Analiza i inetpretacja "Hymnu do Nirwany" Kazimierza Przerwy-Tetmajera
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Wiersz jest charakterystyczną dla Młodej Polski manifestacją postaw dekadenckich.Jako gatunek literacki to hymn(stylizowany na litanię).Wiersz ma pochwalny,patetyczny charakter.Podniosły nastrój tworzony jest przez długie,zbudowane paralelnie wersy.Wyznacznikiem gatunku jest apostrofa,zwrot do adresata,w tym przypadku do upersonifikowanej Nirwany.Stylizacja na litanię następuje poprzez zastosowanie cytatów z modlitw i wykorzystanie epifory(powtórzenia wyrazów na końcu wersów).
Podmiotem lirycznym jest dekadent,zwraca swe prośby do nirwany.Podmiot pragnie pogrążyć się w stanie nirwany,więc prosi ją,by do niego przyszła.Nastrój w wierszu jest patetyczny,podniosły.Wypowiedzi podmiotu charakteryzują silne emocje,jak pogarda czy rozpacz.
Hymn jest utworem pochwalnym,pisanym na czyjąś cześć,zwykle ma charakter religijny .W omawianym wierszu miejsce Boga zajmuje Nirwana.Słowo jest pisane wielką literą.Podmiot gloryfikuje ją i uświęca,kierując do niej swą błagalną litanię.Prosi Nirwanę,by była dla niego ucieczką od życia,by położyła dłonie na jego źrenicach.Gest ten symbolizuje śmierć,do której dąży dekadent.Odczuwa on wstręt i niechęć do świata oraz ludzi,wśród których czuje się niedoceniony i pogardzany.
Wiersz utrzymany jest w stylu błagalnym,lamentującym.Podniosły nastrój kontrastowany jest z dosadnym słownictwem,mającym podkreślić niechęć do życia,które jawi się jako pasmo nieszczęść i utrapień.Przeciwstawnie do życia ukazana jest Nirwana,niczym błogosławiona bogini,na spotkanie z którą czeka podmiot liryczny.Wyraża on przekonanie,że potrafi dać mu ona ukojenie,pozbawić go wszelkich myśli i pamięci.
Język utworu jest bogaty,zróżnicowany.Występują w nim liczne tropy poetyckie:apostrofa,anafory(oto,niech),epifora,animizacja(duszy),personifikacja(nirwany).Wiersz posiada parzyste rymy,żeńskie(ciebie-w niebie,bryzga-ślizga).
Wiersz porusza problem niechęci do życia,przedstawionego jako otchłań cierpień.Wybawieniem od niego jest śmierć lub pokrewny jej stan nirwany.Są one pragnieniem człowieka,który czuje się w otaczającej go rzeczywistości bezsilny i bezużyteczny.
Podmiotem lirycznym jest dekadent,zwraca swe prośby do nirwany.Podmiot pragnie pogrążyć się w stanie nirwany,więc prosi ją,by do niego przyszła.Nastrój w wierszu jest patetyczny,podniosły.Wypowiedzi podmiotu charakteryzują silne emocje,jak pogarda czy rozpacz.
Hymn jest utworem pochwalnym,pisanym na czyjąś cześć,zwykle ma charakter religijny .W omawianym wierszu miejsce Boga zajmuje Nirwana.Słowo jest pisane wielką literą.Podmiot gloryfikuje ją i uświęca,kierując do niej swą błagalną litanię.Prosi Nirwanę,by była dla niego ucieczką od życia,by położyła dłonie na jego źrenicach.Gest ten symbolizuje śmierć,do której dąży dekadent.Odczuwa on wstręt i niechęć do świata oraz ludzi,wśród których czuje się niedoceniony i pogardzany.
Wiersz utrzymany jest w stylu błagalnym,lamentującym.Podniosły nastrój kontrastowany jest z dosadnym słownictwem,mającym podkreślić niechęć do życia,które jawi się jako pasmo nieszczęść i utrapień.Przeciwstawnie do życia ukazana jest Nirwana,niczym błogosławiona bogini,na spotkanie z którą czeka podmiot liryczny.Wyraża on przekonanie,że potrafi dać mu ona ukojenie,pozbawić go wszelkich myśli i pamięci.
Język utworu jest bogaty,zróżnicowany.Występują w nim liczne tropy poetyckie:apostrofa,anafory(oto,niech),epifora,animizacja(duszy),personifikacja(nirwany).Wiersz posiada parzyste rymy,żeńskie(ciebie-w niebie,bryzga-ślizga).
Wiersz porusza problem niechęci do życia,przedstawionego jako otchłań cierpień.Wybawieniem od niego jest śmierć lub pokrewny jej stan nirwany.Są one pragnieniem człowieka,który czuje się w otaczającej go rzeczywistości bezsilny i bezużyteczny.