Wypracowanie.
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Teza: Rola boga w życiu bohatera
Witam wybrałem ten temat ponieważ jest mi bardzo bliski ponieważ jest on powiązany z wiara w której zostałem wychowany. Natomiast teza ta ma mi pomóc w przedstawieniu formy i rozmowy z bogiem w życiu bohatera ponieważ aby dobrze zrozumieć formę rozmowy trzeba dobrze poznać znaczenie boga w życiu bohatera.
Pierwszym utworem który mam zamiar przytoczyć pochodzi z Biblii i opowiada o stworzeniu świata, ludzi i zwierząt. Ta opowieść ukazuje ze wszystko co znajduje się na ziemi zawdzięczamy bogu. Od pierwszego dnia do piątego bóg stworzył świat i wszystkie istoty i rośliny które na nim żyją. Szóstego dnia stworzył człowieka Adama i Ewe. Siódmego dnia Bóg odpoczął i ustanowił ten dzień dniem świętym. Pierwszym ludziom Bóg nakazał nadać imiona wszystkim zwierzętom i roślinom żyjącym w edenie i dal im jeden zakaz: „Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania; ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz<." (Rdz 2, 17).. Ich życie było beztroskie aż do momentu gdy Ewa po namowach węża zerwała owoc z zakazanego drzewa Wtedy zauważyli, że są nadzy, zrobili więc sobie przepaski z gałązek figowych, a kiedy usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, ukryli się. Wtedy pan bóg zapytał się dlaczego się przed nim ukrywają. Na pytanie Pana Boga mężczyzna odpowiedział, że ukrył się z powodu nagości, a Pan Bóg rzekł: "Któż ci powiedział, że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść?”
Pan bóg ukarał Adama i Ewe przez wypędzenie z ogrodu i zakazał i wstępu do niego . Opowieść ta jest przykładem dialogu miedzy bogiem a ludźmi bóg w tej opowieści ukazany jest jako stwórca wszystkiego co nas otacza. Bohaterowie rozmawiają z bogiem jak z ojcem wykonują jego rozkazy jednakże nie posłuchali jego zakazu za co zostali surowo ukarani poprzez wypędzenie ich z edenu. Znaczenie tych rozmów miedzy bogiem pierwszymi ludźmi jest bardzo ważne ponieważ te rozmowy przekazują ludziom wierzącym ze to właśnie bóg stworzył świat i wszystko co się na nim znajduje, jest naszym stwórca.
Następnym przykładem rozmów z bogiem jest opowieść o wielkiej powodzi i o Noe. Kiedy ludzie zaczęli się mnożyć, Pan Bóg widział, że są niegodziwi i mają wciąż złe usposobienie. Postanowił więc zgładzić wszystkich ludzi. Tylko Noego darzył życzliwością, ponieważ wyróżniał się nieskazitelnością. Kazał więc Noemu zbudować arkę - podał dokładne instrukcje jej wykonania. Zapowiedział Noemu, że sprowadzi na ziemię potop, więc Noe powinien wejść do arki razem ze swoją rodziną, a także wziąć po parze z każdego gatunku zwierząt i tyle żywności, żeby wystarczyło dla ludzi i zwierząt. Kiedy nadszedł czas, Noe wszedł do arki i zaczął padać deszcz - przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aż wody tak wezbrały, że podniosły arkę ponad ziemię, zakryły całą ziemię, aż po wysokie góry. Po czterdziestu dniach deszcz przestał padać, ale wody stale się podnosiły przez sto pięćdziesiąt dni. Potem Pan Bóg sprawił, że powiał wiatr i wody zaczęły opadać. Aż wreszcie po stu pięćdziesięciu dniach się obniżyły. Najpierw arka osiadła na górach Ararat. Ale ziemia była ciągle jeszcze pokryta wodą i Noe musiał czekać. Noe sprawdzał czy ziemia wyschła i czy może już opuścić arkę poprzez wypuszczanie ptaków. Gdy Noe wypuścił gołębice i ona wróciła z gałązka oliwna Noe opuścił arkę.
