1.Ekspresjonizm w literaturze, kierunek, który pojawił się na początku w. XX w Niemczech i innych krajach, docierając do Polski w okresie modernizmu i wywierając wpływ na program formistów oraz grupy Zdrój (1917-1922).
Przeciwstawiano go delikatnemu w środkach wyrazu impresjonizmowi. Zakładając aktywistyczny stosunek do rzeczywistości, pragnął poznać jej materialną i duchową istotę na drodze intuicji.
Posługiwał się środkami wyrazistymi, emocjonalnymi, subiektywnymi i sugestywnymi - ekspresyjnymi. Ujawniał kontrasty zjawisk zarówno w treści, jak w formie, np. dobra i zła, materii i ducha, rzeczywistości i jej odkształceń: karykaturalnych, fantastycznych, groteskowych itp.
Charakterystyczny dla ekspresjonizmu także w polskim wydaniu (S. Przybyszewski i inni) był tzw. etyzm, postrzegający świat jako tło konfliktu irracjonalnie pojmowanej potęgi płci z prawem moralnym.
W Polsce tendencje ekspresjonistyczne pojawiły się na łamach krakowskiego Życia (1898-1900), w utworach m.in. S. Żeromskiego, T. Micińskiego, S. Brzozowskiego, K.H. Rostworowskiego, Z. Kosidowskiego, E. Zegadłowicza, J. Wittlina, A. Struga, J. Kadena-Bandrowskiego, R. Jaworskiego, S.I. Witkiewicza - w różnym stopniu i w różnych postaciach.
2.Ekspresjonizm w malarstwie:
Cechami charakterystycznymi obrazów tego nurtu to bardzo niewyraźne (zdeformowane oraz zamalowane) obrysy, ekspresjonizm miał na celu akcentowanie osobowości artysty oraz wyrażenia jego uczuć. Obrazy tego nurtu są żywe, zniekształcone formy, często także przedstawiające śmierci oraz cierpienia czy samotności twórcy.
W sztuce nurt ten rozwinął się w XIX wieku. W Polsce natomiast przyjął się w październiku 1917 poprzez założony przez Jerzego Hulewicza dwutygodnik literacko-artystyczny „Zdrój”
Znani malarze związani z nurtem:
Vincent van Gogh „Pokój artysty”
Edvard Munch „Krzyk”
James Ensor
Paul Gauguin