Ukaz różnorodnosć i bogactwo poezji barokowej D.Naborowskiego,J.A.Morsztyna i w.Potockiego
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Daniel Naborowski - Naborowski był kalwinem. przedstawiciel nurtu dworskiego. Poezja o wysokim kunszcie artystycznym. Wiersze charakteryzują się tonem moralizatorskim (pouczającym). Przewaga formy nad treścią. Bogactwo środków stylistycznych.
„Marność’ – wiersz mówi że wszystkie wartości to marność, są nietrwałe i przeminą tak jak życie człowieka. Dalej autor mówi, że człowiek powinien się bawić, być wesołym, ale wszystko w normalnych granicach i pobożnie, gdyż Bóg stoi ponad śmiercią.
„Krótkotrwałość żywota” – Jest tu mowa o przemijaniu ludzkim, o krótkości życia. Życie jest
porównane do dymu, cienia, dźwięku, kilku sekund.
„Do Anny” – autor mówi, że jego szczera miłość do Anny nigdy nie przeminie. Wszystko kiedyś przemijanie, prócz jego miłości do ukochanej. Miłość nigdy nie podda się czasowi.
„Cnota grunt wszystkiemu” – wiersz mówi, że wszystko, co nas otacza jest fraszką tzn. przeminie. Tylko cnota i sława będą wiecznie trwały.
„Na oczy królewny angielskiej” – autor próbuje przyrównać oczy królewny do czegoś np.: do ciał niebieskich. Stwierdza jednak że nie da się ich do niczego porównać, bo nie ma na świecie nic tak pięknego jak oczy królewny.
W swoich utworach poeta rozważa problemy ludzkiej egzystencji, przemijanie świata i człowieka a wieczne trwanie Boga, wewnętrzne rozterki człowieka między potrzebami ciała i duszy. Starał się odnaleźć swoje miejsce na ziemi, poszukiwał wartości nadających sens ludzkiego życiu. Uważa bowiem że życie należy uważać za dar od Boga i właściwie je wykorzystać ciesząc się życiem lecz jednocześnie dbać o życie cnotliwe. Duchowe wartości jako jedyne trwałe rzeczy na ziemi (dobra materialne o które tak usilnie zabiegają ludzie - przeminą). Miłość jako rzecz wieczna, nieprzemijająca. Sens ludzkiego życia to cnota.
Wacław Potocki - przedstawiciel nurtu sarmackiego, pochodził ze średniozamożnej szlachty. Pod groźbą edyktu skazującego arian na wygnanie, przeszedł na katolicyzm, lecz mimo to pozostał wierny swej ideologii i skutecznie pomagał swoim współwyznawcom, za co cierpiał (sądy i środowisko szlacheckie). Potocki piętnuje w swojej twórczości wady narodowe.
„Zbytki polskie” – wiersz krytykuje szlachecki tryb życia. Autor zarzuca szlachcie że dbają tylko o to aby dobrze zjeść, wypić, zabawić się. Pragną też aby przepych i majątek był pokazywany innym, lubią się chwalić swoim majątkiem. Potocki ostrzega też szlachtę przed upadkiem kraju gdyż jeśli upadnie kraj to upadną też majątki.
„Nierządem Polska stoi” – autor opisuje tu tragiczną sytuację w kraju –szlachta ustanawia prawo wg.własnych
potrzeb. Cierpią na tym chłopi i biedna szlachta, gdyż muszą płacić podatki, bo w innym wypadku ich majątek zostanie skonfiskowany a sami zostaną bez dachu nad głową. Obwinia szlachtę za ich warcholstwo, pieniactwo i prywatę.
„Pospolite ruszenie”- w wierszu tym autor krytykuje wojsko polskie złożone z pospolitego ruszenia. Pokazuje sytuację w obozie żołnierskim w przededniu bitwy. Mówi iż wolą oni spać niż bronić się przed najazdem kozackim.
„Wojna chocimska” – w utworze tym autor mówi o bitwie pod Chocimiem i o tym jaki patriotyczny przykład do wielki dawał Karol Chodkiewicz. Ma on być wzorem dla Polaków, którzy nie przejmują się losem kraju a tylko własnymi sprawami.
Autor ten w swoich utworach pisze głównie o problemach XVII – wiecznej Polski. Ukazuje tryb życia szlachty – brak patriotyzmu, prywatę. Ostrzega ludzi przed upadkiem kraju. Przywałuje postacie dawnych Sarmatów, których stawia za wzór do naśladowania (np.: Karol Chodkiewicza który zginął pod Chocimiem w walce o dobro kraju). Charakterystyczne cechy nurtu sarmackiego w poezji to bardzo żywy, obrazowy język, częste wplatanie wyrazów gwarowych, przysłów oraz porównań czerpanych z życia. Nurt sarmacki cechował styl gawędziarski, dynamiczny, czasami nieco rozwlekły.
