Ignacy Rzecki to syn legionisty, uczestnika wojen napoleońskich. Wychowany w romantycznej tradycji, tradycji walki o wolność i sprawiedliwość. Wzrastał w kulcie Napoleona i w wierze w Polskę, jaką miał stworzyć wielki Bonaparte. Tę wpajaną mu przez ojca już od najmłodszych lat ideologie wolnościową wprowadził w czyn uczestnicząc w kampanii węgierskiej w 1848 roku podczas Wiosny Ludów wraz ze swoim przyjacielem Augustem Katzem. Zwycięstwo Austrii było dla niego osobista tragedią potęgowana dodatkowo samobójczą śmiercią jego ukochanego towarzysza broni. Jednak mimo klęski na Węgrzech, Rzeckiego nie opuściła wiara w nadejście wolności. Wrócił do warszawy. Wrócił do pracy w sklepie Mincla, a gdy ten umarł i interes po nim przejął Wokulski ( znany mu już wcześniej), został subiektem i wielkim przyjacielem Stacha. Rzecki stał się człowiekiem samotnym, nieprzystosowanym do czasów, tak różnych od czasów jego młodości. Z żalem wspomina lata walki, które zamiast realizacji wielkich pragnień przyniosły jedynie rozczarowanie. Mimo to nadal pozostał politycznym idealistą. Głęboko wierzyła w słuszność romantycznych haseł wolnościowych i narodowowyzwoleńczych. Rzecki dbał o interesy sklepu Wokulskiego jak o własne. Był pracowity, oddany firmie, nadzwyczaj rzetelny. Nie uznawał usprawiedliwienia dla tych, którzy pracę lekceważyli lub jej unikali. Czynił wiele zabiegów by odciągnąć Wokulskiego od panny Izabeli Łęckiej. Starał się nawet wyswatać „kochanego Stacha” ze znacznie odpowiedniejszą jego zdaniem kandydatką, która upatrywał w pani Helenie Stawskiej. Niepokoił się z powodu szalonych nieraz pomysłów Wokulskiego, ale mimo to czasami brał udział w ich realizacji. Mimo swej odlutkowatej natury, by pomóc przyjacielowi zgodził się pójść do teatru. Stary subiekt przypisuje Stachowi najszlachetniejsze intencje, mniema nawet, że ten wysłał go do teatru, by sprawić mu przyjemność, a tylko jako kamuflaż, zasłonę użył własnych spraw. Podziwiał też dobroczynność przyjaciela. Rzecki był nieśmiały, rzadko wychodził z mieszkania, typ samotnika, potrafił być wiernym przyjacielem, był dobry dla innych, serdeczny, lojalny, pracowity, sumienny, zdyscyplinowany. Niemodny, staroświecki strój podkreślał związek Rzeckiego z minioną epoką. Ignacy był człowiekiem mądrym. Świat i ludzi postrzegał podobnie jak świat marionetek, które lubił nakręcać podczas urządzania wystawy sklepowej. W finale powieści ukazana została śmierć Rzeckiego, dla którego zbyt wielkim ciężarem okazały się sprzedaż sklepu i pogłoski o rzekomym samobójstwie Wokulskiego w ruinach Pasławskiego zamku. Pisarz kazał umrzeć bohaterowi, gdy ten zapragnął założyć spółkę z Marczewskim i przystosować się do rzeczywistości, w jakiej przyszło mu żyć. Takie rozwiązanie losu postaci podkreśla, że w obecnej epoce dla Rzeckiego nie było już miejsca. Szuman mówi o nim: „ostatni to romantyk”. Przez tę kreację Prus prezentuje stosunek do romantycznej ideologii- budzi ona szacunek, lecz jest ona już nieaktualna.
