Królestwo Hadesu ukryte było w głębi ziemi. Panował w nim mrok, gdyż nigdy nie dostawały się w te rejony promienie słońca. Hades opływało pięć rzek, które stanowiły granicę tego królestwa. Były to: Styks, Rzeka Smutku, Rzeka Płaczu i Żalu, Rzeka Płomienista i rzeka Lete. Całe terytorium Hadesu podzielone było na następujące krainy: Pola Elizejskie, Krainę Cieni, Wyspy Błogosławionych i Szczęśliwych oraz Tartar.
Bram Hadesu strzegł trzygłowy pies Cerber z wężami na karku. Jego panią była Hekate. Wszystkie dusze zmarłych przewożone były przez rzekę Styks przez starca Charona, który pobierał za swoją pracę opłatę jednego obola. Śmiertelni musieli wypić łyk wody z rzeki Lete, po czym udawali się przed tron Hadesa na sąd. W zależności od życia i wyroku dusze zmarłych udawały się w różne rejony państwa podziemnego. Najlepsze dusze bytowały na Polach Elizejskich, złoczyńcy wykonywali w Tartarze bezsensowne i ciężkie prace. Ludzie, którzy za życia nie byli ani dobrzy, ani źli, trafiali na równinną łąkę pełną asfodeli, gdzie błąkali się bez radości i bez smutku, wiodąc żywot mętny i mglisty.