Nowatorstwo twórczości Apollinaire’a wiąże się z jego fascynacją nowoczesnością, w ten sposób traktował futuryzm, nie przejmował się zbytnio, to nie był żaden ortodoksyjny futuryzm, przejęty za Marinettim, za jego manifestami, po prostu futuryzm w jego ujęciu to fascynacja techniką, która oczywiście przybliża przyszłość i stąd to wychylenie się ku przyszłości. Futuryzm, a więc urbanizacja, technika jako główne wyróżniki szybko zbliżających się czasów i współczesności. Druga sprawa to jest nadrealizm, ta swobodna wyobraźnia, zestawianie różnie ze sobą powiązanych obrazów na zupełnie nieoczekiwanych zasadach, które przypominają marzenie senne. Apollinaire nie ma aspiracji teoriotwórczych jak Breton czy inni twórcy manifestów, on pisze, używa tego określenia i stąd mówi się o Apollinairze także w przypadku nadrealizmu. Trzecia sprawa, właściwie z nadrealizmem związana, to nurt, który został wprowadzony przez innego z młodych twórców, Ezra Paul, nazywa się imażynizm. Jest to wtórne w stosunku do nadrealizmu, pochodzi od słowa imago, czyli obraz, poezja jest sekwencją obrazów, które pojawiają się w sposób zupełnie oderwany, nieuzasadniony, bez logicznego związku. Największe zasługi Apollinaire’a to jest kubizm poetycki. Picasso i inni malarze ukształtowali osobowość twórczą Apollinaire’a, mieszkali razem.