W dzieciństwie Cezary był bardzo rozpieszczany. Miał dobre wychowanie, uczył się pod okiem najlepszych nauczycieli. Jego więzi z ojcem były bardzo silne. Ojciec uczył go by do końca nie zapomniał, że jest Polakiem. Lecz on miał problem z wyborem właściwej drogi patriotyzmu. Prawie całkowicie zrusyfikowany przez szkołę.
Wybucha I wojna światowa. Ojciec młodego Baryki wyjeżdża, a on zostaje sam z matką. Czuje się teraz wolnym i pełnym swobody młodźeńcem. Zaczyna psotować, co później przeradza się w rozboje. Zaczyna mieć coraz mniejszy kontakt z matką.
Już w młodości na bohatera zaczyna mieć wpływ rewolucja, jest nią zafascynowany. Przestaje już być ważna dla niego szkoła. W czasie jego dojrzewania umiera matka, młody Baryka zaczyna czuć żal i pełen rozpaczy zmienia swoje poglądy do rowolucji. W roku 1920 bierze udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Poznaje Hipolita Wielosławskiego młodego dziedzica Nawłoci dla którego staje się przyjacielem. Wraz z nim wraca do Nawłoci. A następnie udaje się do Warszawy, spotyka się Laurę i odrzuca jej miłość. Wraz z Lulkiem staje na czele robotniczej manifestacji.