Polityka zagraniczna Kazimierza Wielkiego

Question

Potrzebuje jAK NAJSZYBCIEJ POLITYKA ZAGRANICZNA KAZIMIERZA WIELKIEGO TYLKON BYM PROSIŁA NIE Z INTERNETU POMOZCIE

Answer 1

POLITYKA ZAGRANICZNA KAZIMIERZA WIELKIEGO W okresie panowania Kazimierza Wielkiego zjednoczone państwo wymagało wzmocnienia politycznego i militarnego. Kazimierz wybrał drogę wykluczającą walkę zbrojną, drogą akcji dyplomatycznej. Król Polski wziął udział w zjeździe trzech monarchów w Wyszehradzie w 1335 roku. Przybył król czeski Jan Luksemburski i król Węgier Karol Robert, gdzie zawarł z Janem porozumienie. W zamian za znaczną sumę pieniędzy król czeski zrzekł się pretensji do tronu polskiego. Na zjeździe rozstrygnęli spór polsko- krzyżacki. Zakon wysłał do Wyszehradu swoje poselstwo, które zostało opatrzone w instrukcję- zwrot Polsce Kujaw Ziemii Dobrzyńskiej oraz pozostawienie Krzyżakom Pomorza Gdańskiego. Węgry nie poparły polskiego stanowiska ani w rokowaniach Luksemburgami, ani w rozpatrywaniu sporu z Krzyżakami. Ponowny zjazd miał miejsce w 1339 roku, na mocy którego Kazimierz Wielki uznał zwierzchnictwo Jana Luksemburskiego nad księstwami śląskimi, które już wcześniej złożyły Janowi hołd. Jednocześnie został zawarty układ polsko- węgierski. Formalny układ o następstwie tronu polskiego zawarł z dynastią andygaweńską. Postanowiono, że gdyby Kazimierz zmarł i nie pozostawił potomka męskiego to władzę obejmie andygaweński dziedzic tronu polskiego i będzie się starał o odzyskanie Pomorza i innych ziem utraconych prez Polskę. W zamia za to, Węgry zaciągały wobec Polski zobowiązania polityczne, a najważniejsze z nich dotyczyły losów Rusi Halicko- Włodzimierskiej. Na wiosnę!341 roku doszło do porozumienia między Polską i Węgrami z jednej strony, a Diaktą i innymi bojarami z drugiej strony. Na jego mocy Polska i Węgry obejmowały wspolne zwierzchnictwo nad Rusią halicką. Powodzenie Luksemburgów niepokoiły z kolei Andygawenów. Po śmierci Karola Roberta jego syn Ludwik zbliżył się do Wittelsbachów przeciw Luksemburgom. Podobny zwrot nastąpił w polityce Kazimierza Wielkiego. 5 maja 1343 roku został zawarty sojusz między Kazimierzem a książętami Pomorza Zachodniego. Miał on charakter zaczepno- odporny, a w zobowiązaniach władców Pomorza zwrócony był przeciw Krzyżakom. Spotkanie Kazimierza Wielkiego z wielkim mistrzem Rudolfem Konigiem w obecności wielu dostojników kościelnych w dniu 23 lipca 1343 roku we wsi Wierzbiczany koło Inowroclawia dokumenty królewskie przekazał wielkiemu misrzowi arcybiskup gnieźnieński Jarosław, on też przyjął rewersały z rąk krzyżackich. Taki był finał traktatu pokojowego z Zakonem. W 1345r. krol Polski sprzymierzony z Witelsbachami, Andegawenami oraz z Bolkiem Świdnickim najechał na Śląsk, odnosząc szereg sukcesów. Osttecznie wojna skończył się nierozegraną i gdy po śierci króla czeskiego Jana (1346) oraz cesarza Ludwika Wittelbacha (1347) korony obydwóch dostały się Karolowi Luksemburskiemu. Kazimierz zawarł z nim w Namysłowie pokój i traktat przyjaźni 28.XI.1348r. ogłaszający Śląsk krajem korony czeskiej. Jeszcze w trakcie wojny z Czechami Kazimierz Wielki zaczął się tytułować "panem i dziedzicem Rusi". Mając dobre stosunki zarówno z Krzyżakami jak i Czechami, wkroczył jesienią w 1349r. na Ruś i po walce z Litwinami opanował w ciągu kilku miesięcy cały obszar dawnego księstwa Halicko- Włodzimierskiego, jedynie w Łucku ostał się Lubart, ktory uznał zwierzchnictwo króla polskiego. Wyprawa Kazimierza Wielkiego na Ruś była przygotowana w całkowitej tajemnicy, co nawet zaskoczyło sojuszniczych Węgrów. Układe w Budzie w 1350r. monarchowie z Węgier i Polski potwierdzili układ w sprawie Rusi z roku 1339, a Ludwik zobowiązał się nięśc pomoc w dalszej walce z Litwinami. Ruś Czerwona nie zosała formalnie wcielona do Polski i stanowiła pod rządami Kazimierza osobne państwo, pozostawała z Polską w najścieślejszym związku. Położona na szlaku czarnomorskim grała w monrchii Kazimierzowskiej dożą rolę, przynosząc poważne zyski. Panowanie nad drogą do Morza Czarnego dawało też korzyści polityczne. Zamknięcie drogi przez Lwów stawało się w rękach K. Wielkiego skutecznym środkiem nacisku na Karola IV i na Krzyżaków, przekonywującym argumentym w przetargach dyplomatycznych. W kwietniu 1355r. Karol IV osiągnął kronę cesarską, oznaczało to dalszą stabilizację jego władzy na trenie Rzeszy. W Polsce oceniono sytuację należycie. Zrozumiano, że odwlekanie ratyfikacji zobowiązań Ludwika Andegaweńskiego z 1353r. mogłoby przynieść komplikacje, tym bardziej, że były sprzeczne z faktami, które już zaszły na Śląsku i na Mazowszu. Po odpowedniem przygotowaniu dyplomatycznym sprawy Kazimierz odnowił w Pradze 1.V.1356r. sijusz z Karolem IV, mając wyraźny zamiar wykorzystania nowego układu sił przeciwko zakonowi. Cenę jaką zapłacił K. Wielki za ten korzystny dla niego sojusz, było zrzeczenie się z jego rozszceń do księstwa świdnicko- jaworskiego, Kluczborka i Byczyny, przy równoczesnym zrzeczeniu się przez Karola IV praw do Mazowsza. Problem sukcesji. Pod koniec życia K. Wielki podjął na nowo próby odzyskania Śląska. W 1364r. zwrócił się z prośbą do papieża o zwolnienia z przysięgi złożonej na traktaty niekorzystne dla Polski oraz unieważnienie hołdów złożonych przez książąt śląskich obcym władcom. Starania te przerwała jednak śmierć króla. Za wynik polityki pomorskiej Kazimierza Wielkiego uważać można lenna i rewindykacj na pograniczu Pomorza Zachodniego. Aż do lat 60-tych XIV wieku Polska Kazimierzowska nie miała wspólnej granicy z Pomorzem Zachodnim. Wszystkie więc rachuby polityczne związane z tą dzielnicą natrafiły na barierę w postaci Nowej Marchi, która stykała się już z władztwem kryżackim na Pomorzu Gdańskim. Ocena polityki zagranicznej za panowania króla Kazimierz jest zdumiewająca, gdyż terytorium państwa wzrosło dwukrotnie, chociaż nigdy nie była jednoznaczna.

Źródło: http://ofu.pl/xx6f0j0n