Noe zbudował Bogu ołtarz i złożył ofiarę. Wtedy bóg postanowił ze nigdy więcej nie sprowadzi na ziemie takiego kataklizmu ponieważ zło leży w ludzkiej naturze od urodzenia i będzie dopóki będzie istniał świat. Po czym Bóg pobłogosławił Noego i jego synów. Opowieść ta również ma charakter dialogu miedzy bogiem a bohaterem. Noe miał objawienia boga dzięki którym rozmawiał z nim. Bohater tej opowieści poświęcił cale swoje życie i wszystko co posiadał aby wypełnić wole boga był mu posłuszny oddany. Bóg i jego wola była dla niego najważniejsza dlatego bóg go wybrał.
Kolejna pozycja w mojej pracy pochodzi już z średniowiecza jest to „lament świętokrzyski” . W utworze tym Maryja została pozbawiona takich cech jak: wyjątkowość, wzniosłość, wielkość. Jest ona nie tyle matką Chrystusa, co zrozpaczoną kobietą stojącą pod krzyżem, na którym umiera jej syn. Lament jest głosem bolejącej matki, która żali się, chce się poskarżyć, przed zebranym tłumem, by znaleźć współczucie dla swojego cierpienia. Maryja opłakuje swoje dziecko- Chrystusa wiszącego na krzyżu. Ogromna żałość i ból rozdzierają jej serce. Chce dzielić z synem jego cierpienie, ulżyć mu w jego bólu. Czuje swoją bezsilność, bezradność, ubolewa nad tym, że nie może służyć swojemu synowi. Nie może zaspokoić jego pragnienia, wytrzeć spływających po jego twarzy kropli krwi. Gdyby tylko mogła podparłaby także jego zwisającą na krzyżu głowę. Odczuwając ogromny ból, czyni wyrzuty Archaniołowi Gabrielowi, który niegdyś zwiastował jej szczęście i radość, a tymczasem ona odczuwa jedynie smutek i żałość. Maryja reaguje na cierpienie swojego dziecka tak jak zareagowałaby każda matka, którą spotkałaby podobna tragedia. Ze swoim bólem zwraca się do innych matek o to, by prosiły Boga, żeby nie musiały w swoim życiu doświadczyć podobnej tragedii, by nigdy nie zobaczyły dzieci w takim stanie, w jakim ona zobaczyła swojego syna. Cierpienie i ból Maryi dodatkowo potęguje fakt, że na krzyżu właśnie umiera jej jedyny syn i że jego cierpienie ma charakter niezawiniony.
Lament przedstawia obraz cierpiącej matki, która rozpacza widząc na krzyżu umierającego syna. Utwór ten jest monologiem ze strony Maryi skierowanym do boga, jednocześnie apelem i przestrogą dla innych matek.
Przykładem najpełniejszej renesansowej wizji boga może nam przybliżyć dzieło Jana Kochanowskiego pt. „Czego chcesz od nas Panie ...” Jest to hymn pochwalny dla Boga, chociaż autor ani raz nie używa tego wyrazu, zastępuje go tu zwrotem „Panie”. Hymn jest to utwór literacki lub muzyczny na cześć kogoś lub czegoś , opiewający czyjąś sławę. Hymn ten przedstawia Boga jako wspaniałego i doskonałego stwórcę. Jest on wszechobecny, ogarnia całą rzeczywistość. Wszystko co istnieje należy do Niego, dlatego człowiek nic nie może Mu ofiarować, jedyne, co może zrobić to „wyznawać go wdzięcznym sercem”. W trzeciej, czwartej, piątej i szóstej strofie Kochanowski przedstawia Boga jako doskonałego stwórcę, architekta i zarazem artystę. Świat, który wyszedł spod ręki jest idealnie dokończonym dziełem sztuki. Bóg jest tu jednak nie tylko stwórcą, ale także dobrotliwym ojcem i opiekunem. Jest to jednocześnie pieśń pochwalna, hymn wysławiający dobro Stwórcy oraz modlitwa dziękczynna za dzieło stworzenia świata i człowieka. Podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do Boga, z najwyższą czcią i uwielbieniem, wspomina o Jego wielkiej hojności i niezmierzonej dobroci. Ukazany w pieśni świat, pełen harmonii i doskonałości, jest darem, z którego mogą korzystać wszyscy. „Czego chcesz od nas, Panie...” jest hołdem złożonym Stwórcy i Ojcu wszechświata.
