Makbet jako przykład tragedi szekspirowskiej
person
brightness_auto
1 odpowiedź
„Makbet”, dramat Williama Szekspira, to dzieło mówiące o żądzy władzy, ambicji i zmaganiu się bohatera z namiętnością i wrażliwym sumieniem. Jest to historia człowieka, który z dobrego i prawego rycerza przeistacza się w opętanego chęcią bycia królem tyrana.
Tragedia jest to gatunek dramatu wywodzący się ze starożytności. Jej bohaterowie zmagają się zazwyczaj z przeciwnościami losu i ponoszą klęskę.
William Szekspir wprowadził do tragedii pewne zmiany, przełamał obowiązujące w niej do tej pory zasady i stworzył nowy rodzaj dramatu– tragedię nowożytną. Jej istotną cechą jest właśnie ukazywanie ludzkich namiętności doprowadzających do zguby.
Tutaj właśnie nasuwa mi się pierwszy argument potwierdzający tezę, że „Makbet” jest tragedią. Tytułowy bohater dzieła ponosi klęskę, gdyż z mężnego, uczciwego człowieka staje się złym, żądnym władzy despotą. Przechodzi metamorfozę – stopniowo wzrasta w nim ambicja prowadząca do tragicznego końca i upadku moralnego.
Kolejnym argumentem dowodzącym, że mamy do czynienia z tragedią jest fakt, że tytułowy bohater nie mógł uniknąć kary za popełnione przez siebie zbrodnie. Jego los leży co prawda w rękach jego samego, jednak pogubiwszy się w sieci swoich intryg Makbet nie zdołał wyjść z nich cało. W dramacie pojawia się hasło, że „człowiek jest kowalem własnego losu”. Makbet świadomie wybiera chęć zostanie królem i dąży do wyznaczonego sobie celu.
Jako trzeci argument nasuwa mi się fakt, że jedna zbrodnia popełniona przez Makbeta pociągnęła za sobą ciąg innych, przez co Makbet wprowadził w ruch wciąż napędzającą się machinę zabijania. Było to zgubne nie tylko dla niego, ale i dla otaczającego go świata. Doprowadziło to Makbeta do osobistej klęski. I chociaż wydawało się mu, że las Birnam nigdy nie „dojdzie” do murów zamku, bohatera jednak dosięga ręka sprawiedliwości.
Poprzez dążenie do objęcia tronu, tytułowy bohater ściągnął na siebie nieszczęście, doprowadził do choroby psychicznej swoją żonę. Utracił także przyjaciół.
Myślę, że powyższe, przytoczone przeze mnie argumenty potwierdzają tezę, że Makbet jest bohaterem tragicznym, a dzieło Williama Szekspira jest tragedią.
Tragedia jest to gatunek dramatu wywodzący się ze starożytności. Jej bohaterowie zmagają się zazwyczaj z przeciwnościami losu i ponoszą klęskę.
William Szekspir wprowadził do tragedii pewne zmiany, przełamał obowiązujące w niej do tej pory zasady i stworzył nowy rodzaj dramatu– tragedię nowożytną. Jej istotną cechą jest właśnie ukazywanie ludzkich namiętności doprowadzających do zguby.
Tutaj właśnie nasuwa mi się pierwszy argument potwierdzający tezę, że „Makbet” jest tragedią. Tytułowy bohater dzieła ponosi klęskę, gdyż z mężnego, uczciwego człowieka staje się złym, żądnym władzy despotą. Przechodzi metamorfozę – stopniowo wzrasta w nim ambicja prowadząca do tragicznego końca i upadku moralnego.
Kolejnym argumentem dowodzącym, że mamy do czynienia z tragedią jest fakt, że tytułowy bohater nie mógł uniknąć kary za popełnione przez siebie zbrodnie. Jego los leży co prawda w rękach jego samego, jednak pogubiwszy się w sieci swoich intryg Makbet nie zdołał wyjść z nich cało. W dramacie pojawia się hasło, że „człowiek jest kowalem własnego losu”. Makbet świadomie wybiera chęć zostanie królem i dąży do wyznaczonego sobie celu.
Jako trzeci argument nasuwa mi się fakt, że jedna zbrodnia popełniona przez Makbeta pociągnęła za sobą ciąg innych, przez co Makbet wprowadził w ruch wciąż napędzającą się machinę zabijania. Było to zgubne nie tylko dla niego, ale i dla otaczającego go świata. Doprowadziło to Makbeta do osobistej klęski. I chociaż wydawało się mu, że las Birnam nigdy nie „dojdzie” do murów zamku, bohatera jednak dosięga ręka sprawiedliwości.
Poprzez dążenie do objęcia tronu, tytułowy bohater ściągnął na siebie nieszczęście, doprowadził do choroby psychicznej swoją żonę. Utracił także przyjaciół.
Myślę, że powyższe, przytoczone przeze mnie argumenty potwierdzają tezę, że Makbet jest bohaterem tragicznym, a dzieło Williama Szekspira jest tragedią.