24.
„Hymn Do Miłości Ojczyzny” –został napisany jako hymn Szkoły Rycerskiej, według legendy powstał pod wrażeniem opowieści starego, umierającego żołnierza; z pewnością na jego opowieść wpływ miały doświadczenia konfederacji barskiej i I rozbioru Polski. W okresie oświecenia pełnił rolę hymnu narodowego, był pierwszym utworem tworzącym nowy wzór patriotyzmu czasów niewoli.
Utwór poeta rozpoczyna apostrofą (bezpośrednim zwrotem) do miłości ojczyzny, nazywając ją świętą, czyli stawiając w szeregu idei najważniejszych, takich jak Bóg. Podkreśla, że zdolni do odczuwania tej miłości są ludzie zupełnie wyjątkowi, czyli szlachetni i prawi. Szlachetność nie jest skutkiem urodzenia ,ale wyznawanego systemu wartości. W dalszej części utworu autor zarysowuje nowy wzór patriotyzmu-zdolność do ofiary i cierpienia, które nie przynoszą sławy ani chwały, ale kalectwo, niewolę, poniżenie. To co było kojarzone ze wstydem i nieszczęściem(niewola, kalectwo),staje się znakiem współczesnego patrioty. Taki człowiek pomimo pogardy świata i pozornej przegranej nie poddaje się ,bo wie, że jego cierpienie jest ojczyźnie potrzebne. Miłość ojczyzny staje się niemal religią, a cierpienie-drogą życia. Poświęcenie dla ojczyzny jest nie tylko obowiązkiem, ale i zaszczytem (Byle cię można wspomóc, byle wspierać/,Nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać)…
Druga zwrotka utworu, opublikowana w eposie „Wojna chocimska” w 1780 roku. Krasicki zwraca się w niej z uroczystą apostrofą do wolności. Pragnieniem wolności charakteryzują się ludzie wyjątkowi, bo jest ona przymiotem boskim. Dążenie do wolności jest od wieków hasłem Polaków, wyróżnikiem „dusz wielkich”, godnych walczyć lub ponieść za nią chwalebną śmierć.