Kolejnym przykładem renesansowej rozmowy z bogiem jest fraszka Kochanowskiego „Na dom w Czarnolesie”. We fraszce tej poeta zwraca się do boga z prośbą o udzielenie błogosławieństwa na całe życie. Podmiot liryczny nie pragnie bogactwa bo nie ma ono dla niego aż takiej wartości, ze było by warto o nie zabiegać. Prosi o rzeczy, wartości niezbędne, konieczne: spokój, zdrowie, czyste sumienie, życzliwość, pogodna starość, znośne obyczaje.
Jest to nawiązanie do ody Horacego „O co poeta prosi Apollinna ”.
Następnym przykładem rozmowy człowieka z bogiem tym razem w romantyzmie jest III część dziadów a dokładniej wielka improwizacja., autorem jest Adam Mickiewicz a głównym bohaterem Konrad. Bohater buntuje się przeciw nieszczęściom, szuka ratunku w ufności bożej, ale jednocześnie oskarża Boga o obojętność wobec własnego narodu. W szczytowym momencie niezwykłego uniesienia, Konrada ogarnia poczucie niezwykłej potęgi, równej mocy boskiej. Konrad mówi o swej wielkiej miłości do ojczyzny, którą tak bardzo pragnie widzieć szczęśliwą i wolną. W tym celu żąda od Boga, aby mu dał moc panowania nad światem, wówczas będzie rządził ludźmi czystym aktem woli - uczuciem. Bunt przeciwko obojętnemu na nieszczęścia ludzi Bogu wyraża się w trzech kolejnych bluźnierstwach: Bóg nie jest miłością, lecz mądrością, miłość to tylko omyłka Boga, a Bóg nie jest ojcem świata, lecz jego carem. Konrad czuje, że nadeszła wielka chwila, chce jak mityczny Prometeusz podjąć samotną walkę z Bogiem w celu uszczęśliwienia narodu. To równanie się z Bogiem jest przejawem wielkiego indywidualizmu Konrada, jego zarozumiałości i pychy. Utożsamianie się z ojczyzną, chęć podjęcia samotnej walki o dobro narodu, uszczęśliwienia ludzi przez jednostkę to jedna z cech romantyzmu. Buntujący się przeciwko Bogu Konrad, mimo swego patriotyzmu i umiłowania narodu, którego cierpienia odczuwa jak swoje własne, ponosi klęskę. Bluźnierstwa wypowiedziane przez Konrada powodują, że popada on w moc szatana. Jest to więc monolog graniczący wręcz z bluźnierstwem skierowanym wobec boga.
Kolejnym dobrym przykładem rozmowy z bogiem może być wiersz Bolesława Leśmiana „Urszula Kochanowska”. Wiersz ten jest kontynuacja po 200 latach trenów Kochanowskiego. Kochanowski w swoich trenach opisywał smutek po stracie swojej ukochanej córki i wyrażał chęć śmierci aby się z nią spotkać. Natomiast Leśmian w swoim nawiązaniu do trenów przedstawia nam historie z życia Urszuli już w niebie. Podmiotem lirycznym wiersza jest córka Kochanowskiego, która opowiada o swoim przybyciu do Nieba. Bóg mówi Urszuli ze zrobi dla niej wszystko aby czuła się szczęśliwa. Urszula poprosiła aby bóg zbudował jej dom jak Czarnoleski i tak się stało. Bóg odchodząc stwierdza, że jej rodzice niedługo nadejdą albo gdy on skończy układać gwiazdy do snu czasami on sam zapuka do jej drzwi. Urszula czeka na rodziców nie na Boga. Stąd jego nadejście wywołuje rozczarowanie i żal. Utwór ma zatem charakter dialogu miedzy bogiem- stwórcą a dziewczynką.
