Po pierwszej wojnie światowej w polityce zewnętrznej jak i wewnętrznej Rzeczpospolitej Polskiej do przewrotu majowego 1926 roku, w stosunku do mniejszości ukraińskiej można wyróżnić dwa okresy:
1) lata 1918 - 1923,
2) lata 1923 - 1926.
W pierwszym okresie sprawa ukraińska była problemem międzynarodowym. Natomiast drugi okres, po decyzji Rady Ambasadorów przyznającej tereny Galicji Wschodniej Polsce, to czas traktowania kwestii ukraińskiej jako wewnętrznej sprawy Polski.
Polityka Rzeczpospolitej Polskiej wobec kwestii ukraińskiej do przewrotu majowego była konsekwentna. Możemy wyróżnić dwie drogi postępowania. Pierwszą, którą reprezentował Władysław Sikorski, a naśladował Aleksander Skrzyński, miała na celu asymilacje państwową ludności ukraińskiej i opierała się na pewnych kompromisach z obu stron. Druga natomiast reprezentowana przez Władysława Grabskiego i Wincentego Witosa dążyła do asymilacji narodowej. Realizowana w praktyce wyrządziła wielką szkodę wzajemnym stosunkom polsko - ukraińskim. Jedynie na arenie międzynarodowej za sprawą rządów Nowaka i Starzyńskiego odnieśliśmy trwały sukces w postaci uznania terenów Galicji Wschodniej za polskie.