Krótka interpretacja wierszy Horacego, komu udziela w nich rad i jakie to są rady?
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Horacy był pierwszym poetą rzymskim, któremu udało się zdobyć tak ogromną sławę. Przed wydaniem jego Pieśni w roku 23 p.n.e. liryka rzymska była dość uboga gdyż nie dorównywała swym poziomem literaturze greckiej. Dopiero pod koniec I w.n.e. rzymski krytyk literacki Kwintylian wypowiedział się bardzo pochlebnie o Horacym: „Tymczasem spośród liryków tenże Horacy jest niemal jedynym poetą godnym czytania.” Poeta jest autorem nie tylko dzieł literackich ale również postawy życiowej – horacjanizmu. Horacjanizm oznaczał postawę wobec życia, która polegała na współwystępowaniu dwóch kierunków filozoficznych: stoicyzmu i epikureizmu. Stoicyzm wyrażał się w przekonaniu, iż celem ludzkiego życia jest szczęście, czyli życie w zgodzie z cnotą, sumieniem, wewnętrznym spokojem, poczuciem wolności. Stan duszy nazywany cnotą polegał na harmonii ducha, której nie mogło zburzyć ani nagłe szczęście, ani nagłe nieszczęście. Natomiast według epikureizmu wartość posiadają jedynie dobra doczesne. A człowiek jest odpowiedzialny za własne szczęście i nieszczęście. Spokój jest najdoskonalszym stanem a oświecony umysł jedynym środkiem przeciwko niepokojowi. W horacjaniźmie ważne jest poszukiwanie tzw. „złotego środka”. Horacy również w swojej twórczości ukazuje nam postawy i wartości życiowe. Utwór „Do apollona” ukazuje kontrast pomiędzy pragnieniami innych ludzi i pragnieniami poety. Horacy podkreśla, że nie potrzebuje bogactwa ani żadnych innych dóbr materialnych. Mówi, iż nie chce złota, kości indyjskiej ani Kalabrii. Stwierdza, iż jemu do życia wystarczają „oliwki lekkie ślazy i cykoria”. Jak widać, wartości poety i innych ludzi opierają się na zupełnie innej skali wartości. Sam poeta modli się do Apollina o zdrowie ciała i umysłu, o możliwość korzystania z tego, co posiada, o to, aby Apollon uchronił go przed starością i tym, co jej towarzyszy. Zatem wiersz „Do Apollina” zaleca czerpanie radości z tego co mamy, mówi również, że nie należy się martwić z powodu niewielkiego stanu posiadania. Następnym utworem jest wiersz „Wybudowałem pomnik”. Poeta stara się określić wartość swoich dzieł w przyszłości. Już od dawnych czasów poeci greccy i rzymscy uważali, że ich twórczość zapewni im nieśmiertelną sławę, jednak jeszcze żaden z poetów nie wyraził tego tak dobitnie. Tytułowy Pomnik ma symbolizować nieśmiertelność jego poezji. Podmiot liryczny, czyli sam Horacy uważa, że będzie istniał dla potomnych dopóty, dopóki pontifex. A w dwóch ostatnich wersach utworu zwraca się z prośbą do Melpomeny: „Bądź dumna z moich zasług i delfickim laurem, Melpomeno łaskawie opleć moje włosy.” Jakże dobitnie Horacy pokazał tym gestem, iż uważa, ze zasługuje na miano wielkiego poety. W utworze „Wybudowałem pomnik” Horacy dał nam do zrozumienia, że największą wartością jest sława i pamięć o naszych dziełach, która ma dać nam szczęście. Według Horacego życie na ziemi jest chwilą, w czasie której nie powinny się liczyć żadne dobra materialne ani społeczna pozycja. Wszystkich połączy kiedyś śmierć. Zwyczajne, prozaiczne rzeczy są nietrwałe, przemijające a wieczna jest tylko poezja. Zatem horacjanizm wydaje się być receptą na godne i szczęśliwe życie gdyż jest bardzo harmonijny. Jego główną zasadą jest panowanie nad emocjami. W razie jakiegoś nieszczęścia nie należy popadać w skrajną rozpacz, lecz przyjąć niepowodzenie jako coś naturalnego. Z drugiej strony w przypadku szczęścia nie należy popadać w euforię czy zachwyt. Wydaje mi się, że każdy z nas w swoim życiu szuka złotego środka, który umożliwi nam panowaniem nad emocjami czyli panowanie nad samym sobą.