Kolejny tekst który chce przytoczyć jest to hymn Kasprowicza „Dies irae”. W utworze „Dies irae” Jana Kasprowicza obraz boga ukazany jest jako nieczuły i okrutny stwórca zła. Wynika to m. in. z kryzysu światopoglądu pisarzy Młodej Polski. Już sam tytuł wyraźnie informuje czytelnika o wydarzeniu, czego utwór dotyczy. „Dies irae” to po łacinie „dzień gniewu” i mianem tym w tradycji chrześcijańskiej określa się dzień Sadu Ostatecznego. Przedstawiony w utworze przerażający obraz końca świata napawa grozą; rozpada się ziemia, wypełzają węże, jaszczurki, a rzeki i morza spływają krwią. Człowiek skazany zostaje na zagładę. Odpowiedzialnością za zło tego świata, nędzę i ból, obarcza podmiot liryczny Boga. Jego zdaniem Stwórca jest obojętny na los świata i twierdzi, iż to Bóg przesądził istnienie grzechu i zła, zaszczepił w duszy człowieka gniew, zwierzęce instynkty oraz żądzę posiadania, która może pchnąć go do niegodziwości. Rodzi się zatem bunt wobec Stwórcy i człowiek dopuszcza się bluźnierstwa. Jest to zatem znów przykład monologu graniczącego z bluźnierstwem wobec boga.
Ostatnim tekstem który pragnę przytoczyć jest wiersz pt. „francois Villon” Bułata Okudzawy Wiersz ten jest monologiem skierowanym do boga przez autora. Autor prosi w naszym imieniu aby bóg ofiarował nam to czego nam w życiu brak. Dla mędrca prosi o głowę, dla tchórza o konia, szczęściarzom o sypniecie groszem a dla siebie o opiekę nad nim. W drugiej zwrotce autor prosi aby szczodrobliwi mogli odetchnąć i raz zapłacić mniej, aby tym którzy pragną władzy poszła im w smak, aby kainowi dal skruchę i dla siebie o opiekę. W trzeciej zwrotce podmiot wyznaje swoja wielka wiarę w boga porównuje ja do wiary zabite żołnierza ze jest w końcu w niebie. W ostatniej zwrotce podmiot jeszcze raz prosi aby bóg każdemu coś ofiarował a jego samego w opiekę wziął.
Chciałem udowodnić ze moja praca jest się przekrojem przez epoki literackie i dotyczy postrzegania Boga w różnych epokach. Dzięki zaprezentowanym przeze mnie utworom można wyciągnąć wniosek ze na przestrzeni wieków wizja Boga w literaturze wielokrotnie ulegała zmianom. Niekiedy przedstawiany był On jako miłosierny, potrafiący wybaczać ojciec, innym razem jako surowy, srogo karzący, czasem nawet wrogi stwórca. Zależne było to od światopoglądu i charakteru danej epoki. Ów stosunek najbardziej uwidaczniał się w modlitwie (czyli rozmowie człowieka ze Stwórcą, będąca monologiem). Raz była ona prośbą o zesłanie łask, głosiła wdzięczność, a innym razem stawała się buntem i bluźnierstwem przeciwko Niemu. Przykładem dobrego postrzegania boga jest opowieść o stworzeniu świata , „Noe”, „Lament świętokrzyski”, „Czego chcesz od nas, Panie”, „Na dom w Czarnolesie”, „Francois Villon”. Właśnie w tych utworach bohaterowie postrzegają boga jako dobrotliwego i wyrozumiałego opiekuna. Natomiast , „Urszula Kochanowska”, „Dziady” cześć trzecia, „Dies irae” jest wyrazem niezadowolenia z boga i w przypadku dziadów są nasycone bluźnierstwami pod adresem boga. W utworach gdzie bóg jest dobrze postrzegany gdzie mamy doczynienia z prośbami kierowanymi pod jego adresem możemy powiedzieć ze bóg odgrywa bardzo znacząco role życiu bohatera ponieważ uważa ze całe jego życie zależy od stwórcy. W pozostałych utworach bóg odgrywał także ważną role w życiu bohatera jednak wydarzyło się cos co zmieniło to znaczenie. W „Urszula Kochanowska ”była to śmierć bohaterki rozłąka i tęsknota za rodzicami i gdy dziecko nie mogło doczekać się najbliższych to nawet wizyta boga wydawała się smutnym rozczarowaniem „Dziady” pobyt w wiezieniu okrutne prześladowanie młodych studentów we Lwowie którzy często cierpieli bez zasłużonej winy, „Dies irae” wizja końca świata, a wiec koniec ziemskiego padołu. W podsumowaniu chce jeszcze dodać, rozmowy z bogiem przybierają rożne formy- od dialogu bezpośredniego w biblii poprzez monolog skierowany w stronę boga („dziady” utwory Kochanowskiego) i raz jest to wychwalanie chwały bożej (hymny) a raz forma modlitwy bądź prośby „francois Villon”
Witam wybrałem ten temat ponieważ jest mi bardzo bliski ponieważ jest on powiązany z wiara w której zostałem wychowany. Natomiast teza ta ma mi pomóc w przedstawieniu formy i rozmowy z bogiem w życiu bohatera ponieważ aby dobrze zrozumieć formę rozmowy trzeba dobrze poznać znaczenie boga w życiu bohatera.
