Idealistyczna metafizyka prowadzi Leśmiana do rozważań natury egzystencjalnej, w których akcentuje on dramatyzm ludzkiego życia. Człowiek „wrzucony” w istnienie jest skazany na świat ciągłych zmian i przeobrażeń, świat, w którym nigdy nie może się czuć bezpiecznie. W wierszu poeta uważa, że zarówno świat jak i wszelkie istnienie mogą przybierać formy racjonalne, niepojęte i wymykające się tradycyjnym normom rozumowania.