Jacek Soplica z „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza. Wywodził się ze średnio zamożnej szlachty. Jego charakterystyczną cechą były sumiaste wąsy i doskonałe władanie bronią. Stał na stanowisku podczaszego. Przed śmiercią ojciec podzielił majątek między dwóch synów. Jacek wszystko przepił i przehulał. Okoliczna szlachta bardzo go lubiła i szanowała. Na częste uroczystości zapraszał go Stolnik (chciał tylko zdobyć jego głosy, wykorzystywał go). Jacek pokochał Ewę, córką Stolnika,
ale po podaniu mu czarnej polewki rozpił się. Następnie ożenił się z pierwszą napotkaną kobietą, która umiera z żalu, że jej mąż tak żyje. Po jej śmierci Jacek postanawia się zmienić, by, gdy jego syn Tadeusz dorośnie nie wziął z niego przykładu. Zanim wyjechał z kraju chciał pożegnać się z Ewą. Kiedy przyjechał pod zamek Horeszków, zobaczył jak Stolnik walczy z Moskalami (po ich klęsce wpada w złość, chwyta za broń i zabija Stolnika.). Moskale chcą mu powierzyć urząd, którego on nie przyjmuje. Bierze jednak część ziemi Horeszków i daje ją bratu. Potem wyjeżdża za granicę i bierze udział w wielu bitwach. Zawsze szedł w pierwszym szeregu (chce umrzeć) i dlatego często był ranny. Przebywał również w więzieniu w Austrii, gdzie był prześladowany.
Po wielu walkach postanawia przywdziać habit i wstępuje do zakonu bernardynów przyjmując imię Robak. Wraca na Litwę i chce przygotować tam powstanie. Często przekracza granicę by szpiegować wroga. Nikomu nie zdradza, kim jest. Zorientował się tylko Maciek i Gerwazy ( podczas Mszy Świętej, gdy Robak odwracał się i mówił jak żołnierz w wojsku, a był już pewny, gdy ksiądz zabił niedźwiedzia).
Gdy Gerwazy zorientował się, kim jest Robak, postanawia się zemścić
i zniweczyć marzenie Jacka – powstanie na Litwie. Do tego celu wykorzystuje zaścianek Dobrzyńskich. Najeżdżają oni na Sopliców i początkowo zwyciężają. Następnie przyjeżdżają Moskale, którzy dowiedzieli się i awanturze. Wojska Gerwazego i Sopliców łączą się i wspólnie walczą z Moskalami. W czasie tej bitwy Jacek zostaje ranny.
Ratując życie Hrabiemu i Gerwazemu pokazuje chęć do zgody z Horeszkami
i zaniechania dalszych sprzeczek. Na skutek odniesionej rany umiera. Przed śmiercią wyjawia Gerwazemu i bratu, kim jest i opowiada swoje dzieje (jak doszło do zamordowania Stolnika). Gerwazy mówi mu, że Stolnik przed śmiercią w stronę zabójcy wykonał znak krzyża, co oznacza, że wybaczył zabójcy, ktokolwiek by nim był. Po śmierci Jacka Napoleon przyznaje mu odznaczenie za wszystkie zasługi na polu walki.
Jacek jako bohater romantyczny przeżywał nieszczęśliwą miłość do Ewy, był rozdarty wewnętrznie, zbuntowany przeciw otoczeniu, tajemniczy
i samotny. Jest on także nowym typem bohatera romantycznego. Propaguje walkę w oparciu o całe społeczeństwo, czyli walkę o wyzwolenie nie w pojedynkę, lecz zbiorowo. Zmienia się na przestrzeni czasu, ulega przeobrażeniu z awanturnika w patriotę. Jest przykładem nowego spojrzenia na walkę narodowowyzwoleńczą.