Opis epoki Napoleona Bonaparte - czyny
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Napoleon Bonaparte urodził się w roku 1769 w Ajaccio ma śródziemnomorskiej wyspie Korsyka. Wykształcone we francuskich uczeniach wojskowych, młody Napoleon w roku 1785 zaczął karierę jako porucznik artylerii. Szansę na dalszą karierę otwarła przed nim rewolucja francuska, która doprowadziła do wybuchu wojny x mocarstwami europejskimi i do ucieczki z kraju wielu oficerów z arystokratycznym rodowodem.
W tej sytuacji armie rewolucyjne rozpaczliwie potrzebowały zdolnych ludzi, aby wypełnić braki kadrowe i awans następował szybciej niż miło by to miejsce w mniej niepokojących czasach w grudniu w roku 1793 za zasługi podczas oblężenia Tulonu broniowego przez wojska koalizacji
hiszpańsko- neapolitańsko- brytyjskiej, Napoleon w wieku 24 lat został nagrodzony stopniem generała brygady.
Wielka szansa Napoleona nadeszła dwa lata później, gdy powstanie rojalistyczne w Paryżu zagroziło rządowi republikańskiemu. Napoleon, któremu powierzono dowództwo obrony miasta ustawił swe działa tak, że sam „zapach prochu” rozproszył rebeliantów. W nagrodę otrzymał dowództwo armii francuskiej walczącej z Austriakami we Włoszech.
Pierwsza Kampania włoska Napoleona (1796-1797) wprawiła jego współczesnych w najwyższe zdumienie. Wykorzystując umiejętnie cechy armii rewolucyjnej, która była mobilna i żyła z tego co znalazła po młody generał poruszał się szybko, wymanewrowywał swoich przeciwników i uderzał z całą siłą w największe miejsca pomimo przewagi liczebnej. Austriacy ciągle dostawali srogie, aż w końcu poczuli się zmuszeni do zawarcia pokoju.
Napoleon wrócił do Francji, jako bohater. Jednak Dyrektoriat (ówczesny rząd) traktował go jako potencjalne zagrożenie i pragnął się go pozbyć. Dlatego Napoleon łatwo otrzymał zgodę na ekspedycję do Egiptu skierowany przeciwko imperium brytyjskiemu (odcięcie drogi do Indii) najzagorzalszemu wrogowi Francji. Jednak krótko po Napoleona w lipcu 1798r. jego flota została zniszczona w Zatoce Abukirskiej przez siły brytyjskie dowodzone przez Horatio Nelsona. Chociaż Francuzi odnosili zwycięstwa nad Egipcjanami i Turkami, opór Akki i wybuch epidemii przeszkodziły im w dalszym marszu.
Kiedy Napoleon dowiedział się, że Francja pogrąża się w kryzysie politycznym, zostawił swą armię w Egipcie i zdecydował się na ryzykowną podróż przez Morze Śródziemne. Chociaż w trakcie swej ekspedycji nie osiągnął nic jego wschodnich przygód uświetliła reputację.
Po powrocie do Francji Napoleon stwierdził, że dyrektoriat stracił poparcie i znalazł się w poważnych kłopotach. Szybko wykorzystał sytuację i dziewiątego listopada 1799r. przejął władzę. Przygotowano nową Konstytucję i zatwierdzono ją w plebiscycie (referenelom). Wprowadzała ona nowy system polityczny, konsulat, w którym na czele rządu stali trzej konsulowie. W praktyce liczył się tylko pierwszy konsul, Napoleon Bonaparte szczególnie po tym, jak umocnił pozycję Francji we Włoszech, dzięki swemu zwycięstwu pod Marengo w 1800r. Kolejne sukcesy Francuzów zmusiły Austriaków do zatwierdzenia francuskiej lewego brzegu Renu i satelickich republik. W Holandii, Szwajcarii i Włoszech.
W tej sytuacji armie rewolucyjne rozpaczliwie potrzebowały zdolnych ludzi, aby wypełnić braki kadrowe i awans następował szybciej niż miło by to miejsce w mniej niepokojących czasach w grudniu w roku 1793 za zasługi podczas oblężenia Tulonu broniowego przez wojska koalizacji
hiszpańsko- neapolitańsko- brytyjskiej, Napoleon w wieku 24 lat został nagrodzony stopniem generała brygady.
Wielka szansa Napoleona nadeszła dwa lata później, gdy powstanie rojalistyczne w Paryżu zagroziło rządowi republikańskiemu. Napoleon, któremu powierzono dowództwo obrony miasta ustawił swe działa tak, że sam „zapach prochu” rozproszył rebeliantów. W nagrodę otrzymał dowództwo armii francuskiej walczącej z Austriakami we Włoszech.
Pierwsza Kampania włoska Napoleona (1796-1797) wprawiła jego współczesnych w najwyższe zdumienie. Wykorzystując umiejętnie cechy armii rewolucyjnej, która była mobilna i żyła z tego co znalazła po młody generał poruszał się szybko, wymanewrowywał swoich przeciwników i uderzał z całą siłą w największe miejsca pomimo przewagi liczebnej. Austriacy ciągle dostawali srogie, aż w końcu poczuli się zmuszeni do zawarcia pokoju.
Napoleon wrócił do Francji, jako bohater. Jednak Dyrektoriat (ówczesny rząd) traktował go jako potencjalne zagrożenie i pragnął się go pozbyć. Dlatego Napoleon łatwo otrzymał zgodę na ekspedycję do Egiptu skierowany przeciwko imperium brytyjskiemu (odcięcie drogi do Indii) najzagorzalszemu wrogowi Francji. Jednak krótko po Napoleona w lipcu 1798r. jego flota została zniszczona w Zatoce Abukirskiej przez siły brytyjskie dowodzone przez Horatio Nelsona. Chociaż Francuzi odnosili zwycięstwa nad Egipcjanami i Turkami, opór Akki i wybuch epidemii przeszkodziły im w dalszym marszu.
Kiedy Napoleon dowiedział się, że Francja pogrąża się w kryzysie politycznym, zostawił swą armię w Egipcie i zdecydował się na ryzykowną podróż przez Morze Śródziemne. Chociaż w trakcie swej ekspedycji nie osiągnął nic jego wschodnich przygód uświetliła reputację.
Po powrocie do Francji Napoleon stwierdził, że dyrektoriat stracił poparcie i znalazł się w poważnych kłopotach. Szybko wykorzystał sytuację i dziewiątego listopada 1799r. przejął władzę. Przygotowano nową Konstytucję i zatwierdzono ją w plebiscycie (referenelom). Wprowadzała ona nowy system polityczny, konsulat, w którym na czele rządu stali trzej konsulowie. W praktyce liczył się tylko pierwszy konsul, Napoleon Bonaparte szczególnie po tym, jak umocnił pozycję Francji we Włoszech, dzięki swemu zwycięstwu pod Marengo w 1800r. Kolejne sukcesy Francuzów zmusiły Austriaków do zatwierdzenia francuskiej lewego brzegu Renu i satelickich republik. W Holandii, Szwajcarii i Włoszech.