Miłość- najtarsze uczucie świata. Tak dominujące na tym świecie, że natchnęło wielu pisarzy i poetów do napisania wielu motywów literackich. Miłość w "Panu Tadeuszu" występująca między mężczyzną, a kobietą ma rózne oblicza- jest nieszczęśliwa lub spełniona.
Wątek miłosny w "Panu Tadeuszu" jest wyraźnie zaznaczającym się uczuciem w całej książce. To własnie niespełniona miłość Jacka Soplicy do Ewy Horeszkówny była początkiem konfliktu między tymi dwoma rodami, jak i jej następstwem były straszne i liczne zbrodnie. Żona Jacka Soplicy, nigdy przez niego nie pokochana, umiera z żalu wkrótce po porodzie syna- Tadeusza. Ukochana Jacka- Ewa zostaje zesłana w głąb Rosji wraz ze swoim mężem, gdzie umierają i zostawiają swoją córkę- Zosię. Kiedy Jacek Soplica uświadamia sobie straszne konsekwencje swych czynów powodowanych nieszczęsliwą miłością (m. in. zabicie Stolnika- ojca Ewy, pijaństwo) przywdział habit bernardyna, nadając sobie imię Robak- "...jako robak w prochu..."- znak pokory i skruchy. Jednym z celów Jacka Soplicy jest związanie węzłem małżeńskim Tedeusza i Zosię. Miłość Tadeusza i Zosi jest spełniona jak i wydoskonalona przez autora. Prócz pięknej, delikatnej i subtelnej miłości parę łączą jeszcze inne cechy i uczucia: miłość do ojczyzny, zdolność do jej troski, wrażliwość na los poddanych jak i zdolność do odtworzenia ideałów szlachty.
Mimo nieszczęśliwej, strasznej w konsekwencjach miłości Jacka Soplicy autor zadbał o to, aby zakończenie skończyło się szczęśliwie. I tak się dzieje, spełnia się marzenie Jacka- Tadeusz i Zosia zostają małżeństwem, co daje początek pokoju między tymi dwoma rodami.
