Literatura uczy bawi wychowuje omów jej funkcje np.wybranych utworów literatury staropolskiej- Rozprawka
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Ignacy Krasicki w swej twórczości wyrażał poglądy obozu królewskiego, stojącego na stanowisku postępowym. Dorobek Krasickiego jest bardzo bogaty i różnorodny, gdyż obejmuje powieść, satyrę, poemat herokomiczny i bajki. W swej twórczości poeta, jako wnikliwy obserwator życia społecznego i obyczajowego piętnował panoszącą się wśród szlachty i magnaterii modę cudzoziemską i uczył wstrzemięźliwości. Ostro zwalczał ciemnotę, zabobon, chciwość, pijaństwo i inne przywary zacofanej szlachty i magnaterii.
Szczególnie „ Monarchia” napisana w 1778 r. charakteryzuje Krasickiego jako znakomitego poetę, który walczył z ciemnotą i zabobonem, albowiem ostrze jej skierowane było przeciwko gromadzeniu zakonnym. Krasicki jako uczestnik „rozumnych obiadów” i zwolennik króla Stanisława widział hamujący wpływ zakonów na szkołę i dworki szlacheckie.
Tak więc w „Monarchii” na tle dwóch rywalizujących ze sobą zakonów, poeta przedstawił ciemnotę zakonników, ośmieszył życie klasztorne, potępił zacofanie społeczeństwa, które toleruje istnienie tak wielkiej ilości klasztorów w kraju. Z ironią nakreślił obraz dyskusji, walki „na rozumy”, która się w końcu zmienia w zwykłą bójkę, a potem pijaństwo.
Awanturę opisał Krasicki z niezwykłą plastyką, pokazując zarówno walczących mnichów, jak i oręż. Wystąpienie Krasickiego stało się ważnym narzędziem walki politycznej wyrazem postępowego stanowiska autora.
Również poprzez satyry I. Krasicki rozprawiał się przejawami zepsucia, z marnotrawstwem, karciarstwem i lekkomyślnym naśladowaniem cudzoziemskich wzorów. Doskonała pod względem artystycznym, bardzo dowcipna „Żona modna” krytykuje ślepe naśladownictwo obcych wzorów, pogardę dla kraju, dla narodu. Szlachta zawsze chętnie przyjmowała różne nowości z zagranicy w wieku XVIII, zwłaszcza z Francji, ale tylko te, które nie groziły jej interesami klasowymi.
Znaczna część szlachty nie przejmowała wcale postępowych idei płynących z Francji natomiast język i strój, zbytkowe urządzenie mieszkań rujnowały materialnie szlachtę i ostatecznie czyniły ją obcą ludowi.
W pijaństwie autor rozprawia się z plagą czasów saskich i sobie współczesnych. Dawanie szlachcie okazji do pijaństwa było jednym ze sposobów , którymi posługiwali się magnaci, aby utrzymać swoje wpływy zwłaszcza przy wyborach na posłów . powszechnie pijaństwo szlachty przybrało rozmiary klęski narodowej i dlatego Krasicki zwalcza je stanowczo.
„Do króla to satyra skierowana przeciwko królowi S. Augustowi, w rzeczywistości zaś wymierzona jest w ciemną szlachtę. Krasicki posłużył się w niej bezsensownymi i niedorzecznymi zarzutami szlachty, stawianymi królowi. Szlachcie nie podobał się król za to, że skupił wokół siebie postępowych działaczy społecznych i literackich, a sam był zwolennikiem reform społecznych. Przy pomocy zręcznej ironii ośmiesza ciasne i ograniczone poglądy szlachty i ujawnia jej charakterystyczne wady, jak: pychę narodową, zazdrość i egoizm. Z jednym zarzutem szlachty Krasicki godził się , gdyż król zajmował się zbyt jednostronnie sprawami kultury, a zaniedbywał obronę granic. W satyrze tej umiał poeta połączyć wnikliwą satyrę na szlachtę z delikatną krytyką samego króla.
W sumie satyry Krasickiego spełniały funkcję wychowawczą. O ich wartości stanowi przede wszystkim fakt, że poeta przy pomocy śmiechu i drwiny odważnie zwalczał różne wady i przywary ludzkie.
Szczególnie „ Monarchia” napisana w 1778 r. charakteryzuje Krasickiego jako znakomitego poetę, który walczył z ciemnotą i zabobonem, albowiem ostrze jej skierowane było przeciwko gromadzeniu zakonnym. Krasicki jako uczestnik „rozumnych obiadów” i zwolennik króla Stanisława widział hamujący wpływ zakonów na szkołę i dworki szlacheckie.
Tak więc w „Monarchii” na tle dwóch rywalizujących ze sobą zakonów, poeta przedstawił ciemnotę zakonników, ośmieszył życie klasztorne, potępił zacofanie społeczeństwa, które toleruje istnienie tak wielkiej ilości klasztorów w kraju. Z ironią nakreślił obraz dyskusji, walki „na rozumy”, która się w końcu zmienia w zwykłą bójkę, a potem pijaństwo.
Awanturę opisał Krasicki z niezwykłą plastyką, pokazując zarówno walczących mnichów, jak i oręż. Wystąpienie Krasickiego stało się ważnym narzędziem walki politycznej wyrazem postępowego stanowiska autora.
Również poprzez satyry I. Krasicki rozprawiał się przejawami zepsucia, z marnotrawstwem, karciarstwem i lekkomyślnym naśladowaniem cudzoziemskich wzorów. Doskonała pod względem artystycznym, bardzo dowcipna „Żona modna” krytykuje ślepe naśladownictwo obcych wzorów, pogardę dla kraju, dla narodu. Szlachta zawsze chętnie przyjmowała różne nowości z zagranicy w wieku XVIII, zwłaszcza z Francji, ale tylko te, które nie groziły jej interesami klasowymi.
Znaczna część szlachty nie przejmowała wcale postępowych idei płynących z Francji natomiast język i strój, zbytkowe urządzenie mieszkań rujnowały materialnie szlachtę i ostatecznie czyniły ją obcą ludowi.
W pijaństwie autor rozprawia się z plagą czasów saskich i sobie współczesnych. Dawanie szlachcie okazji do pijaństwa było jednym ze sposobów , którymi posługiwali się magnaci, aby utrzymać swoje wpływy zwłaszcza przy wyborach na posłów . powszechnie pijaństwo szlachty przybrało rozmiary klęski narodowej i dlatego Krasicki zwalcza je stanowczo.
„Do króla to satyra skierowana przeciwko królowi S. Augustowi, w rzeczywistości zaś wymierzona jest w ciemną szlachtę. Krasicki posłużył się w niej bezsensownymi i niedorzecznymi zarzutami szlachty, stawianymi królowi. Szlachcie nie podobał się król za to, że skupił wokół siebie postępowych działaczy społecznych i literackich, a sam był zwolennikiem reform społecznych. Przy pomocy zręcznej ironii ośmiesza ciasne i ograniczone poglądy szlachty i ujawnia jej charakterystyczne wady, jak: pychę narodową, zazdrość i egoizm. Z jednym zarzutem szlachty Krasicki godził się , gdyż król zajmował się zbyt jednostronnie sprawami kultury, a zaniedbywał obronę granic. W satyrze tej umiał poeta połączyć wnikliwą satyrę na szlachtę z delikatną krytyką samego króla.
W sumie satyry Krasickiego spełniały funkcję wychowawczą. O ich wartości stanowi przede wszystkim fakt, że poeta przy pomocy śmiechu i drwiny odważnie zwalczał różne wady i przywary ludzkie.