Źródła prawa europejskiego dzielimy na dwie grupy: pierwotne i wtórne.
Europejskie prawo pierwotne
Prawo pierwotne, inaczej zwane prawo statutowe to przede wszystkim traktaty założycielskie Europejskich Wspólnot oraz ich zmiany i dokonane uzupełnienia. Prawem pierwotnym jest również jednolity Akt Europejski i Traktat o Unii Europejskiej. Ponadto do prawa pierwotnego zalicza się protokoły załączane do traktatów, umowy o stowarzyszeniu oraz umowy o przystąpieniu nowych członków.
Europejskie prawo wtórne
Prawo wtórne inaczej zwane prawo instytucjonalne tworzone jest przez organy Wspólnot Europejskich. Źródła prawa wtórnego mają charakter wiążący poprzez wydane rozporządzenia, dyrektywy, bądź niewiążący na drodze zaleceń i opinii. Rozporządzenia mają charakter ogólny, adresowane są do abstrakcyjnego kręgu adresatów. Obowiązują w całości i stosowane są bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich, czyli automatycznie należą do prawa krajowego.
Dyrektywy są wiążące, co do skutku, pozostawiając państwu członkowskiemu wybór formy i metod ich realizacji. Dyrektywy służą ujednolicaniu prawa krajowego. Wyznaczają terminy, w których państwa członkowskie zobowiązane są uczynić zadość ich postanowieniom.
Decyzje wiążą w całości tych, do których są skierowane. Ich adresatem mogą być państwa członkowskie, ale także inne zindywidualizowane podmioty, zwłaszcza osoby fizyczne i prawne. Zalecenia i opinie nie maja mocy wiążącej, wywierają jednak doniosły wpływ na kształt prawa europejskiego, Wydawane są przez instytucje europejskie, gdy nie ma możliwości bądź potrzeby wydawania aktów wiążących. Kierowane są do państw członkowskich i innych podmiotów prawa krajowego.
Kontrolne kompetencje Komisji Europejskiej obejmują nie tylko instytucje Wspólnoty, ale również państwa członkowskie oraz, w określonych sytuacjach, związane z prawem Wspólnoty osoby fizyczne i prawne. W swej kontrolnej funkcji Komisja nadzoruje również stosowanie się do orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości. Na mocy Traktatu o Unii Europejskiej zadaniem Komisji jest nadzorowanie stanu budżetu o wysokości długu publicznego per capita (etym. łac. na głowę ludności, na osobę) w państwach członkowskich oraz wskazanie przyczyn powstających deficytów.