Pierwszym utworem który mam zamiar przytoczyć pochodzi z Biblii i opowiada o stworzeniu świata, ludzi i zwierząt. Ta opowieść ukazuje ze wszystko co znajduje się na ziemi zawdzięczamy bogu. Od pierwszego dnia do piątego bóg stworzył świat i wszystkie istoty i rośliny które na nim żyją. Szóstego dnia stworzył człowieka Adama i Ewe. Siódmego dnia Bóg odpoczął i ustanowił ten dzień dniem świętym. Pierwszym ludziom Bóg nakazał nadać imiona wszystkim zwierzętom i roślinom żyjącym w edenie i dal im jeden zakaz: „Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania; ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz<." (Rdz 2, 17).. Ich życie było beztroskie aż do momentu gdy Ewa po namowach węża zerwała owoc z zakazanego drzewa Wtedy zauważyli, że są nadzy, zrobili więc sobie przepaski z gałązek figowych, a kiedy usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, ukryli się. Wtedy pan bóg zapytał się dlaczego się przed nim ukrywają. Na pytanie Pana Boga mężczyzna odpowiedział, że ukrył się z powodu nagości, a Pan Bóg rzekł: "Któż ci powiedział, że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść?”
Pan bóg ukarał Adama i Ewe przez wypędzenie z ogrodu i zakazał i wstępu do niego . Opowieść ta jest przykładem dialogu miedzy bogiem a ludźmi bóg w tej opowieści ukazany jest jako stwórca wszystkiego co nas otacza. Bohaterowie rozmawiają z bogiem jak z ojcem wykonują jego rozkazy jednakże nie posłuchali jego zakazu za co zostali surowo ukarani poprzez wypędzenie ich z edenu. Znaczenie tych rozmów miedzy bogiem pierwszymi ludźmi jest bardzo ważne ponieważ te rozmowy przekazują ludziom wierzącym ze to właśnie bóg stworzył świat i wszystko co się na nim znajduje, jest naszym stwórca.
Następnym przykładem rozmów z bogiem jest opowieść o wielkiej powodzi i o Noe. Kiedy ludzie zaczęli się mnożyć, Pan Bóg widział, że są niegodziwi i mają wciąż złe usposobienie. Postanowił więc zgładzić wszystkich ludzi. Tylko Noego darzył życzliwością, ponieważ wyróżniał się nieskazitelnością. Kazał więc Noemu zbudować arkę - podał dokładne instrukcje jej wykonania. Zapowiedział Noemu, że sprowadzi na ziemię potop, więc Noe powinien wejść do arki razem ze swoją rodziną, a także wziąć po parze z każdego gatunku zwierząt i tyle żywności, żeby wystarczyło dla ludzi i zwierząt. Kiedy nadszedł czas, Noe wszedł do arki i zaczął padać deszcz - przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aż wody tak wezbrały, że podniosły arkę ponad ziemię, zakryły całą ziemię, aż po wysokie góry. Po czterdziestu dniach deszcz przestał padać, ale wody stale się podnosiły przez sto pięćdziesiąt dni. Potem Pan Bóg sprawił, że powiał wiatr i wody zaczęły opadać. Aż wreszcie po stu pięćdziesięciu dniach się obniżyły. Najpierw arka osiadła na górach Ararat. Ale ziemia była ciągle jeszcze pokryta wodą i Noe musiał czekać. Noe sprawdzał czy ziemia wyschła i czy może już opuścić arkę poprzez wypuszczanie ptaków. Gdy Noe wypuścił gołębice i ona wróciła z gałązka oliwna Noe opuścił arkę.
