Bohater romantyczny to postać niezwykła, niepowtarzalna, przeżywająca wielkie namiętności. Zmaga się z Bogiem, ze społeczeństwem, ze sobą. Gwałtowne uniesienia, pasje często prowadzą ją do zguby. Buntuje się przeciw światu, niesprawiedliwości społecznej, niegodziwości ludzkiej. Cechuje ją wrażliwość, idealizm, czystość uczuć. Rezygnuje ze szczęścia osobistego, by całkowicie poświęcić się wielkiej sprawie. Często jest samotna, wyobcowana w tłumie. Młodość, miłość, walka i fantazja to właśnie romantyzm. Ich autorytetem jest wiara, miłość i dusza. Romantyzm to czasy buntu młodych wobec starszych, przeciwko schematom.
Udowodnię to na podstawie dramatu Juliusza Słowackiego pt: „Kordian”. Dla niego ważna była kiedyś miłość do Wioletty, lecz po odrzuceniu uważa, że kobiety są przekupne, przestaje wierzyć w to uczucie. Po nieudanej miłości jego celem jest narodem polskim, pragnie zjednoczenia przeciw carowi. Bohater ten, to młody poeta, który z oderwanego od rzeczywistości marzyciela przeradza się w patriotycznego i rewolucyjnego działacza spiskowego. Kordian mając 15 lat przeżył głęboko samobójczą śmierć przyjaciela i nieszczęśliwą miłość. Znudzony światem romantyk, próbuje znaleźć sens życia, jego cele i ideały. Swoje zagubienie Kordian wyraża słowami: ”Boże, zdejm z mego serca jaskółczy niepokój, daj życiu duszę i cel duszy wyprorokuj”. Myśl bohatera o ukochanej osobie nie pozwalają mu odnaleźć drogi życia. Nieudana próba samobójstwa wzbudza w nim myśl konfrontacji marzeń z rzeczywistością. Udaje się więc w podróż po Europie Zachodniej, która również przynosi mu same rozczarowania i zawody. Niepowodzenia budzą w Kordianie myśl o rewolucyjnej walce. Uważa on, że jedyną drogą naprawienia świata jest walka o wolność i sprawiedliwość. Jako bohater działający, zostaje przywódcą spisku na życie cara Mikołaja I. Jednak zamach na cara nie znajduje aprobaty wśród większości rewolucjonistów. Kordian postanawia więc działać sam, gdyż jako żołnierz pełni wartę przy sypialni cara. Przeżycia wewnętrzne Kordiana nie pozwalają mu dokonać tego czynu. Przeżycia te świadczą o wrażliwości romantycznej bohatera. Nie sprawdził się w roli przywódcy spiskowców. Zadanie takie mógł wykonać człowiek o cechach żołnierskich, a nie wrażliwy poeta. Liczył on tylko na własne siły i myślał, że samo zabicie cara uwolni kraj. Nie rozumiał, że walkę z caratem może zwyciężyć tylko zryw całego narodu.
Kordian nie patrzył na świat realnie, był rozgoryczony i zagubiony w życiu. Jego rozterki wahania nie pozwoliły mu na realizację własnych zmysłów. Istotą dramatu romantycznego jakim jest „Kordian” jest walka poświęcenia głównego bohatera. Wspomniałem, że bohaterowie ci podejmują takie trudne decyzje sami, być może są przekonani o własnej wielkości i czują, że jest to ich obowiązek. Odwaga, honor i moralność to cechy średniowiecznych rycerzy, tyle tylko, że są one sprzeczne z metodami postępowania tych bohaterów. Nietrudno zauważyć, że ów bohater posiada podwójną osobowość: pragnienie dokonania wielkiego czynu i mało wiary w słuszność podjętej decyzji. Najsmutniejsza jest w tym wszystkim pewna przegrana oraz to, że został niedoceniony i jego czyn będzie dla innych obojętny. Kordian podejmuje walkę, ale walkę samotną. Dla niego zwycięstwo to likwidacja cara i jego rodziny. Walka wewnętrzna jaką przeżywa przed pokojem carskim stawia Kordiana na równi z innymi bohaterami indywidualistycznymi i doprowadza do tragedii, jaką jest jego śmierć. Obserwując drogę Kordiana widzę jak wiele działo się w jego duszy. Był tragicznym buntownikiem. Całym jego życiem targały emocje, a jako człowiek kierujący się emocjami nie był zdolny do podejmowania racjonalnych decyzji. Buntował się przeciwko otaczającemu go światu, który tak bardzo różnił się od tego, który znał ze swoich wyidealizowanych wizji. Natomiast, kiedy wreszcie znalazł swój życiowy cel – walkę o wolność i morderstwo cara, jego psychika nie pozwoliła mu odnieść sukcesu
