Uniwersalny swiat wartosci starozytnego poety horacego
person
brightness_auto
1 odpowiedź
"Non omnis morial" (nie wszystek umrę) powiada Horacy. A za nim powtórzą to inni poeci z Janem Kochanowskim no czele. Czy faktycznie ludzie pióra są nieśmiertelni? Tak, ale tylko Ci wyjątkowi...
Czytając wiersz zgadzam się z autorem i ze słowami, że człowiek tak długo żyje, jak długo się o nim mówi. Moją wypowiedź postaram się poprzeć argumentami oraz wysunę własne refleksje.
Wielu innych pisarzy podjęło horacjańskie motywy o nieśmiertelności poezji i poety. Najwyraźniej wątki hiracjańskie rysują się w twórczości Jana Kochanowskiego(parafraza pieśni Horacego-"Niezwykłym i nie leda piórem opatrzony...", "Kto mi dał skrzydła..", fraszka "Ku Muzom". Gdy pisze "ani ja już przebywać na ziemi więcej będę" domyślamy się, że chodzi autorowi o to, że po śmierci utwory jego nadal będą czytane. Myśl horacego jest uniwersalna skoro podchwycili ją inni i przetrwała do dziś. Zarówno Horacy jak i Kochanowski wiedzieli, że mówić się będzie o nich przez długi czas, że ludzie będż czytać ich twórczość. Nie byli do końca skromni, ale nie byli też zarozumiali.
Autor "Pomnika" znał swoją wartość, wartość jego dzieł. Horacy ocenia swoją poezję bardzo wysoko. Wielkość jej porównuje z potężnymi budowlami, stawianymi na cześć boskich istot. Z egipskimi piramidami, grobowcami faraonów(pierwsza zwrotka). Poetycki proces tworzenia zrównuje z boskim aktem twórczym. Stawia siebie w gronie najwybitniejszych twórców początków liryki. Uważa, że jego wiersze zasługują na laur delficki. "Pierwszy doprowadziłem nurt eolejskiej pieśni do Italiów, przebiwszy najpewniejszą droge", to słowa poety mówiące o tym, ze to właśnie on doprowadził lirykę włoską do szczytu doskonałości. Zrobił tyle, że nie sposób aby o nim zapomniano.
Pisze o sobie również; "ja z nizin wyrosły". Był synem wyzwolonego niewolnika, wiedział więc, że wszystko, co osiągnął, zawdięcza ciężkiej pracy i samemu sobie. Pokazuje to jego wartość. Niezaprzeczalnym jest, że miał talent i wykorzystał go jak najlepiej.
"Exegi monumentum" oznacza "wybudowałem sobie pomnik". Jest to najsłynniejsza metafora dzieła literackiego. Pieśni Horacego zostały odkryte w okresie renesansu i stały się symbolem całej starożytnej liryki.
Czytając wiersz zgadzam się z autorem i ze słowami, że człowiek tak długo żyje, jak długo się o nim mówi. Moją wypowiedź postaram się poprzeć argumentami oraz wysunę własne refleksje.
Wielu innych pisarzy podjęło horacjańskie motywy o nieśmiertelności poezji i poety. Najwyraźniej wątki hiracjańskie rysują się w twórczości Jana Kochanowskiego(parafraza pieśni Horacego-"Niezwykłym i nie leda piórem opatrzony...", "Kto mi dał skrzydła..", fraszka "Ku Muzom". Gdy pisze "ani ja już przebywać na ziemi więcej będę" domyślamy się, że chodzi autorowi o to, że po śmierci utwory jego nadal będą czytane. Myśl horacego jest uniwersalna skoro podchwycili ją inni i przetrwała do dziś. Zarówno Horacy jak i Kochanowski wiedzieli, że mówić się będzie o nich przez długi czas, że ludzie będż czytać ich twórczość. Nie byli do końca skromni, ale nie byli też zarozumiali.
Autor "Pomnika" znał swoją wartość, wartość jego dzieł. Horacy ocenia swoją poezję bardzo wysoko. Wielkość jej porównuje z potężnymi budowlami, stawianymi na cześć boskich istot. Z egipskimi piramidami, grobowcami faraonów(pierwsza zwrotka). Poetycki proces tworzenia zrównuje z boskim aktem twórczym. Stawia siebie w gronie najwybitniejszych twórców początków liryki. Uważa, że jego wiersze zasługują na laur delficki. "Pierwszy doprowadziłem nurt eolejskiej pieśni do Italiów, przebiwszy najpewniejszą droge", to słowa poety mówiące o tym, ze to właśnie on doprowadził lirykę włoską do szczytu doskonałości. Zrobił tyle, że nie sposób aby o nim zapomniano.
Pisze o sobie również; "ja z nizin wyrosły". Był synem wyzwolonego niewolnika, wiedział więc, że wszystko, co osiągnął, zawdięcza ciężkiej pracy i samemu sobie. Pokazuje to jego wartość. Niezaprzeczalnym jest, że miał talent i wykorzystał go jak najlepiej.
"Exegi monumentum" oznacza "wybudowałem sobie pomnik". Jest to najsłynniejsza metafora dzieła literackiego. Pieśni Horacego zostały odkryte w okresie renesansu i stały się symbolem całej starożytnej liryki.