Noe zbudował Bogu ołtarz i złożył ofiarę. Wtedy bóg postanowił ze nigdy więcej nie sprowadzi na ziemie takiego kataklizmu ponieważ zło leży w ludzkiej naturze od urodzenia i będzie dopóki będzie istniał świat. Po czym Bóg pobłogosławił Noego i jego synów. Opowieść ta również ma charakter dialogu miedzy bogiem a bohaterem. Noe miał objawienia boga dzięki którym rozmawiał z nim. Bohater tej opowieści poświęcił cale swoje życie i wszystko co posiadał aby wypełnić wole boga był mu posłuszny oddany. Bóg i jego wola była dla niego najważniejsza dlatego bóg go wybrał.
Kolejna pozycja w mojej pracy pochodzi już z średniowiecza jest to „lament świętokrzyski” . W utworze tym Maryja została pozbawiona takich cech jak: wyjątkowość, wzniosłość, wielkość. Jest ona nie tyle matką Chrystusa, co zrozpaczoną kobietą stojącą pod krzyżem, na którym umiera jej syn. Lament jest głosem bolejącej matki, która żali się, chce się poskarżyć, przed zebranym tłumem, by znaleźć współczucie dla swojego cierpienia. Maryja opłakuje swoje dziecko- Chrystusa wiszącego na krzyżu. Ogromna żałość i ból rozdzierają jej serce. Chce dzielić z synem jego cierpienie, ulżyć mu w jego bólu. Czuje swoją bezsilność, bezradność, ubolewa nad tym, że nie może służyć swojemu synowi. Nie może zaspokoić jego pragnienia, wytrzeć spływających po jego twarzy kropli krwi. Gdyby tylko mogła podparłaby także jego zwisającą na krzyżu głowę. Odczuwając ogromny ból, czyni wyrzuty Archaniołowi Gabrielowi, który niegdyś zwiastował jej szczęście i radość, a tymczasem ona odczuwa jedynie smutek i żałość. Maryja reaguje na cierpienie swojego dziecka tak jak zareagowałaby każda matka, którą spotkałaby podobna tragedia. Ze swoim bólem zwraca się do innych matek o to, by prosiły Boga, żeby nie musiały w swoim życiu doświadczyć podobnej tragedii, by nigdy nie zobaczyły dzieci w takim stanie, w jakim ona zobaczyła swojego syna. Cierpienie i ból Maryi dodatkowo potęguje fakt, że na krzyżu właśnie umiera jej jedyny syn i że jego cierpienie ma charakter niezawiniony.
Lament przedstawia obraz cierpiącej matki, która rozpacza widząc na krzyżu umierającego syna. Utwór ten jest monologiem ze strony Maryi skierowanym do boga, jednocześnie apelem i przestrogą dla innych matek.
Przykładem najpełniejszej renesansowej wizji boga może nam przybliżyć dzieło Jana Kochanowskiego pt. „Czego chcesz od nas Panie ...” Jest to hymn pochwalny dla Boga, chociaż autor ani raz nie używa tego wyrazu, zastępuje go tu zwrotem „Panie”. Hymn jest to utwór literacki lub muzyczny na cześć kogoś lub czegoś , opiewający czyjąś sławę. Hymn ten przedstawia Boga jako wspaniałego i doskonałego stwórcę. Jest on wszechobecny, ogarnia całą rzeczywistość. Wszystko co istnieje należy do Niego, dlatego człowiek nic nie może Mu ofiarować, jedyne, co może zrobić to „wyznawać go wdzięcznym sercem”. W trzeciej, czwartej, piątej i szóstej strofie Kochanowski przedstawia Boga jako doskonałego stwórcę, architekta i zarazem artystę. Świat, który wyszedł spod ręki jest idealnie dokończonym dziełem sztuki. Bóg jest tu jednak nie tylko stwórcą, ale także dobrotliwym ojcem i opiekunem. Jest to jednocześnie pieśń pochwalna, hymn wysławiający dobro Stwórcy oraz modlitwa dziękczynna za dzieło stworzenia świata i człowieka. Podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do Boga, z najwyższą czcią i uwielbieniem, wspomina o Jego wielkiej hojności i niezmierzonej dobroci. Ukazany w pieśni świat, pełen harmonii i doskonałości, jest darem, z którego mogą korzystać wszyscy. „Czego chcesz od nas, Panie...” jest hołdem złożonym Stwórcy i Ojcu wszechświata.
