. Nie jest to jedna oznaka „dobrych czasów” czy hojności wojska. Przydziały te były liczone dla ich kompani kilka dni wcześniej, jednak tuż przed zluzowaniem dostali się pod ogień dział nieprzyjacielskich i ze 150 osobowego oddziału zostało tylko 80 osób. Po krótkim odpoczynku i uzupełnieniu stanu osobowego znów wyruszają na pierwszą linię. I tak w kółko. Siedząc w okopach rozmyślają co będą robić gdy wojna się skończy i dochodzą do wniosku że tak naprawdę to nic nie umieją, nie mają do czego wracać. Potrafią tylko grać w karty, kląć i prowadzić wojnę. Wiedzą że bagnet lepiej jest wbić w brzuch bo w żebrach może się zaklinować… Gdy P. Bäumer dostaje kilka dni przepustki i przyjeżdża do domu nie może się tu odnaleźć. Nie chce rozmawiać z innymi ludźmi i nie może słuchać ich wywodów na temat jak powinno się walczyć, gdzie i po co, a którzy nigdy „tam” nie byli. Czuje się jakby już nie należał do tego świata, tak innego od tego skąd przyjechał i paradoksalnie zaczyna za nim tęsknić. Tęsknić za kolegami, z którymi tyle przeżył Po powrocie z przepustki zgłasza się do patrolu zwiadowczego. W jego trakcie dostaje się pod silny ogień karabinów maszynowych i musi szukać schronienia w leju po pocisku. Po chwili następuje atak przeciwnika i jego odparcie. Do leja, w którym siedzi wpada francuski żołnierz, którego kilkakrotnie uderza bagnetem. Żołnierz ten jednak nie ginie. Powoli wykrwawia się na oczach Pawła. Ten nie wie jak ma się zachować. Po raz pierwszy widzi twarz wroga. Widzi człowieka. Stara się mu pomóc lecz już nic nie może zrobić. Dręczą go wyrzuty sumienia. Powoli giną jego przyjaciele, aż w końcu zostaje sam, ostatni z uczniów swojej klasy. Umiera tuż przed końcem wojny, w październiku, gdy działań wojennych już się prawie nie prowadzi a biuletyn armii ograniczył się do jednego zdania – „na zachodzie bez zmian…”.