„Marność’ – wiersz mówi że wszystkie wartości to marność, są nietrwałe i przeminą tak jak życie człowieka. Dalej autor mówi, że człowiek powinien się bawić, być wesołym, ale wszystko w normalnych granicach i pobożnie, gdyż Bóg stoi ponad śmiercią.
„Krótkotrwałość żywota” – Jest tu mowa o przemijaniu ludzkim, o krótkości życia. Życie jest
porównane do dymu, cienia, dźwięku, kilku sekund.
„Do Anny” – autor mówi, że jego szczera miłość do Anny nigdy nie przeminie. Wszystko kiedyś przemijanie, prócz jego miłości do ukochanej. Miłość nigdy nie podda się czasowi.
„Cnota grunt wszystkiemu” – wiersz mówi, że wszystko, co nas otacza jest fraszką tzn. przeminie. Tylko cnota i sława będą wiecznie trwały.
„Na oczy królewny angielskiej” – autor próbuje przyrównać oczy królewny do czegoś np.: do ciał niebieskich. Stwierdza jednak że nie da się ich do niczego porównać, bo nie ma na świecie nic tak pięknego jak oczy królewny.
W swoich utworach poeta rozważa problemy ludzkiej egzystencji, przemijanie świata i człowieka a wieczne trwanie Boga, wewnętrzne rozterki człowieka między potrzebami ciała i duszy. Starał się odnaleźć swoje miejsce na ziemi, poszukiwał wartości nadających sens ludzkiego życiu. Uważa bowiem że życie należy uważać za dar od Boga i właściwie je wykorzystać ciesząc się życiem lecz jednocześnie dbać o życie cnotliwe. Duchowe wartości jako jedyne trwałe rzeczy na ziemi (dobra materialne o które tak usilnie zabiegają ludzie - przeminą). Miłość jako rzecz wieczna, nieprzemijająca. Sens ludzkiego życia to cnota.
Wacław Potocki - przedstawiciel nurtu sarmackiego, pochodził ze średniozamożnej szlachty. Pod groźbą edyktu skazującego arian na wygnanie, przeszedł na katolicyzm, lecz mimo to pozostał wierny swej ideologii i skutecznie pomagał swoim współwyznawcom, za co cierpiał (sądy i środowisko szlacheckie). Potocki piętnuje w swojej twórczości wady narodowe.
„Zbytki polskie” – wiersz krytykuje szlachecki tryb życia. Autor zarzuca szlachcie że dbają tylko o to aby dobrze zjeść, wypić, zabawić się. Pragną też aby przepych i majątek był pokazywany innym, lubią się chwalić swoim majątkiem. Potocki ostrzega też szlachtę przed upadkiem kraju gdyż jeśli upadnie kraj to upadną też majątki.
„Nierządem Polska stoi” – autor opisuje tu tragiczną sytuację w kraju –szlachta ustanawia prawo wg.własnych
potrzeb. Cierpią na tym chłopi i biedna szlachta, gdyż muszą płacić podatki, bo w innym wypadku ich majątek zostanie skonfiskowany a sami zostaną bez dachu nad głową. Obwinia szlachtę za ich warcholstwo, pieniactwo i prywatę.
„Pospolite ruszenie”- w wierszu tym autor krytykuje wojsko polskie złożone z pospolitego ruszenia. Pokazuje sytuację w obozie żołnierskim w przededniu bitwy. Mówi iż wolą oni spać niż bronić się przed najazdem kozackim.
„Wojna chocimska” – w utworze tym autor mówi o bitwie pod Chocimiem i o tym jaki patriotyczny przykład do wielki dawał Karol Chodkiewicz. Ma on być wzorem dla Polaków, którzy nie przejmują się losem kraju a tylko własnymi sprawami.
Autor ten w swoich utworach pisze głównie o problemach XVII – wiecznej Polski. Ukazuje tryb życia szlachty – brak patriotyzmu, prywatę. Ostrzega ludzi przed upadkiem kraju. Przywałuje postacie dawnych Sarmatów, których stawia za wzór do naśladowania (np.: Karol Chodkiewicza który zginął pod Chocimiem w walce o dobro kraju). Charakterystyczne cechy nurtu sarmackiego w poezji to bardzo żywy, obrazowy język, częste wplatanie wyrazów gwarowych, przysłów oraz porównań czerpanych z życia. Nurt sarmacki cechował styl gawędziarski, dynamiczny, czasami nieco rozwlekły.