Kolejnym przykładem renesansowej rozmowy z bogiem jest fraszka Kochanowskiego „Na dom w Czarnolesie”. We fraszce tej poeta zwraca się do boga z prośbą o udzielenie błogosławieństwa na całe życie. Podmiot liryczny nie pragnie bogactwa bo nie ma ono dla niego aż takiej wartości, ze było by warto o nie zabiegać. Prosi o rzeczy, wartości niezbędne, konieczne: spokój, zdrowie, czyste sumienie, życzliwość, pogodna starość, znośne obyczaje.
Jest to nawiązanie do ody Horacego „O co poeta prosi Apollinna ”.
Następnym przykładem rozmowy człowieka z bogiem tym razem w romantyzmie jest III część dziadów a dokładniej wielka improwizacja., autorem jest Adam Mickiewicz a głównym bohaterem Konrad. Bohater buntuje się przeciw nieszczęściom, szuka ratunku w ufności bożej, ale jednocześnie oskarża Boga o obojętność wobec własnego narodu. W szczytowym momencie niezwykłego uniesienia, Konrada ogarnia poczucie niezwykłej potęgi, równej mocy boskiej. Konrad mówi o swej wielkiej miłości do ojczyzny, którą tak bardzo pragnie widzieć szczęśliwą i wolną. W tym celu żąda od Boga, aby mu dał moc panowania nad światem, wówczas będzie rządził ludźmi czystym aktem woli - uczuciem. Bunt przeciwko obojętnemu na nieszczęścia ludzi Bogu wyraża się w trzech kolejnych bluźnierstwach: Bóg nie jest miłością, lecz mądrością, miłość to tylko omyłka Boga, a Bóg nie jest ojcem świata, lecz jego carem. Konrad czuje, że nadeszła wielka chwila, chce jak mityczny Prometeusz podjąć samotną walkę z Bogiem w celu uszczęśliwienia narodu. To równanie się z Bogiem jest przejawem wielkiego indywidualizmu Konrada, jego zarozumiałości i pychy. Utożsamianie się z ojczyzną, chęć podjęcia samotnej walki o dobro narodu, uszczęśliwienia ludzi przez jednostkę to jedna z cech romantyzmu. Buntujący się przeciwko Bogu Konrad, mimo swego patriotyzmu i umiłowania narodu, którego cierpienia odczuwa jak swoje własne, ponosi klęskę. Bluźnierstwa wypowiedziane przez Konrada powodują, że popada on w moc szatana. Jest to więc monolog graniczący wręcz z bluźnierstwem skierowanym wobec boga.
Kolejnym dobrym przykładem rozmowy z bogiem może być wiersz Bolesława Leśmiana „Urszula Kochanowska”. Wiersz ten jest kontynuacja po 200 latach trenów Kochanowskiego. Kochanowski w swoich trenach opisywał smutek po stracie swojej ukochanej córki i wyrażał chęć śmierci aby się z nią spotkać. Natomiast Leśmian w swoim nawiązaniu do trenów przedstawia nam historie z życia Urszuli już w niebie. Podmiotem lirycznym wiersza jest córka Kochanowskiego, która opowiada o swoim przybyciu do Nieba. Bóg mówi Urszuli ze zrobi dla niej wszystko aby czuła się szczęśliwa. Urszula poprosiła aby bóg zbudował jej dom jak Czarnoleski i tak się stało. Bóg odchodząc stwierdza, że jej rodzice niedługo nadejdą albo gdy on skończy układać gwiazdy do snu czasami on sam zapuka do jej drzwi. Urszula czeka na rodziców nie na Boga. Stąd jego nadejście wywołuje rozczarowanie i żal. Utwór ma zatem charakter dialogu miedzy bogiem- stwórcą a dziewczynką.
