Question

Ideał i treści wychowania homeryckiego

Answer 1

Wychowanie w epoce Homera. Ogólny zarys chronologiczny – lata między 850-750. Homer jest początkiem tradycji kultury greckiej. Nie można mówić po prostu o epoce homeryckiej. „Iliada” i „Odyseja” to dwa dokumenty o charakterze złożonym. Epopeja homerycka jest sama w sobie przedmiotem historii. Stworzyła obraz czasów heroicznych. Mówimy o „homeryckim średniowieczu” nie dlatego, że chodzi o okres dziejowy mało znany, przedzielający dwa okresy, które znamy lepiej, lecz dlatego, że ustrój polityczny i społeczny tej archaicznej społeczności wykazuje wyraźne podobieństwa z ustrojem naszej zachodnioeuropejskiej społeczności w wiekach średnich. Społeczność homerycka jest dość podobna do przedfeudalnej społeczności karolińskiej. U szczytu widzimy króla. Otacza go arystokracja wojowników. Społeczność wojowników wywrze swój wpływ na dzieje wychowania i moralności. Życie wśród wojowników trwa do chwili, kiedy król w nagrodę nada wojownikowi posiadłość ziemską. Zdaje się, że w czasach dzielących „Iliadę” od „Odysei” zarysowuje się rozwój podobny do tego, który przeszła społeczność karolińska. Szlachta staje się coraz częściej właścicielką tych nadań. Władza królewska natomiast kruszeje, tworzą się małe państewka w rozmiarach małych osiedli. Przyjdą później czasy, że się te osiedla pozbiera i zjednoczy, by utworzyć państewko klasyczne (polis). Kultura rycerska. Kultura grecka była w swych początkach przywilejem zastrzeżonym dla arystokracji wojowników. Herosi Homera to już „rycerze”. Społeczeństwo Homerowe odziedziczyło cywilizację starą i nie zatraciły się wszystkie jej znamiona. Młodzi pełnią przy osobie swego zwierzchnika służbę. Usługują przy stole, kiedy król świętuje. Stanowią orszak króla. Obok obrzędów religijnych ważnym zajęciem Homerowych rycerzy są igrzyska. Ich życie jest ogładzone, dworskie. Wymaga daleko posuniętego wyrobienia obyczajów. W „Odysei” widoczny jest nastrój pełen ogłady. Chiron i Fojniks. Typową postacią nauczyciela jest Chiron, bardzo mądry centaur. Wychował Achillesa i innych herosów. Uczył sportów i ćwiczeń rycerskich, polowania, jazdy konnej, rzucania oszczepem, a także umiejętności dworskich- gry na lirze, a nawet chirurgii i farmakopei. Innym nauczycielem opisanym w „Iliadzie” jest Fojniks, który pragnąc zapewnić sobie posłuch uznał, że należy przypomnieć Achillesowi całe jego życie.
Ads by Google
Tonery do drukarek  Drukuj więcej, płać mniej ! Odbierz swój rabat na tonery -10%
www.123drukuj.pl
Nowa książka Anne Rice  Pokuta - Anielsko inspirująca. Diabelsko pomysłowa. Sprawdź!
Znak.com.pl/Pokuta-Anne-Rice
Widać tu wyraźnie zarysowany typ wychowania – młodzieniec szlachetnego rodu korzysta z rady i przykładu kogoś starszego od siebie, któremu oddany został na wychowanie i naukę. Przeżytki epoki heroicznej. Przez długie wieki antyczne wychowanie zachowa wiele znamion wywodzących się z jego arystokratycznych i wojowniczych początków. W wychowaniu homeryckim wyróżnić należy dwa oblicza. Jedno techniczne, przygotowujące dziecko i stopniowo je wtajemniczające w prawidła życia określonego typu, oraz drugie, etyczne, będące czymś więcej niż zespół przepisów obyczajowych. Chodzi tu o pewien ideał życiowy, o osiągnięcie pewnego ideału człowieka. Homer wychowawcą Grecji. Poematy Homera uważano za tekst podstawowy, za ośrodek wszelkiej nauki. Platon powiedział, że Homer był dosłownie wychowawcą Grecji. Etyka rycerska pozostała ośrodkiem greckiego ideału, a Homer był jego czołowym głosicielem. Jego epopeja była podręcznikiem etyki i rozprawą o ideale. Działalność wychowawcza Homera polega na etycznym nastroju, pod którego wpływem działają jego herosi, na stylu ich życia. Etyka Homerycka. Homerycki ideał moralny jest zjawiskiem złożonym. Zaskakuje „mąż wszechstronnie obrotny” (nieskończenie chytry). Znajomość życia i obrotność herosa zlewa się tutaj z życiową mądrością wschodniego skryby. Wcieleniem moralności doskonałego herosa homeryckiego jest szlachetna i czysta postać Achillesa. Jest to heroiczna moralność honoru. Herosi kochają życie związane z dolą wojownika. Gotowi są poświęcić je, by osiągnąć dobro wyższej od niego natury. To dobro to „arete”- (męstwo). Homerycki heros, a za jego wzorem i człowiek helleński, jest prawdziwie szczęśliwy tylko wtedy, gdy wie i wykazał, że jest wśród rówieśników pierwszy, że się wyróżnia i góruje. Myśl ta należy do przewodnich myśli epopei.