Najwyższe średnie roczne temperatury powietrza występują na Niz. Śląskiej (ponad 8,5C) i w zach. części Kotliny Sandomierskiej (ponad 8C), najniższe - w pn.-wschodniej Polsce (6,5C) i w górach (Śnieżka 0,2C, Kasprowy Wierch -0,8C); izotermy stycznia mają przebieg południkowy i wynoszą od -1C na zach. do -5C i mniej na wsch. (zwł. Pojezierze Suwalskie); w górach chłodniej (-8,4C na Kasprowym Wierchu, -7,3C na Śnieżce); izotermy lipca mają w zasadzie przebieg równoleżnikowy, ich wartości maleją z pd. na pn., od powyżej 18,5C na Nizinie Śląskiej, w pd. Wielkopolsce oraz Kotlinie Sandomierskiej do 16,5C na Pojezierzu Kaszubskim; w górach o średniej temperaturze decyduje wyniesienie n.p.m. i rzeźba terenu. Średnie roczne amplitudy wahają się od 19C na wybrzeżu i w zach. części kraju do 23C na pn.-wsch. (wzrost kontynentalizmu klimatu ku wsch.). Dni mroźne (temp. maks. poniżej 0C) występują od listopada do marca (najwięcej w styczniu); średnia liczba dni mroźnych wzrasta z zach. (poniżej 25 dni w roku nad dolną Odrą i wzdłuż wybrzeża mor.) na pn.-wsch. (do 65 dni na Pojezierzu Suwalskim); w górach dochodzi do 132 na Śnieżce i 150 na Kasprowym Wierchu; najniższe w Polsce temperatury zanotowano w Siedlcach -41C (1940) i w Kotlinie Żywieckiej -40,6C (1929). Liczba dni z przymrozkami (zwykle późną wiosną i wczesną jesienią) waha się na nizinach od 90 (nad morzem) do 130, w górach przekracza 200. Dni gorące (temp. maks. co najmniej 25C) występują w Polsce od maja do września; ich liczba wzrasta w miarę oddalania się od morza (5 dni - Rozewie, powyżej 40 - Kotlina Sandomierska, Wyż. Lubelska), w górach częstość ich występowania maleje wraz z wysokością (w Sudetach nie występują powyżej 1350 m n.p.m., w Tatrach - powyżej 1650 m); za najwyższą temperaturę zanotowaną w Polsce uważa się 40,2C (Prószków koło Opola, 1921).