Kolejny tekst który chce przytoczyć jest to hymn Kasprowicza „Dies irae”. W utworze „Dies irae” Jana Kasprowicza obraz boga ukazany jest jako nieczuły i okrutny stwórca zła. Wynika to m. in. z kryzysu światopoglądu pisarzy Młodej Polski. Już sam tytuł wyraźnie informuje czytelnika o wydarzeniu, czego utwór dotyczy. „Dies irae” to po łacinie „dzień gniewu” i mianem tym w tradycji chrześcijańskiej określa się dzień Sadu Ostatecznego. Przedstawiony w utworze przerażający obraz końca świata napawa grozą; rozpada się ziemia, wypełzają węże, jaszczurki, a rzeki i morza spływają krwią. Człowiek skazany zostaje na zagładę. Odpowiedzialnością za zło tego świata, nędzę i ból, obarcza podmiot liryczny Boga. Jego zdaniem Stwórca jest obojętny na los świata i twierdzi, iż to Bóg przesądził istnienie grzechu i zła, zaszczepił w duszy człowieka gniew, zwierzęce instynkty oraz żądzę posiadania, która może pchnąć go do niegodziwości. Rodzi się zatem bunt wobec Stwórcy i człowiek dopuszcza się bluźnierstwa. Jest to zatem znów przykład monologu graniczącego z bluźnierstwem wobec boga.
Ostatnim tekstem który pragnę przytoczyć jest wiersz pt. „francois Villon” Bułata Okudzawy Wiersz ten jest monologiem skierowanym do boga przez autora. Autor prosi w naszym imieniu aby bóg ofiarował nam to czego nam w życiu brak. Dla mędrca prosi o głowę, dla tchórza o konia, szczęściarzom o sypniecie groszem a dla siebie o opiekę nad nim. W drugiej zwrotce autor prosi aby szczodrobliwi mogli odetchnąć i raz zapłacić mniej, aby tym którzy pragną władzy poszła im w smak, aby kainowi dal skruchę i dla siebie o opiekę. W trzeciej zwrotce podmiot wyznaje swoja wielka wiarę w boga porównuje ja do wiary zabite żołnierza ze jest w końcu w niebie. W ostatniej zwrotce podmiot jeszcze raz prosi aby bóg każdemu coś ofiarował a jego samego w opiekę wziął.
Chciałem udowodnić ze moja praca jest się przekrojem przez epoki literackie i dotyczy postrzegania Boga w różnych epokach. Dzięki zaprezentowanym przeze mnie utworom można wyciągnąć wniosek ze na przestrzeni wieków wizja Boga w literaturze wielokrotnie ulegała zmianom. Niekiedy przedstawiany był On jako miłosierny, potrafiący wybaczać ojciec, innym razem jako surowy, srogo karzący, czasem nawet wrogi stwórca. Zależne było to od światopoglądu i charakteru danej epoki. Ów stosunek najbardziej uwidaczniał się w modlitwie (czyli rozmowie człowieka ze Stwórcą, będąca monologiem). Raz była ona prośbą o zesłanie łask, głosiła wdzięczność, a innym razem stawała się buntem i bluźnierstwem przeciwko Niemu. Przykładem dobrego postrzegania boga jest opowieść o stworzeniu świata , „Noe”, „Lament świętokrzyski”, „Czego chcesz od nas, Panie”, „Na dom w Czarnolesie”, „Francois Villon”. Właśnie w tych utworach bohaterowie postrzegają boga jako dobrotliwego i wyrozumiałego opiekuna. Natomiast , „Urszula Kochanowska”, „Dziady” cześć trzecia, „Dies irae” jest wyrazem niezadowolenia z boga i w przypadku dziadów są nasycone bluźnierstwami pod adresem boga. W utworach gdzie bóg jest dobrze postrzegany gdzie mamy doczynienia z prośbami kierowanymi pod jego adresem możemy powiedzieć ze bóg odgrywa bardzo znacząco role życiu bohatera ponieważ uważa ze całe jego życie zależy od stwórcy. W pozostałych utworach bóg odgrywał także ważną role w życiu bohatera jednak wydarzyło się cos co zmieniło to znaczenie. W „Urszula Kochanowska ”była to śmierć bohaterki rozłąka i tęsknota za rodzicami i gdy dziecko nie mogło doczekać się najbliższych to nawet wizyta boga wydawała się smutnym rozczarowaniem „Dziady” pobyt w wiezieniu okrutne prześladowanie młodych studentów we Lwowie którzy często cierpieli bez zasłużonej winy, „Dies irae” wizja końca świata, a wiec koniec ziemskiego padołu. W podsumowaniu chce jeszcze dodać, rozmowy z bogiem przybierają rożne formy- od dialogu bezpośredniego w biblii poprzez monolog skierowany w stronę boga („dziady” utwory Kochanowskiego) i raz jest to wychwalanie chwały bożej (hymny) a raz forma modlitwy bądź prośby „francois Villon”